- 3 Ocak 2021
- 285
- 114
- 53
- 32
- Konu Sahibi Yildiztozu93
- #1
Arkadaşlar sanırım hayatımın en kötü günlerini yaşıyorum. Dibe batmis hissediyorum. 28 yaşındayım. Pandemiden beri is bulamıyorum ariyorum ama sonuç yok. Evde tıkılı kaldim hergunum birbirinin aynı. Bundan dolayi psikolojim bozuldu artik sık olmasa da panik ataklar yasamaya başladım. Bir iliskim var ama sürekli küs barışık bir türlü anlasamiyoruz. Ayrılmak istiyorum ayrilirsam bir daha biri bulamiycam bu yastan sonra diyorum en azindan tanıyorum güveniyorum seviyorum diyorum. Bir de ayrılınca yas donemini kaldiramam diyorum. Milletin zaten evlilik baskısı uzerimde yok evde kaldin yok sulalede bir sen kaldin. Abuk subuk birileri bulmalar, laf sokmalar. Annem desen o evlenmiş bu evlenmis sen ne dusunuyosun gözüne batıyorum artik resmen beklentilerden biktim. Nereye gitsem hala çalışmıyor musun hala evlenmiyor musun? Millete de gitmemeye basladim artik. Kendimi de begenmemeye basladim. Diyorum gittikce yaslaniyorsun aynada kendimi beğenmiyorum hergun bir yerime takiyorum. Geceleri ne olacak benim halim nasil duzelecek diye dusunmekten uyuamıyorum
2 senedir hayatim bu sekilde yani hiç mi düzelmez? Herkesin hayati yoluna girdi bir ben kaldim cevremde. Bir insanin hiç mi biseyi yolunda gitmez. Artik hep boyle gidecek gibi hissediyorum. Böyle olup hayatı yoluna giren var mı? Bıktım artık herseyden.
