29 yaşında evli Rabbim bağışlarsa biri 5 buçuk biri 1 yaşında 2 kız evladı annesiyim.
He bide 20 aylıkken ayrılan velayeti babaya verilmiş. Babaannesi ve halası tarafından büyütülmüş. Hala babaannesine anne diyen. Babamla evlenirken öğretmen olmak istediğini unutmuş. Sonra okumak için boşanıp bırakıp gitmiş. Arada aramamaya sonra hiç aramamaya başlamış bi annenin bıraktığı evladı..
Şimdi mi ben ANNEYİM. Ve öyle mi olur böyle mi olurlar hiç bir annenin evladını bırakmasına engel değil. Görüşmüyorum bende diye yıllarca beni kandıran anneannemi sıkıştırıp lise sonda annemin telini aldığımda ve ona anne diyebilmek için 5 dk beklediğim an anladım herşeyi. Ve sonrası hep bi kopukluk sonuç gene aynı..
İnsanlar evlenir boşanır. Çocuklarımızı yaparken onlardan izin almıyoruz. Boşanırken de öyle. Yapamam galiba derken kendimizi düşünüyoruz gene evladımızı değil.
Hani psikoloji çok önemli ya. Peki o yavrunun psikolojisi..
Belkisi acabası yok bu işin.
Ben size arayıp sormazsınız demiyorum. Sadece bırakılmış bir çoçoğun gözünden anlattım hissettiklerimi.
Ve bunun hiç bir açıklaması yok.
Koskoca insanlar yorulmaktan bahsederken o minicik omuzlara verilen yükü bir düşünün. Ve bu çocuğun bir gün büyüyeceğini.. Onun yerine koyun kendinizi.Siz olsaydınız onun yerinde. Ne kadar anlar hak verirdiniz kendinize.
Hangi geçerli sebebi sunardınız. Evet hayat zor ama. Bazı kesime göre şartlara göre bahsettiğinize göre biraz daha iyi şartlara sahipsiniz.
Şuan tek dileğim allah o yavrunun bahtını güzel etsin bundan sonra..
