Yardımlar için teşekkürler

gevese .!.:

Tam olarak bu işte. Gönüllü hizmetcilik. Bu çok ağır geliyor. Annemin evinde pek bişey yapmamışım. Alışkın değil bünye yok sabah kalk süpür sil yemek yap. Ben kalkıp duşumu alır işime gider is çıkışı keyfim ne isterse onu yapardım. Bi hayatım vardı ve su an bi karanlık başka bişey yok.

Genişletmek için tıkla...

gevese .!.:

Açık sözlü dobra biriyim eğlenceli ama evini mabedi gibi kullanan ve huzurun en doruk zamanını evimde yaşadığımı iddia ederim. Ama evlendiğim günden beri evimde huzur bulamıyor hatta evimden nefret ediyorum. Her gelen pozitif bir enerjiyle evime bayıldığını söylüyor ama ben burayı bir cehennem havasında gördüğüm için 'Teşekkürler' deyip susuyorum. Bundan tam 1 yıl öncesine kadar bekardım. Evet yanlış okumadınız tam 1 yıl. Ama eşim ne kadar harika bir insan olursa olsun (ki çok efendi dürüst ve çalışkandır. Romantik ve süpriz yapmayı seven bir adamdır.) ben artık evli olmaktan sıkıldım. Bir kaç kez bunu konuşmaya çalıştık ama bi türlü geçmiyor bu sıkılma hissi. Evden eşyalardan ondan içinde bulunduğum herşeyden. Bilmiyorum ama bekar hayatım evliykenden 100.000 kat daha rahat ve daha keyifliydi. İlk zamanlar çocuk yapsam mı diye düşündüm ama çocuk istemiyordum bunu sırf erken anne olayım diye yapamayacaktım. Çalışmamı istemiyor ''herşeyimiz var araban kapıda istediğin yere git'' diyor ve bunları çok içten söylemesine rağmen bana batıyor. Sürekli beraberiz ev işi yapmaktan hiç hoşlanmıyorum kadın çağırıyor ama kadın haftada 1 geliyor yine işler 6 gün bana kalıyor. Bi kaç kez boşanmak istediğimi söyledim sevgim bitti dedim ailemle konuştum ama ailem içinde olduğum buhran depresyon ne dersiniz bilmiyorum ama duruma saçmalama flan diye yaklaştı. Bana bitecek gibi geliyor. Ama kafam karışık lütfen bi çözüm sunun.

Genişletmek için tıkla...

ATTRAENTE .!.:

Sizi şımarık ya da hiç dert görmemiş biri olarak düşünmüyorum
Özgürlükleri olan ve ayaklarının üzerinde durabildiğin bir yaşamın ardından evlenmek, birine tabi olmak, çalışmamak şoklanmak gibi bir durum.
35 yaşını biraz geçe evlendim, çalışıyorum ancak aynen hissettiklerini hissediyorum, bunalıyorum, adaptasyon sorunu yaşıyorum. Seninkinin aksine eşim çok zor biri, defalarca bitirmeyi düşündüm. Bu şımarıklık falan değil, evet bazı kadınların hayalini kurduğu hayatlar yaşanıyor olabilir ama yaşayanın hayali midir bu hayat ona bakmak lazım. Bence eşinle konuş açık açık, hemen boşanmak değilde belki çalışırsan iyi gelebilir. Bütün gün evde daralır insan, çalışmak motive ediyor insanı. Bir sürede öyle dene ama aynı duyguları taşımaya devam edersen, mutsuz yaşamak zorunda değilsin. İyilerin kıymeti bilinmiyor falan bunlar boş şeyler, mutsuz olduğun bir hayat eşin melek olsa da çekilmez. Ruhun tatmin olmadıkça çözemezsin, ne terapistler, ne sosyalleşmek değil bunun çözümü, eşinle birlikte mutlu olabileceğiniz şekle getirmelisiniz yaşamınızı

Genişletmek için tıkla...

gevese .!.:

Açık sözlü dobra biriyim eğlenceli ama evini mabedi gibi kullanan ve huzurun en doruk zamanını evimde yaşadığımı iddia ederim. Ama evlendiğim günden beri evimde huzur bulamıyor hatta evimden nefret ediyorum. Her gelen pozitif bir enerjiyle evime bayıldığını söylüyor ama ben burayı bir cehennem havasında gördüğüm için 'Teşekkürler' deyip susuyorum. Bundan tam 1 yıl öncesine kadar bekardım. Evet yanlış okumadınız tam 1 yıl. Ama eşim ne kadar harika bir insan olursa olsun (ki çok efendi dürüst ve çalışkandır. Romantik ve süpriz yapmayı seven bir adamdır.) ben artık evli olmaktan sıkıldım. Bir kaç kez bunu konuşmaya çalıştık ama bi türlü geçmiyor bu sıkılma hissi. Evden eşyalardan ondan içinde bulunduğum herşeyden. Bilmiyorum ama bekar hayatım evliykenden 100.000 kat daha rahat ve daha keyifliydi. İlk zamanlar çocuk yapsam mı diye düşündüm ama çocuk istemiyordum bunu sırf erken anne olayım diye yapamayacaktım. Çalışmamı istemiyor ''herşeyimiz var araban kapıda istediğin yere git'' diyor ve bunları çok içten söylemesine rağmen bana batıyor. Sürekli beraberiz ev işi yapmaktan hiç hoşlanmıyorum kadın çağırıyor ama kadın haftada 1 geliyor yine işler 6 gün bana kalıyor. Bi kaç kez boşanmak istediğimi söyledim sevgim bitti dedim ailemle konuştum ama ailem içinde olduğum buhran depresyon ne dersiniz bilmiyorum ama duruma saçmalama flan diye yaklaştı. Bana bitecek gibi geliyor. Ama kafam karışık lütfen bi çözüm sunun.

Genişletmek için tıkla...

vivelamour .!.:

Aynı şekilde düşünüyorum. Dört aylık evliyim, evlenmeden önce ailevi sorunlarım oldu. Üstüne sevmediğim bir işte çalışıyorum ve evlilik depresyonu yaşıyorum. Hepsi üst üste geldi ve bana bu yaz bir şey oldu! Hiçbir şey beni mutlu etmiyor,, Alaçatı'dan Kuşadası'na dek gezdik, eşim her dediğimi yapar ama dipsiz bir kuyudayım sanki. Evimi de sevmiyorum, işimi de kendimi de! Eşime çok aşığım ama o da böyle depresif bir kadını hak etmiyor. Bu hafta psikiyatr randevusu alıp görüşeceğim yoksa sonu yok bu mutsuzluğun. Size de esas mutsuzluk kaynağınızı öğrenmeniz için tavsiye ederim. Bu arada bende narsistim hem de çok ve sanırım bu da itiyor mutsuzluğa.

Genişletmek için tıkla...