vicdan azabı çekiyorum..


Önemli değil, bu benim yaşadığım bir şey. Normal doğum tamam iyi bir şey ama illa normal doğum diye bir şey yok. Ben biraz daha inat etseydim belki de oğluma birşey olacaktı Allah korusun, belki bana...

Konu sahibi, duygusal bağ asla doğurmakla kurulmuyor, verdiğin emekle onun sana olan sevgisiyle zamanla oluşuyor. Doğumla ilgili olarak da düşünmen gereken tek şey "demek ki hayırlısı böyleymiş" demek olmalı...
 
Resmen düşünüp dert bulmuşsunuz.
Ben normal doğurdum ama kan kaybından ölüyordum. 2 defa anestezi aldım Allah evladıma bağışladı diye şükrediyorum.
Normali desteklediğim halde baya anormal oldu. Sezeryan olsaydı keşke derim.

Siz iyice saçmalamışsınız.

Bana göre de bana uygun detaylı muayene yapılmadı, açıklık rahim ağzı baskısı nedeniyle fazla ölçüldü hemen suni sancıyla doğurtulmaya başlandım.
Bu arada oğlum da kakasını yapmıştı. Suyum patlatılınca anlaşıldı. Bu da doktoru acele etmeye sevketti.

Ben şimdi oturup buna ah vah etmiyorum. Allah'a şükrediyorum bizi birbirimize bağışladığı için..
 
allah baska dert vermesin bi kadin olarak sezaryeni dogumdan saymiyosunuz cok aci.ben hastaneye gittim ve 6 cm acilmam vardi sonra bana suni sanci verdiler dayanamadim agrisina sezaryen istedim ve cok guzel gecti ameliyatim.kizim 3 yasinda ve bi kere dahi pisman olmadim yine olsa yine sezaryen olurum.kizimda masallah gayet saglikli 3 yildir toplasan 3 defa hastalanmadi.sizde bu fikirleri bi yana birakin aradan kac yil gecmis yeni mi akliniza geldi
 
Burada normal doğumu kötülerken lütfen bizim gibi normal doğum düşünen hamileleri de düşünerek yazın arkadaşlar. Yani burada 2 yıl önce olmuş, değiştirelemeyecek bir şey için teselli ederken, bizleri korkutuyorsunuz ki doğum psikolojisi de çok önemli.

Benim annemin de 2 doğumu kolay olmuş mesela, beni 20 dk içinde doğurmuş. Öyle kanama, saatlerce acı filan da olmamış. Böyle güzel doğumlar da var.
 
Deliler gibi normal doğum istiyordum.
Hamilelik yogasi, son haftalarda uzun yürüyüşler, nefes egzersizleri.. kesin normal doğum yapmalıydım.

39+3 te suyum geldi. 30 saat sancı ve suni sancıdan sonra bebegin kalp atisları düştü ve sonuç sezaryen-
üstüne de meme tutmayan bir bebek.. İlk 1 hafta ağladım.
Ne doğurabildim ne emzirebildim diye
10. gün aklım başıma geldi.
Doğurmak çocuğa verilen emeğin yanında hiç bir şey.
3 sezaryen doğum yaptım. 3 evladım var.
Hepsine daha iyi bir hayat sunmak ve mutlu olmaları için elimden geleni yapıyorum.
Önemli olan da bu.
 
Derdim yok geçmişi düşünüp kendime dert bulayım dediniz sanırım.
Erken çocukluk uzmanıyım, anneyle çocuk arasındaki bağın gelişiminde, en çok 0-1 yaş
daha sonra 1-2 yaş arasındaki ilişkinin etkisi olduğunu biliyorum.
Elbette doğum süreci de bu bağda ve ilişkide etkili ama sizin düşündüğünüz kadar değil.
Dramatize etmenize gerek yok kısacası.
Değiştiremeyeceğiniz konular için üzülüp dertlenmek yerine bugün ve sonrasında yapabileceklerinizi düşünün.
Çocuğunuzla olan ilişkinizin ve iletişiminizin kalitesine ve yoğunluğuna odaklanmanızı tavsiye ederim.
 

Bu doğum şeklinin anne-çocuk arasındaki bağa ne gibi etkisi var?
Çevremde normal doğuran da var sezeryan da. Ama ilişkiler arasında hiç fark yok.

Ben normal doğurdum. Ağrı eşiğim de yüksektir. Doğurdum, ilk kontrollerini izledim, fotoğraf çektirdim. O ana kadar kolaydı bile diyebilirim. Sonrası zorlu bir süreçti benim için.

Ama oğlum ve benimle birlikte sezeryanla doğuran arkadaşlarımın çocukları arasında ne psikolojik ne fiziksel hiç bir fark yok..
Ben normal doğumu destekleyen biri olarak bu kıyası anlayamıyorum sanırım..
 
Konu dışı olacak ama çocuğumuzun bize güvenli bağlandığını nasıl anlarız? Bu konuda uzman olduğunuz için aklıma takılan bu soruyu sormak istedim
 
Kendinize dert arıyorsunuz sanırım. Bağlanmak sadece doğum yöntemi ile olsaydı evlat edinenler anne baba sayilmazdi. Ve catınız dar oldugu halde normal doğumu zorlasaydiniz en basit tabirle bebeğinizin omuzu kolu vs çıkabilir başı sikisabilir sizin canınız tehlikeye girebilir onu kucaginiza bile alamayabilirdiniz. Kısacasi o kadar zaman sonra bunu dusunmek biraz saçma. Şimdi nasıl güzel bakabilirsiniz onun peşinden koşun. An da kalın bence
 
Aynen öyle. Üzerine titriyorum onun. .
 
Kızım yaralanmıştı tam Doğum zamanlarım onu o halde görünce ilk Doğum sancım geldi ve sonra kaçtı.
5 cm açıklıkla 20 gün bekledim ve en son sunni sancı ile doğurdum.
Üstelik 3. Doğumum olmasına ve diğerlerinde hiç korkmamama rağmen büyük bir korku vardı anksiyete krizi eşliğinde sancı çektim.
Ve bu kriz bağlantısıyla bebek strese girdi karnımda kakasını yaptı.
Ve bunu yuttu.
Ve bu yüzden acilen ıkınarak nefessizde kalsam bir iki hamlede doğurmam gerekti( ilk Doğum olsaydı kesin sezeryana alınacaktı ama 3. Kolay olacağı için tek şans vardı denemek için)
Ve doğdu.
Ve doğar doğmaz yüzünü bile göremeden çocuk doktorları alıp midesini yıkadı ki 2700 dü doğduğunda.

Daha devamına gerek yok sanırım.
Bazı şeyler için bazen şükretmek gerektiğini unutuyoruz. Hatırlatayım dedim.
 
Çatı darlığından ötürü sezeryan ile doğum yaptım. Oğlum da gayette bağlıdır bana. Neden diye düşünmedim hiç. Herşeyin vardır bir hikmeti diye düşünün. Ya çocuk normal doğum da kanala sıkışsaydı ne olacaktı. Bu sefer daha acı bir pişmanlık olmayacak mıydı? Normal veya sezeryan ile doğmuş ne farkeder çocuğunuz sağlıklıysa gerisinin ne önemi var.
 
Konu dışı olacak ama çocuğumuzun bize güvenli bağlandığını nasıl anlarız? Bu konuda uzman olduğunuz için aklıma takılan bu soruyu sormak istedim
Güvenli bağlanan bir çocuk, 2 yaşından sonra kısa ayrılıkları kabullenip annesinden bir müddet rahatça ayrı kalabilir,en önemli göstergesi budur.
Yaşıtlarıyla ebeveyni yanında olmasa da iletişim kurup oynayabilen,duygularını ifade edebilen,başkalarının duygularını anlayabilen çocuklar yine güvenli bağlanmış çocuklardır.
 
Bu siteyi kullanmak için çerezler gereklidir. Siteyi kullanmaya devam etmek için onları kabul etmelisiniz. Daha Fazlasını Öğren.…