- 26 Kasım 2015
- 1.916
- 548
- 123
Uzun zamandır canım sıkılıyor aslında .psikologa gittiğimden beri asıl sorunun bu oldugu belli oldu arkadaşsızlık. Balın arkadaşınız olmaz ama iyi bir aile bagınız vardır manevi olarak tatmin olursunuz. Yada işyerinde mutlu olursunuz kocanız vardır sevgiliniz vardır. Yahu hiçbiri mi olmaz insanda. Bir tane yakın arkadasım var cocukluktan beri tanıştığım dost dediğim lakin büyüdükçe değişiyor insan. Evet hala iyi gelen biri bana ama cok zıt olduğumuz seyler de var. Ayrıca sürekli ona bağlıyım biryere gideceğim mesela baska kimse yok tek gezmek iğrenç cidd n iğrenç yaptım zamanında zaten insan sosyal varlık ne bekliyoruz ki yalnızlıktan sonu depresyon. Ailemde sevgi hoşgörü huzur ortamı yok aptalca saptal her akşam içen boş boş konuşan babam var annem hep huzursuz yaşam sevinci olmayan bir kadındı babam.saolsun yada kendi içinde de yok işte. Kızkardesim kendini mutlu eder sürekli sevgilisi vardır birinden ayrılır hemen bulur onla gezer tozar rahat kada bir karakter hiç uyusmuyoruz malesef. Kendimi sıkışmış hissediyorum psikologa gidesim de gelmiyor artık napıcak bana arkadas mı verecek dediği seyler belli kursa git bla bla gidesim yok cidden kusasım geliyor . Spora gidiyorum 2 aydır o en yakın arkadaşım da geliyor bazen cidden kendisinden acayip sıkılıyorum cünkü küçüklüğünden beri egolu bir karakter yapacak bişe yok herkesin kusuru var benimde vardır ama çeşit çeşit arkadaşı olanlara özeniyorum. Ve cok kırgınım liseden olan arkadasım aramıyor sormuyor özellikle konustum da üstelik sevgilisi var kafayı evlenmekten bozmuş benim ruhsal sıkıntılarımı bildiğinden kaçıyor zaten insanlar hep böyle değil mi anca iyi günlerde yanlarında olsunlar. İşyeri desem aralıkta girdim ne çektim ben bilirim abuk subuk davranmaları filan daha yeni alıştım ama mutsuzum samimi bir kişi yok dahası dışlama var. Cidden napıcam ben bilmiyorum durup durup ağlayasım geliyor içimde bişeyler patlıyor düşündükçe . Akrabalarım bile kopuk ya .nefret ettim hayattan