• Merhaba, Kadınlar Kulübü'ne ÜCRETSİZ üye olarak yorumlar ile katkıda bulunabilir veya aklınıza takılan soruları sorabilirsiniz.

Yardımlar için teşekkürler

Çok çabuk evlenme kararı aldın da ondan mı acaba?Hayatta tek başınayken birden her şeye iki kişi olarak bakmak ağır geldi belki de.Çocuk zaten şu düşüncelerdeyken asla Düşünme, bu sefer çocuk bakmak birden üç kişi olmak kaldıramazsın.Terapistle görüşmeni öneririm.
 
Resmen olmaktan korktuğum kişiyi anlatmışsınız ya:KK17: Hani "bağlanma korkusu" diye bi laf vardır, genelde erkekler kullanır kadınlara da hep bahaneymiş gibi gelir. Kimse bunu dertten saymaz, ciddiye almaz. Herkes bi aile kurmaya, bağlanmaya o kadar hazır ki. Nasıl özeniyorum anlatamam o hallerine. Bendeyse durum tam tersi. Şu andaki bagımsızlıgım, rahatlıgım elimden gidicek, daha da önemlisi bi sabah uyanıcam yanımdaki adama bakıcam, evime bakıcam ve "ne işim var benim burada" dicem diye o kadar korkuyorum ki. Ben ki 2 gün üst üste kız arkadaşlarımla mesajlaşmaya sıkılan bi insanım, kaç arkadaşımla arama sogukluk girdi bu yüzden, bi kısmının gönlünü aldım bi kısmını takmadım bile. Sevdigim adamla mutlu olmak istiyorum ama aynı adamla koca ömür nasıl geçicek :KK43::KK52:
 
Duruma gönüllü hizmetçilik olarak bakmazsaniz belki biraz daha kolaylasir durumunuz.. Sizi biraz da bunaltan ev isleri gibi göründü bana..

Yani aslinda ben de sizin gibi biriyim... Ve evlendiğimde ayni hislerde olmaktan çok korkuyorum... Keşke evlilik diye bir sey olmasaymis diyorum sık sık..
 
Tam olarak bu işte. Gönüllü hizmetcilik. Bu çok ağır geliyor. Annemin evinde pek bişey yapmamışım. Alışkın değil bünye yok sabah kalk süpür sil yemek yap. Ben kalkıp duşumu alır işime gider is çıkışı keyfim ne isterse onu yapardım. Bi hayatım vardı ve su an bi karanlık başka bişey yok.

Mesleğiniz var mı? Çalışmak istiyor musunuz? Çalışın bence. Eşinizin çalışmana gerek yok demesi önemli değil. Siz çalışmak istiyor musunuz bu önemli. Ev işleri de zaten bekar olsanız da yapacağınız bir şey. Bekar olup aile ile yaşamaktan bahsetmiyorsanız. Çalıştığınız zaman eşiniz de bir işin ucundan daha fazla tutmay abaşlar ve ortaklaşa olunca çok daha az olur yükünüz.
Bir de şunu düşünün tam şu anda bekar olsanız farklı ne yapardınız? Ne yapmak istiyorsanız da yapabilirsiniz? Bekarken yapabileceğiniz ve evlenince yapamayacağınız hiç bir şey yok ki. (Başka erkekler dışındaki zaten konu buysa çok başka bir noktada olur ki o zaman da direk boşanın)
 
Psikolojik mi simariklik mi bilemem. Ama ben en cok esine uzuldum. Ya o sana deseydi evlilik bana gore degilmis bosanalim diye? Iyice tartmadan seviyorum diye evleniyosunuz cok bencilce bence.

Bak ben de 24 yasindayim senin yerinde olmayi ne cok isterdim.
 
belki bir süreliğine yapayalnız kalır
hayatın tüm zorluklarıyla tek başına mücadele etmek zorunda kalırsan
elindekinin değerini anlarsın
 
gevese gevese Demek ki evliliğe uygun değilsiniz. Ama keşke bunu evlenmeden anlasaydınız. Mesela ben de evliliği hiç düşünmüyorum. Maddi sıkıntınız yok, kocanızdan kötü laf işitmiyorsunuz diye de saldırmışlar , enteresan.
 
Bir kadin evlilik olgunluguna erismeden evlenmemeli. 24 kucuk bir yas degil ama bu evlilik sorumluluguna girmeye hazir olma mevhumu yasla ilintili degil. Yanlis zamanda evlenmissin. Zamanla alisirsin. Cocuk sahibi olman faydana olabilir, hormonal ve psikolojik acidan
 
Rahatlik batiyor derler ya o misali. Cikin bi etrafiniza bi bakin ya insanlar nelerle ugrasiyor. Bi yandan okuyup bi yandan calisanlar ayni zamanda evli evini idare edip cocuguyla yeterince ilgilenemeyenler gecim sikintisindan hem hastalikla ugrasip hem calismak zorunda olanlar hem iste hem evinde calisip hem cocuguyla ilgilenen anneler yapmayin allah askina ya bu butun gun hem evimi hem isimi hem cocugumu idare edicem diye kendini yiyip bitiren kadinlara hakaret ev isi yapmaktan cok parasi olan hic kimse hoslanmaz durumun yoksa pisligin icinde.mi yasicaksin. Esini sevmemeni anlarim evlenmeseydin o zmana sonucta zorlamayla yapilan bir evlilik degil aklin nerdeyse adam kendinden soguttu desem ne kadar iyi bi adam oldugunu her turlu imkani sundugunu kendin soyluyosun. Evlilik cocuk oyuncagi degil canim kendine gel hadi bosandin genc kadinsin yine evleniceksin ya da biriyle olucaksin bi sekilde son yok yani.
 
Sizi şımarık ya da hiç dert görmemiş biri olarak düşünmüyorum
Özgürlükleri olan ve ayaklarının üzerinde durabildiğin bir yaşamın ardından evlenmek, birine tabi olmak, çalışmamak şoklanmak gibi bir durum.
35 yaşını biraz geçe evlendim, çalışıyorum ancak aynen hissettiklerini hissediyorum, bunalıyorum, adaptasyon sorunu yaşıyorum. Seninkinin aksine eşim çok zor biri, defalarca bitirmeyi düşündüm. Bu şımarıklık falan değil, evet bazı kadınların hayalini kurduğu hayatlar yaşanıyor olabilir ama yaşayanın hayali midir bu hayat ona bakmak lazım. Bence eşinle konuş açık açık, hemen boşanmak değilde belki çalışırsan iyi gelebilir. Bütün gün evde daralır insan, çalışmak motive ediyor insanı. Bir sürede öyle dene ama aynı duyguları taşımaya devam edersen, mutsuz yaşamak zorunda değilsin. İyilerin kıymeti bilinmiyor falan bunlar boş şeyler, mutsuz olduğun bir hayat eşin melek olsa da çekilmez. Ruhun tatmin olmadıkça çözemezsin, ne terapistler, ne sosyalleşmek değil bunun çözümü, eşinle birlikte mutlu olabileceğiniz şekle getirmelisiniz yaşamınızı
 
Açık sözlü dobra biriyim eğlenceli ama evini mabedi gibi kullanan ve huzurun en doruk zamanını evimde yaşadığımı iddia ederim. Ama evlendiğim günden beri evimde huzur bulamıyor hatta evimden nefret ediyorum. Her gelen pozitif bir enerjiyle evime bayıldığını söylüyor ama ben burayı bir cehennem havasında gördüğüm için 'Teşekkürler' deyip susuyorum. Bundan tam 1 yıl öncesine kadar bekardım. Evet yanlış okumadınız tam 1 yıl. Ama eşim ne kadar harika bir insan olursa olsun (ki çok efendi dürüst ve çalışkandır. Romantik ve süpriz yapmayı seven bir adamdır.) ben artık evli olmaktan sıkıldım. Bir kaç kez bunu konuşmaya çalıştık ama bi türlü geçmiyor bu sıkılma hissi. Evden eşyalardan ondan içinde bulunduğum herşeyden. Bilmiyorum ama bekar hayatım evliykenden 100.000 kat daha rahat ve daha keyifliydi. İlk zamanlar çocuk yapsam mı diye düşündüm ama çocuk istemiyordum bunu sırf erken anne olayım diye yapamayacaktım. Çalışmamı istemiyor ''herşeyimiz var araban kapıda istediğin yere git'' diyor ve bunları çok içten söylemesine rağmen bana batıyor. Sürekli beraberiz ev işi yapmaktan hiç hoşlanmıyorum kadın çağırıyor ama kadın haftada 1 geliyor yine işler 6 gün bana kalıyor. Bi kaç kez boşanmak istediğimi söyledim sevgim bitti dedim ailemle konuştum ama ailem içinde olduğum buhran depresyon ne dersiniz bilmiyorum ama duruma saçmalama flan diye yaklaştı. Bana bitecek gibi geliyor. Ama kafam karışık lütfen bi çözüm sunun.
Tatlım diğer Yorumları çok iyi okuyamadım daha önce bir arkadaş öneride bulundumu bilmiyorum ama bence psikoloğa gitmelisin yada evlilik danışmanına da olabilir 3 aylık bir terapi ile bunları aşabilirsin banada benzer bir durum oldu ilk evlendiğim yıl destek aldım ve geçti bende el bebek Gül bebek büyüdüm hiç iş yaptırmadı annem .. Ailem ne istesem aldılar ellerinden geldiğince her talebimi maddi manevi yerine getirdiler.. Evlilikte bocaladım aynen sizin gibi ama profosyonel yardım aldım ve geçti tüm o duygular tavsiye ederim
 
Sizi şımarık ya da hiç dert görmemiş biri olarak düşünmüyorum
Özgürlükleri olan ve ayaklarının üzerinde durabildiğin bir yaşamın ardından evlenmek, birine tabi olmak, çalışmamak şoklanmak gibi bir durum.
35 yaşını biraz geçe evlendim, çalışıyorum ancak aynen hissettiklerini hissediyorum, bunalıyorum, adaptasyon sorunu yaşıyorum. Seninkinin aksine eşim çok zor biri, defalarca bitirmeyi düşündüm. Bu şımarıklık falan değil, evet bazı kadınların hayalini kurduğu hayatlar yaşanıyor olabilir ama yaşayanın hayali midir bu hayat ona bakmak lazım. Bence eşinle konuş açık açık, hemen boşanmak değilde belki çalışırsan iyi gelebilir. Bütün gün evde daralır insan, çalışmak motive ediyor insanı. Bir sürede öyle dene ama aynı duyguları taşımaya devam edersen, mutsuz yaşamak zorunda değilsin. İyilerin kıymeti bilinmiyor falan bunlar boş şeyler, mutsuz olduğun bir hayat eşin melek olsa da çekilmez. Ruhun tatmin olmadıkça çözemezsin, ne terapistler, ne sosyalleşmek değil bunun çözümü, eşinle birlikte mutlu olabileceğiniz şekle getirmelisiniz yaşamınızı

Aynı şekilde düşünüyorum. Dört aylık evliyim, evlenmeden önce ailevi sorunlarım oldu. Üstüne sevmediğim bir işte çalışıyorum ve evlilik depresyonu yaşıyorum. Hepsi üst üste geldi ve bana bu yaz bir şey oldu! Hiçbir şey beni mutlu etmiyor,, Alaçatı'dan Kuşadası'na dek gezdik, eşim her dediğimi yapar ama dipsiz bir kuyudayım sanki. Evimi de sevmiyorum, işimi de kendimi de! Eşime çok aşığım ama o da böyle depresif bir kadını hak etmiyor. Bu hafta psikiyatr randevusu alıp görüşeceğim yoksa sonu yok bu mutsuzluğun. Size de esas mutsuzluk kaynağınızı öğrenmeniz için tavsiye ederim. Bu arada bende narsistim hem de çok ve sanırım bu da itiyor mutsuzluğa.
 
Evde olmak bunaltmis sizi.maddi ihtiyac olmasa bile bir ise baslayin bence. Esinizi ikna edin. evlilik oyle kolay bie mesele degil ama sizinki fazla gulistanlk oldugu icin sikicu gelmis.evliliginize biraz dert kavga lazim heralde.
Bence once bir ise girin,olmadi yardim alin, en son olmadi evliliginizden vazgecersiniz.
Evlilik oyuncak degilki hadi ben oynamiyorum diyesiniz, acele karar vermeyin.
 
Depresyondasın büyük ihtimalle psikolog çözer ama bu kadar iyi bir hayatın varken kalkıp boşanmak istedim falan abartı olmuş bence. Depresyonun geçince çok pişman olursun bunları söylediğine...
 
Açık sözlü dobra biriyim eğlenceli ama evini mabedi gibi kullanan ve huzurun en doruk zamanını evimde yaşadığımı iddia ederim. Ama evlendiğim günden beri evimde huzur bulamıyor hatta evimden nefret ediyorum. Her gelen pozitif bir enerjiyle evime bayıldığını söylüyor ama ben burayı bir cehennem havasında gördüğüm için 'Teşekkürler' deyip susuyorum. Bundan tam 1 yıl öncesine kadar bekardım. Evet yanlış okumadınız tam 1 yıl. Ama eşim ne kadar harika bir insan olursa olsun (ki çok efendi dürüst ve çalışkandır. Romantik ve süpriz yapmayı seven bir adamdır.) ben artık evli olmaktan sıkıldım. Bir kaç kez bunu konuşmaya çalıştık ama bi türlü geçmiyor bu sıkılma hissi. Evden eşyalardan ondan içinde bulunduğum herşeyden. Bilmiyorum ama bekar hayatım evliykenden 100.000 kat daha rahat ve daha keyifliydi. İlk zamanlar çocuk yapsam mı diye düşündüm ama çocuk istemiyordum bunu sırf erken anne olayım diye yapamayacaktım. Çalışmamı istemiyor ''herşeyimiz var araban kapıda istediğin yere git'' diyor ve bunları çok içten söylemesine rağmen bana batıyor. Sürekli beraberiz ev işi yapmaktan hiç hoşlanmıyorum kadın çağırıyor ama kadın haftada 1 geliyor yine işler 6 gün bana kalıyor. Bi kaç kez boşanmak istediğimi söyledim sevgim bitti dedim ailemle konuştum ama ailem içinde olduğum buhran depresyon ne dersiniz bilmiyorum ama duruma saçmalama flan diye yaklaştı. Bana bitecek gibi geliyor. Ama kafam karışık lütfen bi çözüm sunun.
Evlilik herkese göredir , herkes evliliği sevecek diye birşey yok , mutluluk hayatınızın yolunda gitmeside değildir . Mutluluk sizin ne istediğinizdir ? Size ne verildiği değil . Hayat sizin . Zorla evliliği sev bir yolunu bul alış vs.vs. diyecek halim yok . Kendinize başka yollar çizme imkan projeniz varsa denersiniz .. Tabi evlilik kurumundan çıkabilirsinîz , girmek kolay çıkmak zordur
 
Kocana aşık değilsin.
Ondan böyle oluyor.
Tek sebep bu.
Bir de psikolojik bi nedeni olmalı illa ki.
 
Aynı şekilde düşünüyorum. Dört aylık evliyim, evlenmeden önce ailevi sorunlarım oldu. Üstüne sevmediğim bir işte çalışıyorum ve evlilik depresyonu yaşıyorum. Hepsi üst üste geldi ve bana bu yaz bir şey oldu! Hiçbir şey beni mutlu etmiyor,, Alaçatı'dan Kuşadası'na dek gezdik, eşim her dediğimi yapar ama dipsiz bir kuyudayım sanki. Evimi de sevmiyorum, işimi de kendimi de! Eşime çok aşığım ama o da böyle depresif bir kadını hak etmiyor. Bu hafta psikiyatr randevusu alıp görüşeceğim yoksa sonu yok bu mutsuzluğun. Size de esas mutsuzluk kaynağınızı öğrenmeniz için tavsiye ederim. Bu arada bende narsistim hem de çok ve sanırım bu da itiyor mutsuzluğa.

Benimkisi 35 ten sonra hayatını değiştirme sıkıntısı
Dolu dolu bir hayat yaşadım ben, şimdi tabi zor geliyor, üstelik eşim de zor biri, narsist değiliz ama ikimizde fazla özgürüz
Ama son hastalık mevzumda psikolojik yardımlara olan inancımı yitirdim
Eşimle çözmeye çalışıyoruz, birbirimizin alanlarını genişletmeye, biraz daha rahat olmaya çalışıyoruz ama iyi hissetmezsem, mutlu olamadığımı hissedersem sırf evlilik yürütmek için ömrümü buna adayamam ki doğrunun bu olduğuna inanıyorum. Elimden geleni tabi ki yapacağım ama uymayanı uydurmaya çalışmak yapımda yok. Umarım sende atlatırsın bu dönemi, evlilikler boşanmak için yapılmıyor. Gençlerin bu konuda mücadelesi tabi ki bizlerden daha uzun ve bizlere nazaran daha güçlüler :)
 
Back
X