Merhaba arkadaşlar,
nasıl başlasam nasıl anlatsam diye düşünüyorum. Aslına yazmaya bile gücüm kalmadı ama derdimi kimseye anlatamıyorum.
Ben 26 yasinda, almanyada yaşıyorum ve yüksek lisans yapıyorum. Bir yarım senedir evliyim. Eşim benden hemen hemen 1 yas küçük ve Türkiyeden geldi. Onun baskilariyla ilk başta ben olmak üzere aceleciliğine karsi gelemedim. Kısacası hayatımı 2 yılda zindana cevirdi. Ayrılmak istememe karşı çıktı, engelledi ve daha sonraları ayrılık konusu ciddiyete binince tehtidlere başvurdu. Öldürürüm bile dedi.
Herneyse, şimdi şu bir yarım senem zehir oldu. Keske evlenmeseydim ve herşeye katlansaydım diyorum. Hatta öldürseydi diyorum. Yani nerden toparlasam neyi nasıl anlatsam. Onun beni dışarda rezil etmesini mi, çocuksu davranışlarını mı, baskici şekilde beni zorla ayaklarına getirtip konuşması mı(üstelik konuştuğu şeyleri bilseniz gülersiniz), saygısız olmasını mı, daha sonraları el kol kaldırmasını mı, ve simdi en can alıcısıda annemi babamı ve kardeşimi parmağına doladığınımı anlatsam. 6 gün önce evden kaçtım. Evden çıktığım gün bana attığı şu son iftirayla üstüme gelmesine katlanamadim. Bile bile milletin içinde beni sorguya çeker. Küçük sineyi fil yapar, ama bunu kimseye farkettirmez. Ta ki ben karşılık verinceye kadar. Ben yüzleşmek istediğimde hatasını müthiş bir şekilde inkar ediyor. Yaptıklarını öyle yalanliyor ki. Dün ve ondan önceki günler kendisine anlaşarak ayrılmayı teklif ettim. Sanırım telefon dinleniyor yada sesim kaydediliyor diye düşündü ve soruma hep yalan hep iftira atti. Herşeyi ben yapmışım sebep olmusum gibi cevirdi.. Sunuda eklemeliyim. Annem herzaman ne olursa olsun herşeyimde kusur bulur. Annemle konuştum anlattım ama nafile. Mesela beni kendi evimden defalarca kovduğunu söyledim, ee onun evi istediğini söyler diyor. Dediğim herşeye abartıyorsun diyor. Babam masum olduğumu biliyordu. Şimdi baksanız o değilde bir başkası yerine gelmiş gibi çok kötü davranıyor bana... İnanın nasıl dayaniyorum bilmiyorum. Günlerim aglamakla geciyor. Ünv bir yana, eşimin ihaneti bir yana ama ailemin ihaneti o kadar agir basiyor ki. Şimdi mecburen ailemin yanina sığındım. Zaten aynı binada oturuyoruz. Eski odamda oturup bunları sizinle paylasiyorum. Esimden derhal ayrilmak istiyorum. Ama arkadaşlardan başka kimsem yok. Aklımı kaçırmak üzereyim. Öyle doluyum ki anlatamam. Keşke eşimle herkes gibi tartışabilsek, hatalarımızı kabul edip düzeltsek. Ama eşim malesef tipik Türk erkek profilini değiştirmek istemiyor. Hep sen yap demekle olmaz. Hadi ben yaptım, bir ben taşıdım yükü omuzlarımda bari yıkıp bozma..öyle degil mi? Geleceği hiç göremediğim için, dertten hasta ve depresif olmak istemediğim için ayrılık en doğrusu. Kendisi için hava hoş. Çektiren o, çekende tek benim.
Bu durumda akıl vermek zor biliyorum ama sohbetinize çok ihtiyacim var.
Son gücümle ayakta durmaya çalışıyorum... Eğer bildiğiniz dualar varsa paylasirmisiniz?
Herkese iyi akşamlar..
nasıl başlasam nasıl anlatsam diye düşünüyorum. Aslına yazmaya bile gücüm kalmadı ama derdimi kimseye anlatamıyorum.
Ben 26 yasinda, almanyada yaşıyorum ve yüksek lisans yapıyorum. Bir yarım senedir evliyim. Eşim benden hemen hemen 1 yas küçük ve Türkiyeden geldi. Onun baskilariyla ilk başta ben olmak üzere aceleciliğine karsi gelemedim. Kısacası hayatımı 2 yılda zindana cevirdi. Ayrılmak istememe karşı çıktı, engelledi ve daha sonraları ayrılık konusu ciddiyete binince tehtidlere başvurdu. Öldürürüm bile dedi.
Herneyse, şimdi şu bir yarım senem zehir oldu. Keske evlenmeseydim ve herşeye katlansaydım diyorum. Hatta öldürseydi diyorum. Yani nerden toparlasam neyi nasıl anlatsam. Onun beni dışarda rezil etmesini mi, çocuksu davranışlarını mı, baskici şekilde beni zorla ayaklarına getirtip konuşması mı(üstelik konuştuğu şeyleri bilseniz gülersiniz), saygısız olmasını mı, daha sonraları el kol kaldırmasını mı, ve simdi en can alıcısıda annemi babamı ve kardeşimi parmağına doladığınımı anlatsam. 6 gün önce evden kaçtım. Evden çıktığım gün bana attığı şu son iftirayla üstüme gelmesine katlanamadim. Bile bile milletin içinde beni sorguya çeker. Küçük sineyi fil yapar, ama bunu kimseye farkettirmez. Ta ki ben karşılık verinceye kadar. Ben yüzleşmek istediğimde hatasını müthiş bir şekilde inkar ediyor. Yaptıklarını öyle yalanliyor ki. Dün ve ondan önceki günler kendisine anlaşarak ayrılmayı teklif ettim. Sanırım telefon dinleniyor yada sesim kaydediliyor diye düşündü ve soruma hep yalan hep iftira atti. Herşeyi ben yapmışım sebep olmusum gibi cevirdi.. Sunuda eklemeliyim. Annem herzaman ne olursa olsun herşeyimde kusur bulur. Annemle konuştum anlattım ama nafile. Mesela beni kendi evimden defalarca kovduğunu söyledim, ee onun evi istediğini söyler diyor. Dediğim herşeye abartıyorsun diyor. Babam masum olduğumu biliyordu. Şimdi baksanız o değilde bir başkası yerine gelmiş gibi çok kötü davranıyor bana... İnanın nasıl dayaniyorum bilmiyorum. Günlerim aglamakla geciyor. Ünv bir yana, eşimin ihaneti bir yana ama ailemin ihaneti o kadar agir basiyor ki. Şimdi mecburen ailemin yanina sığındım. Zaten aynı binada oturuyoruz. Eski odamda oturup bunları sizinle paylasiyorum. Esimden derhal ayrilmak istiyorum. Ama arkadaşlardan başka kimsem yok. Aklımı kaçırmak üzereyim. Öyle doluyum ki anlatamam. Keşke eşimle herkes gibi tartışabilsek, hatalarımızı kabul edip düzeltsek. Ama eşim malesef tipik Türk erkek profilini değiştirmek istemiyor. Hep sen yap demekle olmaz. Hadi ben yaptım, bir ben taşıdım yükü omuzlarımda bari yıkıp bozma..öyle degil mi? Geleceği hiç göremediğim için, dertten hasta ve depresif olmak istemediğim için ayrılık en doğrusu. Kendisi için hava hoş. Çektiren o, çekende tek benim.
Bu durumda akıl vermek zor biliyorum ama sohbetinize çok ihtiyacim var.
Son gücümle ayakta durmaya çalışıyorum... Eğer bildiğiniz dualar varsa paylasirmisiniz?
Herkese iyi akşamlar..
Son düzenleme:
