Çocukluğumdan beri sürekli yalan söylüyorum arkadaşlarıma onları elimde tutabilmek için sürekli farklı hikayeler uyduruyordum.. Nedenine gelince, su ana kadar hic bi zaman karsiliksiz sevilmedim nedense cevremde ki insanlar tarafindan hep dislandim bunun sebebi belki de sıkıcı bi insan olmamdan dolayidir cunku bi ortamda kendimi rahat hissetmezsem konusamam kekelerim utanirim bu yuzden hep farkli farkli hikayeler uydyrup insanlari elimde tutmaya calistim belki de baskasi olmaktan daha mutlu oldugum icindir.. her neyse.. buyudum yalanlarim da benimle birlikte buyudu insanlara samimi olmak icin elimden geleni yaptim durust olmak icin ama kimse beni ben oldugum icin sevmedi hep erkekler tarafindan sevildim ama onlarinda amaclarinin farkindaydim. su ana kadar dostum diyebilecegim kimse olmadi insanlar beni degil anlattigim hikayeleri sevdi en sonunda uzaktan bi arkadasimla konusuyorduk bi gun her zamanki gibi o anlatiyordu bende ona evlendigimi soyledim agzimdan cikti oyle oda inandi sonra gerisi de geldi istee o kadar buyudu ki yalanlarim ne yapacagini sasirdim en sonundada esim istemiyor deyip ciktim hayatindan.. su an kendimi kotu hissediyorum ama sundan eminim ben kimsenin canini yakmak icin yapmadim bunlari sadece mutlu oluyordum boyle biliyorum yalan soylemek kotu bisey yaptigimi savunmuyorum ama amasi var iste.. O arkadasima karsi kendimi cok kotu hissediyorum mutsuzum kimse beni anlamiyor o kadar biktim ki bu hayattan yalnizliktan kafayi yemek uzereyim adim atmaktan yoruldum