Yalnızlıktan müzdarip, buraya gelin bayanlar

Ben zaman zaman yalnızlığı da severim aslında ama hepten yalnızlık kötü. Ücretsiz izne çkmadan önce iş ortamımda 5 6 kişilik çk gzl bir grubumuz vardı, ne kıskançlık ne alınganlık, şamata eğlence gırlaydı. Sonra tayin, evlilik vs ayrı düştük. Çok arıyorum o günlerimi. Sonrasında garip tecrübeler yaşadım çünkü. Gerçekten şu seninle yediği içtiği ayrı gitmeyen, sürekli seninle aynı oramda bulunmayı seven sonra pat diye sebepsiz ne olduğunu anlamadığın şekilde senden uzaklaşan insanların derdi ne? Garip, onlarsız olamayacağımızı mı sanıyolar acaba, çokta tın. İşte anca böyle garip tecrübe diye paragraf aralarına hapsolurlar.
 
Hayatta ailen dışında kimseyi 'Eşin,sevgilin,arkadaşın vs.' merkezine almamalıydın hatan burda..
Bak mesela sana önerim şu
Kendini geliştir,hayaller kur ve onları gerçekleştirmek için çaba sarfet ve tanıştığın insanlara karşı bi çizgi olsun,kimseyle samimi olma dostum...Şu düynada 2 ayaklılardan başka kimseden korkmuyorum artık cidden
 
Çok garip, 1 ayı geçti tek yaptığım sosyal aktivite 2 kere arkadaşımla yemek yemek oldu (yarım saat sürdü) Kendimi odaya kapattım, yalnızlığı değil etrafımda insan olmasını yadırgıyorum artık. Tabii hala bir flört bile yok :KK53:
Bu böyle gitmez umarım bence yine de kendiniz için dışarı çıkın birşeyler yapın ben tek başıma da pek çok şeyi yapmaktan keyif alıyorum kendinize bunu yapmayın
 
Hayatta ailen dışında kimseyi 'Eşin,sevgilin,arkadaşın vs.' merkezine almamalıydın hatan burda..
Bak mesela sana önerim şu
Kendini geliştir,hayaller kur ve onları gerçekleştirmek için çaba sarfet ve tanıştığın insanlara karşı bi çizgi olsun,kimseyle samimi olma dostum...Şu düynada 2 ayaklılardan başka kimseden korkmuyorum artık cidden
Evet hatam gerçekten orada :) almamaya özen gösterilecek artık ki zaten çok az sayıda insan vardı Can'ım dediğim diğerleriyle hep bir mesafe olmutur zaten insana yakınından zarar gelmiyor mu
 
Benim yalnızlıkla ilgili problemim hiç bir zaman olmadı çevremde çok insan oldu ve tabi ki yanım sağlam sandığım az kişiyi aldım onlarla yürüdüm. Fakat bu son zamanlar da kendimi yalnız hissediyorum. Sağlam sandığım insanlar için yanılmışım bunu da son zamanlarda idrak ettim. Ve keşke başka insanları da hayatıma alsaymışım diyorum.

Ve şuan da arayan soran birileri var fakat birileriyle samimi değilsen o kişilerle görüşmek te istemiyorsun. Ne bileyim artık insanlar fazla kendi menfaatlerine düşkün. Ve bunları düşündükçe kendimi insanlardan daha fazla soyutluyorum ve yalnız hissediyorum. Böyle olmamak için ne yapmam gerekiyor bilmiyorum. Kendi içimde büyük bir savaş veriyorum çünkü benim bu hislerim her alanıma yansımaya başladı. Üstelik gerçekten fazla eğlenceli ben durgunlaşmaya başladım. Bayadır böyle hissediyorum. Sanki artık kendim değilmişim gibi. Çok şükür ailem yanımda ama bazen onlara bile karamsarlığımı yansıtıyorum. Ben bunu nasıl yenerim bileniniz varsa yardımcı olsun. Çünkü bu duygu beni günden güne mahvediyor.
Bir an acaba ben mi yazdım dedim :) Yemin ederim yazsam harfi harfine aynı şekilde tasvir ederdim yalnızlığımı. Eskiden masaya oturduğumuzda 10 dklık yemeği benim yaptığım espriler yüzünden 1 saatte yerdik. Masadaki herkes gülmekten yemek yiyemezdi. Kahkahalarım şendi. Bütün herkesin derdini dinleyip elimden geldiğince yardımcı olurken insanların bana aynı değeri vermediğini gördüm. Dinlerken karşılık beklemedim bu arada. Ama yaa takma geçer diye kestirip atılmamalıydı bence benim dertlerimde...
Sayısal olarak çok arkadaşım var ama omzunda ağlayabileceğim kimsem yok sanırım. Şimdi masada oturuyorum. Sakince yemeği yiyorum bazen dalıp gidiyorum ve iç geçiriyorum. Eski beni özlüyorum. Tavsiyelere benimde ihtiyacım var
 
ben de aynı durumdayım lise döneminde arkadaşlarım vardı hepsini çok severdim. ünv den sonra herkes dağıldı yazları görüşüyorduk ama arada sırada. derken artık anlaşma noktasında sıkıntılar çıktı. araya çekememezlik fesat karıştı, galiba önceden saftık. böylece de görüşmüyorum artık onlarla bir kişi hariç. sonra ünvde arkadaşlarım oldu ama bi şekiilde onlarla da koptuk. git gide yalnızlaştım. sonuç olarak insanlar çıkarları için arkadaş oluyormuş anladım. dostluk filan yok beklentim yok kimseden ve alıştım yalnızlığa. ama içimde bi yerlerde hep samimiyetin dostluğun iyi niyetin özlemi var. bu eksikliklerle yaşayıp gitcem galiba
 
Bir an acaba ben mi yazdım dedim :) Yemin ederim yazsam harfi harfine aynı şekilde tasvir ederdim yalnızlığımı. Eskiden masaya oturduğumuzda 10 dklık yemeği benim yaptığım espriler yüzünden 1 saatte yerdik. Masadaki herkes gülmekten yemek yiyemezdi. Kahkahalarım şendi. Bütün herkesin derdini dinleyip elimden geldiğince yardımcı olurken insanların bana aynı değeri vermediğini gördüm. Dinlerken karşılık beklemedim bu arada. Ama yaa takma geçer diye kestirip atılmamalıydı bence benim dertlerimde...
Sayısal olarak çok arkadaşım var ama omzunda ağlayabileceğim kimsem yok sanırım. Şimdi masada oturuyorum. Sakince yemeği yiyorum bazen dalıp gidiyorum ve iç geçiriyorum. Eski beni özlüyorum. Tavsiyelere benimde ihtiyacım var
Buna çözüm zor sanırım hani bu kadar yanlarında olup, yediğimiz içtiğimiz ayrı gitmeyen insanlar bana bunu yapıyor sorusuna çözüm bulamadım. Bencillik diyorum ama bu kadarı da olmaz. Bana en baştan böyle davranılmış olsaydı sesimi çıkarmam ona göre arkadaşlığımı sürdürürdüm. İnsanları değiştirme gibi bir lüksüm yok. Ama Zaman içinde değişmeleri beni üzdü. Sorun da bu. Bu sorunu onlarla konuşmaya kalksam aa demek ki çok koymuş diye böbürlenmelerinden korkuyorum. Çünkü bu yönde değiştiler eskiden olsa herşeyi konuşurdum onlarla. O yüzden sebebini de sormuyorum. Sadece bu tarz olaylardan sonra insanlara samimiyetim pek kalmadığı için dediğin gibi baya bir sakinleştim bazı arkadaşlarımın yanında eskisi gibi davranırken bazılarının yanında bu olmuyor sanırım buda görüştüğümüz insanlarla alakalı bir durum. En iyi yapılacak tek şey sanırım kendimiz gibi hissetmediğimiz insanlarla görüşmemek :) çünkü bu durum aşırı derece de rahatsızlık veriyor.
 
ben de aynı durumdayım lise döneminde arkadaşlarım vardı hepsini çok severdim. ünv den sonra herkes dağıldı yazları görüşüyorduk ama arada sırada. derken artık anlaşma noktasında sıkıntılar çıktı. araya çekememezlik fesat karıştı, galiba önceden saftık. böylece de görüşmüyorum artık onlarla bir kişi hariç. sonra ünvde arkadaşlarım oldu ama bi şekiilde onlarla da koptuk. git gide yalnızlaştım. sonuç olarak insanlar çıkarları için arkadaş oluyormuş anladım. dostluk filan yok beklentim yok kimseden ve alıştım yalnızlığa. ama içimde bi yerlerde hep samimiyetin dostluğun iyi niyetin özlemi var. bu eksikliklerle yaşayıp gitcem galiba
Benimde yaşadığım durum lise arkadaşlarımla ne yazık ki üniversitekilerle fazla samimi olmamıştım onlar var diye. Belki samimi olsaymışım böyle hissetmezdim işte insan yanındakilere de fazla güvenmemeliymiş bunu anladım. Burada diyorlar fazla bağlanmamak iyi diye haklılar valla çünkü bağlanınca çoğu şeyi kaçırıyoruz her alanda böyle bu. Büyümenin kötü tarafı da bu sanırım gerçekten fesatlık ve ard diyet insanların içine işliyor sonra böyleni şeyler yasıyoruz. Umarım hayatımızın sonuna kadar böyle gitmez çünkü samimiyet ve iyi niyet olmadan insanlar Nasıl Mutlu olucak bilmiyorum. Mutluymuş gibi görünenler var ama sadece kendilerini kandırıyorlar. Bakıcaz artık neler getiricek hayat bize :)
 
Ben zaman zaman yalnızlığı da severim aslında ama hepten yalnızlık kötü. Ücretsiz izne çkmadan önce iş ortamımda 5 6 kişilik çk gzl bir grubumuz vardı, ne kıskançlık ne alınganlık, şamata eğlence gırlaydı. Sonra tayin, evlilik vs ayrı düştük. Çok arıyorum o günlerimi. Sonrasında garip tecrübeler yaşadım çünkü. Gerçekten şu seninle yediği içtiği ayrı gitmeyen, sürekli seninle aynı oramda bulunmayı seven sonra pat diye sebepsiz ne olduğunu anlamadığın şekilde senden uzaklaşan insanların derdi ne? Garip, onlarsız olamayacağımızı mı sanıyolar acaba, çokta tın. İşte anca böyle garip tecrübe diye paragraf aralarına hapsolurlar.
Bu yorumun bana iyi geldi nedense özellikle son cümlen :) kesinlikle öyle insan başına gelmeden birşeyleri öğrenemiyor. Onlarda bi nevi gelecekte Nasıl hareket etmemiz gerektiğini bize gösterdiler. Bir yerde illa insan gerçek yüzünü gösteriyor.
 
Hahaha ya güldüm :)) öyle ya birde laf var kusur ararsan arkadaşın olmaz diye ben insanları kusurlatıyla kabul ettim buna rağmen böyle oldu sonuçta bizim de kusurlarımız vardır elbet
Ya canim tabiiki kusur ararsak yalniz kaliriz haklisin
Benim cevre direkt olarak kusursuz manyak :KK45: kaderim buymus razi oldum napayim ;)
 
Benim yalnızlıkla ilgili problemim hiç bir zaman olmadı çevremde çok insan oldu ve tabi ki yanım sağlam sandığım az kişiyi aldım onlarla yürüdüm. Fakat bu son zamanlar da kendimi yalnız hissediyorum. Sağlam sandığım insanlar için yanılmışım bunu da son zamanlarda idrak ettim. Ve keşke başka insanları da hayatıma alsaymışım diyorum.

Ve şuan da arayan soran birileri var fakat birileriyle samimi değilsen o kişilerle görüşmek te istemiyorsun. Ne bileyim artık insanlar fazla kendi menfaatlerine düşkün. Ve bunları düşündükçe kendimi insanlardan daha fazla soyutluyorum ve yalnız hissediyorum. Böyle olmamak için ne yapmam gerekiyor bilmiyorum. Kendi içimde büyük bir savaş veriyorum çünkü benim bu hislerim her alanıma yansımaya başladı. Üstelik gerçekten fazla eğlenceli ben durgunlaşmaya başladım. Bayadır böyle hissediyorum. Sanki artık kendim değilmişim gibi. Çok şükür ailem yanımda ama bazen onlara bile karamsarlığımı yansıtıyorum. Ben bunu nasıl yenerim bileniniz varsa yardımcı olsun. Çünkü bu duygu beni günden güne mahvediyor.
Aynı duyguları yasıyorum.Benim cevremdeki arkadaşlarımın coğu evlendi hatta hepsi.kendi hallerine düştler.Ben aramazsam asla aramazlar.hiç aramıuorlarda.üstelik üniverstede cok iydi aramız cok mutluyduk.bensiz bi yere gitmezlersi mesela.cok konuşu gezerdik.Şimdi bir yıl geciyor bakıyorum arayan yok ben arıyorum yine.Bilmiyorum ama bence cokdaha insan tanışaydım keşke bunlarla yetinmeseydim .herkes için böyle olmalıydı.insan en cok yalnızken yaşlanıyor.ve ben her gecen gün sadece gün atlatıyotum gbi geliyor.hayat da cok tuhaflaştı sanki.Hergecen günün artık kötüye gittiğinede alıştım.
Öyle işte.
 
Aynı duyguları yasıyorum.Benim cevremdeki arkadaşlarımın coğu evlendi hatta hepsi.kendi hallerine düştler.Ben aramazsam asla aramazlar.hiç aramıuorlarda.üstelik üniverstede cok iydi aramız cok mutluyduk.bensiz bi yere gitmezlersi mesela.cok konuşu gezerdik.Şimdi bir yıl geciyor bakıyorum arayan yok ben arıyorum yine.Bilmiyorum ama bence cokdaha insan tanışaydım keşke bunlarla yetinmeseydim .herkes için böyle olmalıydı.insan en cok yalnızken yaşlanıyor.ve ben her gecen gün sadece gün atlatıyotum gbi geliyor.hayat da cok tuhaflaştı sanki.Hergecen günün artık kötüye gittiğinede alıştım.
Öyle işte.
Boşverin geçmişi birşey kaybetmediniz bence şuan da yeni arkadaşlıklar kurabilirsiniz ve o durum karşısında artık aramayı sormayı bırakmak gerekiyor çünkü insanları Nasıl alıştırırsak öyle gidiyor. Fazla iyi niyet gösterdiğimiz için şuan bu durumdayız bence aramayı bırakın. Size birşey katmayan insanları, size değer vermeyen insanları
 
Hic ummadigim kisilerden yedigim sahane kaziklardan sonra arkadas tutmamayi tercih ediyorum. Onun yerine bol bol okuyorum, keyfime bakiyorum. Belki Turkiye'ye yerlesince durumum degisebilir suan bilmiyorum.:KK51:

Sunu da eklemis olayim; sorun bende degil onlarda. :KK70:
 
Back
X