Merhaba arkadaşlar...
Ben 33 yaşında eşimden başka kimsesi olmayan biriyim...
Ikimizinde ailesi uzakta..
Annem ailem beni daha karnındayken istememis zaten.. çocukluğum çok zor geçti bu yüzden... neden kız oldum diye istemediler beni.. eşimi tanıdıktan sonra başka şehire taşınıp evlendik beni istemeyeni ben hic istemem hesabi...
Işler umduğum gibi gitmedi yaşadığım yerde 7 yıldır yaşıyorum komşular merhaba diyip geçiyor kimsem yok hala.. burda herkes ailesi ile görüşüyor kimse kimseye gitmiyor...
Arkadaş edindim hepsi beni kullanmak için istedi arabam var diye oraya götür buraya götür.. kullandılar hep.. bide çocuk mevzusu yüzünden herkesten uzaklaştım sürekli sorup canımı sıkıyorlar... çocuğum olmuyor diye...
Ben artık ben olmaktan çıktım hic bir yere gitmek istemiyorum şu saat oldu hala yataktayım kalkmak bile gelmiyor içimden...
Kedilerim var sadece onlarla zaman geçiyor..
Iliklerime kadar yalnızlığı yasıyorum hiç iyi değilim benim halim nolacak bilmem...
Oturup da sohbet edeceğim kimsem yok..
Allahtan başka hiç kimsem yok...