herkese merhaba,
yazıya başlamadan önce olumsuz yorumlar yapmamanızı rica ediyorum. zaten çok büyük bir hata yaptığımın farkındayım, kendimi sonuna kadar eleştiriyorum ve çok büyük bir pişmanlık yaşıyorum. dolayısıyla olumsuz yorumları da kaldırabileceğimden emin değilim. ancak farklı bir bakış açısına çok ihtiyacım var.
konuya gelecek olursak.. sevgilim ile iki ay süren bir ayrılık süreci yaşadık. bu süreçten sonra sevgilim benimle tekrar iletişime geçerek konuşmak istediğini söyledi. ben de ona karşı duygularım bitmediği için kabul ettim. konuşmamızın ilerlemesi ile birlikte ayrı kaldığımız süreçte neler yaptığımızdan bahsetmeye başladık. ayrılmadan önce çalışmıyordum. konuşma esnanında çalışmaya başlayıp başlamadığımı sordu. işte her şey burada başladı..
insanın ağzı dili bağlanır yapmaması gereken bir şeyi yapar ya, daha sonra dönüp baktığında bunu neden yaptığını algılayamaz da sanki başkası yapmış gibi şaşırır kalır. bende de aynısı oldu. konuşmaya başlamadan iki gün önce bir iş görüşmesine gitmiştim. hem benim adıma hem de işveren açısından çok olumluydu. olacağına dair tüm sinyalleri vermeleri ile birlikte sözlü olarak da bunu ifade ettiler. zaten arada bir referans vardı. olmama ihtimalini düşünmüyordum bile.
sevgilim sorduğunda da işin olacağını düşünerek “bir yerden haber bekliyorum” demek yerine “evet çalışıyorum” dedim. neden yaptım nasıl yaptım hiçbir fikrim yok. emin olun şu an geriye dönüp o anı geriye almayı çok isterdim. ama oldu bir kere… ilk başlarda barışmanın heyecanı ile bu konudan çok bahsetmemiş olsak da sonrasında iş ile alakalı detaylar sormaya başladı. o sırada da işten haber bekliyorum hala tabii. ben de ufak ufak bilgiler verdim. ancak gün geçtikçe yalanlar çoğalmaya başladı. görüştüğüm yerden de ses seda çıkmıyor. kendimi çok rahatsız hissetmeye başladım. vicdani olarak mahvoldum, karşı tarafa yaptığımın haksızlık olduğunu düşünüp durdum. içim içimi yedi hep. ama bir kere söyledim artık geri dönüşü yoktu. anlık olarak kendimi ezdirmeme psikolojisi ya da başka bir duygu ile yapmış oldum, diyorum ya ne düşünerek yaptım bilmiyorum adını siz koyun artık.
sonuç olarak o işten umudu kesmiş gibi bir şeyim. olma ihtimali artık düşük geliyor. ama işin olmaması umrumda bile değil. ben sevgilime söylediklerimi düşünüyorum, geri dönüşü yok ve bu yükü taşıyamıyorum. onu çok seviyorum, çok değer veriyorum. belki bu yazıyı okurken insan sevdiğine böyle bir yalan söyler mi diyebilirsiniz, ben olsam ben de diyebilirdim bilemiyorum. asla tahmin edemeyeceğim kendimi böyle bir şeyin içinde görmediğim bir durumu yaşıyorum şu an. hiç sağlıklı değil bunun da farkındayım.
sevgilime işten ayrılacağım demeyi düşünüyorum. ancak sonrası için de endişeliyim. ortak arkadaşlarımız veya ailem ile bir araya geldiğinde bugün olmasa bile yarın bu yalan ortaya çıkabilir, hatta ortaya çıkma ihtimali çok yüksek. sizden beklentim bu süreçte ne yapacağım hakkında farklı bir bakış açısı almak. doğruları söyleyin demeyin, bunu yapabilecek cesaretim kesinlikle yok. onu tamamen kaybederim. ancak üstünü örtmeye çalışsam da ortaya çıkar mı bir yalan diğerini doğuruyor diye korkuyorum. sıkışmış kalmış durumdayım anlayacağınız. şu an konuşasım bile yok onunla, kafam tamamen bu soruna odaklı ve bir an önde çözmem gerekiyor. sizlerden kırıcı olmayan yapıcı yorumlarınızı bekliyorum, tavsiyelere açığım