- Konu Sahibi Tiniminimavihanim
-
- #130.981
Canım sorununu okudum ve inan,inanamadım...sen ki burada tanımadığın insanlara destek olmak, problemlerini çözmelerinde yardımcı olabilmek için çırpınan birisin...harika bir enerjin olduğu belli...2 satır yazıyla bile hemen bunu bizlere aktarabiliyorsun... lütfen umutsuzluğa kapılıp boşverme...evliliğe karar vermek kolay birşey değil...sen eğer bu adamla evlendiysen, onu gerçekten sevdiğin ve tüm zorlukları beraber aşabileceğini düşündüğün için evlendin...kadın-erkek ilişkilerinde erkeklerin egoları biraz daha fazla maalesef...kendini fazlasıyla beğendiğini sürekli olarak karşısındaki insanlara belirten insanlar, aslında kendi içlerinde kendilerini eksik ve mutsuz hissederler ve bir savunma mekanizması olarak, kendilerini mükemmel gördüklerini anlatırlar her fırsatta... evliliğimizin ilk aylarında biz de çok büyük problemler yaşadık, şiddetli kavgalar ettik, onlarca kez boşanmaktan bahsettik...benim eşimde ilk zamanlar herşeyime karıştı...yaptığım yemekten tut,oturduğuma kalktığıma, ütüye, ev temizliği yapıp yapmadığıma...kısacası herşeye...halbu ki evlenmeden önce bana "aşkım sen herşeyinle mükemmelsin" derdi...evlenmeden önce ne kadar süre tanıştığın hiç önemli değil inan...aynı evdeyken açılıyor pandoranın kutusu...zamanla birbirini anlıyor insan...bazen pişmanlık duyuyor neden evlendim diye...ama bir başkası olsa da evlendiğin kişi, gene aynı olmasa bile başka problemler yaşardınız...ben hep böyle düşünüyorum...önemli olan karşındakini anlayabilmek, onunla anlaşabilmek...ben başlarda hep o beni anlasın derdim ve sürekli isteklerimden bahsederdim...ama bazen konuşarak hallolmuyor,yani kadınlar konuşarak bazı şeylerin hallolacağına inansa da erkekler inanmıyor...öncelikle sen bu adamı gerçekten sevip sevmediğine, onun için nereye kadar savaşabileceğine karar ver...sen kendi kişiliğinden feragat etmeden, karşındaki insana karşı iyi biri olabilmeyi başarırsan inan karşındaki taş olsa yumuşar...evlilik karşılıklı feragatlardan ibaret...biz yeni nesil olarak biraz tahammülsüzüz galiba...kavga esnasında susmayı, boyun eğmek olarak görüyoruz...feragatte bulunmayı kişiliğimizi ezdirmiş olarak adlediyoruz...aslında evlilikte bu şekilde düşünmemek gerek...sana hep sen sus, hep sen ona karşı bir adım at demiyorum...ama bir erkeğe isteklerini direk olarak anlatmamalısın...dan dun söylememelisin...bazı stratejiler geliştirmen lazım...mesela senin eşin övülmekten hoşlanıyordur...onu her fırsatta öv, yücelt ama bunu yaparken kendini yerlere indirmeden yap...bazen aptala yatmak da iyi oluyor..."ben beceremedim aşkım sen bak, ben yapamadım sen gel yardım et, sensiz bu işi beceremedim" gibi cümleler erkekleri güçlü hissettiriyor, ve daha şefkatli oluyorlar bize karşı...sonra aileleriyle iyi geçinmemizi ve saygılı olmamızı bekliyorlar...sen onun ailesine ihtimam göster ki o da zamanla utansın ve senin ailene karşı senin istediğin gibi olsun...erkekler konuşunca pek anlamıyor, yaşayarak göstermek gerekiyor...azıcık böyle davran bakalım...
Bir de siz birbirinizi dinlemeyi bir çiftsiniz demek ki...eşin seni onaylamasa da dinlemeyi biliyor...bu çok önemli...ve son konuşmanızda herşeyden bahsedebilmişsiniz...boşanmaktan bile...bir erkekle bu tarz şeyleri sakince konuşmak pek de mümkün değildir...o da pişman olacak göreceksin...seni kaybetme duygusunu yaşadı çünkü...hemen olmasa da zamanla senin hoşlanmadığın şeyleri yapmaktan söylemekten vazgeçecektir...ama senin sabırlı olman lazım...kadınların ortak kaderi bu: hayatları boyunca sabırlı olmayı bilmek...