yemek yemek istemiyorum aynaya bakmak istemiyorum kimseyle konuşmak istemiyorum :/ sabah işe gelirken hiç kendime özenmiyorum kaşlarım orman gibi ama umumda değil saçımı bile 4 gündr yıkamadım.. 26,5 yaşındayım üni. iktisat böl. 4 sene önce bitirdim iş aradım aradım aradım kpss banka sınavları mülakatlar dökülen göz yaşları hayal kırıklıkları sonunda bi fabrikada muhasebeci oldum 1000 tl maaşla 1,5 yıldır çalışıyorum.. ama artık burdanda sıkıldım patron bana verdiği maaşa acıyo heralde muhasebeyi çok gereksiz bir birim gibi görüyo varsa yoksa mühendisleri kaliteciler ISO cular.. zaten çevremde bana acıyo vah vah 4 yıl oku sen yaptığı işe bak sen ne okumuştun yawrum vah vah :/ :/ bende imreniyoum beraber mezun olduğum arkadaşlarıma hepsi iş sahibi oldu kimi bankacı kimi devlet dairesinde benm gibi olan yok evlendi barklandı herkez cocukları oldu herkez çok mutlu face girmyrum bile onları görmemek kıskanmamak için..
herşey yamuk giderken bari aşk hayatım düzgün gitsin dimi... düzelir düzelir diye bekledğim bi öküze 3 yılımı verdim.. şimdi okaaaaadaaaaar pişmanım ki... onun yerinde beni anlayabilecek ortak dili konuşabileceğim bi adam olsaydı hayatımda belki bende bu yaz evlenmiştim bile
ama kül olup giden gençliğimin en güzel çağları :/ bide ben küçük bi ilçede oturuyorum o öküzde bu ilçede bi esnafın yanında çalışıyo (2.eltelefoncu) ikimiz 3 sene boyunca yapışık ikiz gibi gezdik kıskançlıktan tek başıma kuaföre bile gidemezdim kapıda bırakır kapıda beklerdi.. şimdi ayrıldık 1 ay oluyor...
ben artık kimseyle yapamam bu şehirde çok zor onunla karşılaşma ihtimalim yüzde yüz çarşıya felan cıkınca... bide hep aynı kafeler aynı dükkanlar başka adamla yeni anılar
liseli değilimki ben
ben artık evlenmeyi düşünmüyrum :/