Boşandım.bambaska bir şehire geldim.sehir çok güzel tam deniz kenarı martılar vs...kendi evimi muhteşem kurdum.herseyi sıfır aldım.hayallerimden daha güzel herşey.alti yaşındaki çocuğuma ailem.bakiyor.babam sınırlı biri ve beni yük olarak görüyor.basina kalacam diye çok korktu.ayri ev açmayacaktım ama şu şişelerini yere fırlatmaya başlayınca hergun ya evden git ya para ver deyince psikolojimi de bozulmaması için ev tuttum.rahat ettim.isyerindeki gruba dahil olamadım şişmandım mutsuz oldum vs vs.kimseyi tanımıyorum burada.malum.korona.disari cikamiyoruz.
Ben mutsuzum ve bu nereye kadar sürecek.yanimda güvenebileceğim birini istiyorum.ama olmayacak.yas 38.bu yaştan sonra beni kim alır.alirsa bile çocukları olacak onun da.kisacasi evliliğe sıcak bakmıyorum.
Sizce bir kadin yapayalnız nereye kadar yazabilir ne yapabilirim.akraba yok arkadas yok aile yok.gelecege dair umutsuzluklarim çok.surda hasta olsam yanımda kimsem yok.ve ben artık güçlü.olmaktan yoruldum