- 20 Temmuz 2016
- 95
- 93
- 18
- 39
- Konu Sahibi Serguzest_2016
- #1
Bir önceki konumda detayları yazmıştım, vakti olan arkadaşlarım okuyabilir. Aynı şeyleri yazıp uzatıp sizi sıkmak istemedim.
5 yıllık evliyim. Ama yaşanan sorunlardan dolayı yorulmuş, bıkmış, bezmiş bir enkaz halindeyim. İki buçuk yaşında bir evladım var, Babaya düşkün, baba da ona düşkün. İçimi dağlayan tek şey onları ayıracak olmak, oğlumu parçalanmış bir aileye mahkum edecek olmak. Onun için canımı veririm düşünmeden ama bu evliliği sürdürmek işte bunu yapamıyorum..
Artık sevmediğimden eminim. Buz gibiyim ona karşı. O da farkında. Bugün bana gözlerimde sevgi görmediğini, benden umudu kestiğini, ne yaparsa yapsın en mükemmel koca dahi olsa benim için artık birşey değişmeyeceğinin farkında olduğunu, ama çok büyük bir hayal kırıklığı yaşadığını tam da zihnimdeki cümlelerle bana kendisi anlattı. İstediğim yerlere birlikte gidilecek, hiçbirşeyim eksik kalmayacakmış. Kendisi misafir odamızda yatacakmış bundan sonra.. İşime geldi.. Sadece başımı salladım, tek kelime etmedim, "hayır öyle değil" demedim, "evet tam da öyle" de demedim. Başımı salladım ve sustum. İçimden böyle geldi.. Ve düşündüm, isteyince beni ne kadarda net anlayabiliyormuş meğer? Ama 5 yıldır anlamamayı, çığlıklarımı, yakarışlarımı duymamayı seçti.. Ve ben ona taparken buz gibi oldum..
Önceki konuma yazan arkadaşlar şimdi "e boşan dedik, daha neyin zırvası bu" diyecek belki.. Demeyin..
Bu içinde umut taşıyan" acaba evliliğim kurtulur mu, eşim düzelir mi"diyen kadının bahane zırvası değil inanın..
Öyle yorgunum, bitkinim ki, boşanma sürecine, o süreçte yaşanacaklarla mücadeleye takatim yok..
Ailemin (babamın) beni boşanmamaya ikna çabalarına,hatta çocuğum üzerinden vicdan muhasebesi yaptırımlarına,
O bitince eş dost ne der, insanlara bizi güldürme teraneleri, o zaman gelip yanımızda yaşayacaksın aklımız sende kalır ısrarları ( çalışıyorum, gelirim iyi, oğlumla gayet rahat geçiniriz.. ailemi seviyorum ama çok farklı dünya görüşlerine sahip oluşumuzdan çok çatışıyoruz, aynı evde yaşamam mümkün değil) uzayıp gidecek..
Bunları bir şekilde belki yıkıp dökerek, belki düşündüğümün aksine yumuşak bir geçişle bertaraf ettim diyelim..
Eşimin ailesi..
Çok değer verdiğim, kendi ailem gibi sevdiğim saydığım insanlar, özellikle babası. Beni, kendi evladı olan eşimden daha çok sevdiğinden eminim. Ayrılmamız onu kahredecek, tabii ki beni anlayacak, bana baskı yapmayacak ama onların üzülmesi dahi ailemin en ısrarcı tutumundan daha çok içimi acıtacak..
Bunlardan apayrı ve daha büyük olan sıkıntı oğlum.. O etkilenirse? Mutsuz olursa? Boynu bükük kalırsa? Tabiiki babasıyla görüşecek,beraber görüşeceğiz. Her özel anında,her istediğinde, hatta gerektiğinde bizim evimizde babasıyla, aynı anda hem benimle hem babasıyla. dedesiyle, babannesiyle amcaları halalrıyla hepsiyle görüşecek. Asla koparmayacağım onları. Hatta oğlumu eline çantasını verip oraya buraya savurmadan, evimi onlara açarak yapacağım bunu.. Eminim işin bu yönü sağlıklı yürüyecek, çünki eşim hariç hepsiyle harika ilişkiler içerisindeyiz.
Yine de bu süreç öyle korkutuyor ki. Şimdi gözümü kapatsam açsam ve herşey bitmiş, süreç atlatılmış. oğlumla kurduğumuz yuvamızda olsam ..
Bugün bana o açıklamayı yapmadan önce, yine ondan farklı düşündüğüm bir konuda yorum yaparken oğlumun yanında bana sarfettiği " bi b... ktan anlamıyorsun, aklın bir karış havada,lüzumsuzsun,salak salak konuşuyorsun" sözleri ve oğlumun babasının yüzünü ellerine alıp cbabacım anneme kızma" demesi..O ses tonu, ifadesi.. Sanki biz çocuk, o yetişkin.
Çok kötüyüm, içim yangın yeri.. Bunları sadece buraya yazıp paylaşabiliyorum şuan. Başka kimseyle değil. Ne olur öyle şeyler söyleyin ki içime su serpin.. Çok ihtiyacım var çok..
5 yıllık evliyim. Ama yaşanan sorunlardan dolayı yorulmuş, bıkmış, bezmiş bir enkaz halindeyim. İki buçuk yaşında bir evladım var, Babaya düşkün, baba da ona düşkün. İçimi dağlayan tek şey onları ayıracak olmak, oğlumu parçalanmış bir aileye mahkum edecek olmak. Onun için canımı veririm düşünmeden ama bu evliliği sürdürmek işte bunu yapamıyorum..
Artık sevmediğimden eminim. Buz gibiyim ona karşı. O da farkında. Bugün bana gözlerimde sevgi görmediğini, benden umudu kestiğini, ne yaparsa yapsın en mükemmel koca dahi olsa benim için artık birşey değişmeyeceğinin farkında olduğunu, ama çok büyük bir hayal kırıklığı yaşadığını tam da zihnimdeki cümlelerle bana kendisi anlattı. İstediğim yerlere birlikte gidilecek, hiçbirşeyim eksik kalmayacakmış. Kendisi misafir odamızda yatacakmış bundan sonra.. İşime geldi.. Sadece başımı salladım, tek kelime etmedim, "hayır öyle değil" demedim, "evet tam da öyle" de demedim. Başımı salladım ve sustum. İçimden böyle geldi.. Ve düşündüm, isteyince beni ne kadarda net anlayabiliyormuş meğer? Ama 5 yıldır anlamamayı, çığlıklarımı, yakarışlarımı duymamayı seçti.. Ve ben ona taparken buz gibi oldum..
Önceki konuma yazan arkadaşlar şimdi "e boşan dedik, daha neyin zırvası bu" diyecek belki.. Demeyin..
Bu içinde umut taşıyan" acaba evliliğim kurtulur mu, eşim düzelir mi"diyen kadının bahane zırvası değil inanın..
Öyle yorgunum, bitkinim ki, boşanma sürecine, o süreçte yaşanacaklarla mücadeleye takatim yok..
Ailemin (babamın) beni boşanmamaya ikna çabalarına,hatta çocuğum üzerinden vicdan muhasebesi yaptırımlarına,
O bitince eş dost ne der, insanlara bizi güldürme teraneleri, o zaman gelip yanımızda yaşayacaksın aklımız sende kalır ısrarları ( çalışıyorum, gelirim iyi, oğlumla gayet rahat geçiniriz.. ailemi seviyorum ama çok farklı dünya görüşlerine sahip oluşumuzdan çok çatışıyoruz, aynı evde yaşamam mümkün değil) uzayıp gidecek..
Bunları bir şekilde belki yıkıp dökerek, belki düşündüğümün aksine yumuşak bir geçişle bertaraf ettim diyelim..
Eşimin ailesi..
Çok değer verdiğim, kendi ailem gibi sevdiğim saydığım insanlar, özellikle babası. Beni, kendi evladı olan eşimden daha çok sevdiğinden eminim. Ayrılmamız onu kahredecek, tabii ki beni anlayacak, bana baskı yapmayacak ama onların üzülmesi dahi ailemin en ısrarcı tutumundan daha çok içimi acıtacak..
Bunlardan apayrı ve daha büyük olan sıkıntı oğlum.. O etkilenirse? Mutsuz olursa? Boynu bükük kalırsa? Tabiiki babasıyla görüşecek,beraber görüşeceğiz. Her özel anında,her istediğinde, hatta gerektiğinde bizim evimizde babasıyla, aynı anda hem benimle hem babasıyla. dedesiyle, babannesiyle amcaları halalrıyla hepsiyle görüşecek. Asla koparmayacağım onları. Hatta oğlumu eline çantasını verip oraya buraya savurmadan, evimi onlara açarak yapacağım bunu.. Eminim işin bu yönü sağlıklı yürüyecek, çünki eşim hariç hepsiyle harika ilişkiler içerisindeyiz.
Yine de bu süreç öyle korkutuyor ki. Şimdi gözümü kapatsam açsam ve herşey bitmiş, süreç atlatılmış. oğlumla kurduğumuz yuvamızda olsam ..
Bugün bana o açıklamayı yapmadan önce, yine ondan farklı düşündüğüm bir konuda yorum yaparken oğlumun yanında bana sarfettiği " bi b... ktan anlamıyorsun, aklın bir karış havada,lüzumsuzsun,salak salak konuşuyorsun" sözleri ve oğlumun babasının yüzünü ellerine alıp cbabacım anneme kızma" demesi..O ses tonu, ifadesi.. Sanki biz çocuk, o yetişkin.
Çok kötüyüm, içim yangın yeri.. Bunları sadece buraya yazıp paylaşabiliyorum şuan. Başka kimseyle değil. Ne olur öyle şeyler söyleyin ki içime su serpin.. Çok ihtiyacım var çok..
