- 23 Ağustos 2020
- 4.678
- 8.800
- 108
- 35
Yaa çok güzellll
Yaa çok güzellllBak bunlar benim işlerim.
Büyük bir aşkla yapmıyorum belki evet... ama inanılmaz kafa dağıtıyor. Hem de para kazandırıyor.
Malzemeyi 1 kere alacaksınız. Ondan sonra işleyip kendinize saklarsınız. Birilerine hediye ederseniz ya da benim gibi satış yaparsınız. En önemlisi mutsuz olmaya zamanınız kalmaz.
Zamanı doldurmaya bakın. Insan bir şeylerle uğraşmak zorunda,bir şekilde çalışmak zorunda. Yoksa suruklenirsiniz.Eki Görüntüle 2696466
Disari cikip yürüyüş yapmak sosyal fobi buna engel degil. Ayrica korkularinizin uzerine gitmelisiniz. Ugrasacak birseyler icin kitap alip okuyabilirsiniz satin almak zorunda degilsiniz kutuphaneler var. 1p liraya boyama kitabi alin zihniniz dahilir. Aizi gelistirecek diziler izleyin. Arkadas edinin. Amaciniz olsun amaciniz olmadigi surece yasaminiz degismeyecektir. Biraz hayatinizi, hayata bakis acinizi degistirin bunlar zor seyler degil. Evet her insan farklidir ama guclu insanin gucsuz insandan hicbir farki yoktur az güçlü olun yahu. Mutsuz olmam icin yuzlerce sebebim var herkes gibi... oturur bunlara yogunlasir 2 günün icinde agir depresyon hastasi edebilirim kendimi ama sonucta onlarla savasacak, bas edecek guce sahibim. Kendinizi mucadele etme uzerine programlayin. Yeteneklerinize yönelin. Bu hayat bir daha gecmeyecek elinize.Depresyon geçmiyor ilaç kullandigim halde hiç bir şey yapmak istemiyorum boşluktayım her sey anlamsız geliyo yürüyüş yapamıyorum sosyal fobi var uğraşacak bir şeyler bul diyeceksiniz ona da maddiyat lazm hiç bir amacım yok boş yaşıyorum olsa da zaten mutlu etmiyor hiç bir şey beni keşke biri gelip yarın öleceksin deseağır ilaç kullandigim halde bile depresyon niye geçmez nefes almak zor geliyor artık
Teşekkür ederim. ❤Yaa çok güzellll
Ben de ba yılll dımmmmTeşekkür ederim. ❤
Ilacım değişti iki ay olacak nerdeyse fayda etmesi gerekmezmiydi şimdiye kadarŞundan emin olun ki geçecek. Depresyon denen illetin bir ömrü var. Beyin kimyasalları bunu yapan, siz değilsiniz, güçsüzlüğünüz değil. Doğru ilacı kullanmanız da önemli daha çabuk geçmesi için. Ama eğer 1-2 aydır kullanıyorsanız, hemen bir iyileşme beklemeyin. Biraz zaman alır.
Aynen başka yolu yok. Deli gibi çalışarak yendim. Barınaklara gittim. Her gün ağlamak yok dedim. Bitti. Zor evet. İmkansız değil. Geçmesini beklersen geçmiyor geçmiyor geçmiyor. Ayağa kalkmak zorundasın. O pedallar çevrilecek o bisiklet gidecek. Tek yolu bu. Nasılsa hepimiz öleceğiz. Tamam. Sen yaşıyorsun ve bu güzel. Denemelisin bin kere düşsende nakavt olma. YapabilirsinAslında kurtulmak istiyorsan içinden gelmese de bir şeyler yapmalısın.
Bazen başkalarına yardım etmek, bu vesile ille hayatta faydalı olduğunu hissetmek, iyi bir amaç edinmek iyi gelebilir.Sosyalleşmek, havadan sudan da olsa iki laf etmek modunu değiştiriyor insanın.
Kimsesiz çocuklarla yada ne bileyim sokak hayvanlarıyla ilgilenen dernekler vs. araştır istersen. Geçmesini bekleyerek geçmiyor maalesef .
Depresyonun en büyük düşmanı harekettir, ki zaten depresyonda olan biri hayata dair isteklerini söndürmüştür, hareket külfettir; keyifsizdir anlıyorum. Ama zorlayarak yapacaksınız ki hareket/spor, daha huzurlu hissettirecek ve size yarayacak hormonu salgılamanıza yardımcı olacak. Bu döngüyü kırabilirseniz ne ala. Çünkü salt ilaçla olmaz, kendinizde bir şeyleri zorlamanız-değiştirmeniz de gerekir.
Bunu bir bipolar hastası olarak yazıyorum, yaşanabilecek en ağır depresyonu tecrübe etmiş biri olarak yani.
Kemiklerimin sızladığı, günlerce yıkanmaktan dahi aciz ve hayatın hiçbir manasının olmadığını düşündüğüm zamanlarım olduğu o dönemi sayfalarca anlatabilirim. O kadar sığ, sıradan ve sıkıcı bir form ki, ölerek bu sığlıktan kurtulmayı planlamaya başlarsınız ve bazen sanrıya dahi kayar.
Bundan nasıl kurtulabildiğime gelince; kendinizi zorla harekete teşvik etmeniz gerektiğini söylüyorum, bunu tek başınıza yapamıyorsanız birilerini bulacaksınız yanınıza ve her gün sizi kolunuzdan çekiştirip bir yerlere yürümeye götürecek. Yapamıyorum demeyin, kendinizi atın sokağa ve sadece yürüyün. Her şey sadece yerinizden kalkana kadar.
Genetik yatkınlık oluyor ve evet, depresyon kronikleşebilen bir şey.
Ben bazı bazı bi arkadaşa bakar çıkarım ya da teğet geçerim, eskiden daha ağır geçirirdim. :)
Evet, depresyon zaten "Hayattan hiçbir şekilde haz alamama-her şeyin önemini yitirmesi" hali diye tanımlanabilir.
21-22 yaşlarında, ağır bir depresyonu tecrübe ettim. Dayak yemiş gibi ağrımayan yerim yoktu, annem zorla, kolumdan sürükleyip yıkamaya götürürdü ve belki 20 gün kadar yıkanmadığımı, olduğum yerde üzerime toprak atılmış gibi hissettiğimi hatırlıyorum. İştahım kapalıydı, hiçbir şeyin hiçbir lezzeti yoktu, sürekli uyuduğum bir hali tecrübe ettiğim gibi, uykumun da elden gittiği depresyonları da gördüm.
İlaçlarını alacaksın elbette ve fakat kendini zorlayacaksın da. Bunu bana dediklerinde "Peeehh" derdim ama böyle, görüştüğüm her doktordan bu tavsiyeyi aldım: SADECE İLAÇLA OLMAZ.
Ayakların geri geri bassa da kafanda bir tuş var, "Yıkanacağım" diye zorlayacaksın, su iyi gelir; kolunu kaldırıp köpüklenemesen bile, biri seni yıkasın, hiç olmadı sadece aç suyu, küvetse gir, duşsa altına otur, aksın dursun üzerinden. Ceset gibi yığ kendini banyoya gerekirse, aç suyu aksın kafana yüzüne... Su iyi gelir.
Evet, spor iyi gelir/korur. Depresyonun en ağır anlarında bunu yapamazsın zaten tır çarpmış gibi olduğun için ama hafifleyince alışkanlık haline getirmek için bir miktar kolları sıva; kendini korumaya al.
Salonda daral gelir zaten mümkün değil boşa kürek çekmek gibi hissettirir, yollarda yürümek gözünde büyüyebilir, bir "Hedef" koyup çıkaracaksın kendini evden. O depresyon dönemlerinde, iyice artmadan, burger king dondurma hedefi koyardım kafama (Çok severim, iştahımın en berbat olduğu zamanlarda dahi dondurmadır yani beni iyi hissettirir bir miktar), oraya kadar güneşi göre göre yürürdüm. Kollarına girecek, seni dışarı çekecek insanların olsun yanında. "Hayır"larını duymasınlar bir müddet.
"Kendini tamamen bırak-kaç" diyor ruhun sana için için, bunu bir miktar dizginlemeyi öğrenmen, içgörü edinmen gerekiyor.
Ölüye mezardan kalk diyor gibiyim biliyorum ama öyle. Kalkacaksın, ilaçlar + kendi yollarını keşfedip.
Bazı bünyede 2 ay yetmeyebilir. Antidepresanları 3 ay kullandıktan sonra tam verimli hale geliyor. Fakat bu ilaç senin için doğru ilaç da olmayabilir tabi. Biraz deneme yanılma yoluyla oluyor maalesef.Ilacım değişti iki ay olacak nerdeyse fayda etmesi gerekmezmiydi şimdiye kadar
Çok teşekkür ederim ❤Ben de ba yılll dımmmm
Muhteşem lerrr
İnsallah çok sağolunBazı bünyede 2 ay yetmeyebilir. Antidepresanları 3 ay kullandıktan sonra tam verimli hale geliyor. Fakat bu ilaç senin için doğru ilaç da olmayabilir tabi. Biraz deneme yanılma yoluyla oluyor maalesef.
fakat senin de çabalaman lazım. Tek başına ilaç düzeltmiyor maalesef. Ailen çocuğun, işin var mı bilmiyorum ama seni zorla hayatın İçinde tutacak bir şey için çabalaman lazım bebek adımlarıyla dahi olsa.
benim depresyondayken aldığım hali tahmin edemezsin. Artık eşyaların ismini, nasıl iş yapıldığını da unutmuştum. Yapmak zorunda olduğum işleri ağlaya ağlaya sürüne sürüne yaptım resmen.
Küçük adımlar belirle kendine. Mutfak temizlenecek değil mesela. Tabak lavaboya götürülecek. Bu kadar.Tek tek. Bunu başardın. Şimdi bunlar yıkanacak. Bitti. Hepsini bir anda yapmak zorunda da değilsin. Gücün yettiği kadar.
o kadarına da aferin yine kendine. Büyük iş bunlar o isteksizlik içinde. Yürüyüşe mi çıktın, aferin, banyoya mu girdin aferin.
O zaman benim mottom: “önce iş, sonra istek” di. Kendi kendime defalarca tekra ederdim bunu iş yaparken. Çünkü istek kesinlikle gelmiyordu.
David burns’ün “İyi Hissetmek” diye bir kitabı vardı, oradan öğrenmiştim bunu.
mutlu hissetmek zorunda değilsin. İnsan hep mutlu olan bir varlık değil. Bütün duygular bizim için. Sen yalnızca olumsuz olan duyguları çok yoğun yaşıyorsun şu anda.
yine benim depresyonla ilgili en sevdiğim sözlerden biri, benim psikiyatristime ait: depresyon geldiği zaman korkma, üzülme, duygularınla kavga etme. Aa sen mi geldin, hoşgeldin, başımın üstünde yerin var de, tıpkı bir misafir gibi Karşıla onu, ve yine bir misafir gibi bir müddet sonra gideceğini bil, demişti.
Depression about depression diye bir şey var: depresyona girdim diye depresyona girmek. Neden bu haldeyim, zayıfım, neden çıkamıyorum diye kendinle kavga etmek.
normalde yaşadığın depresyon 10 birimse mesela, kendinle kavga edince onu 10 kat fazla, yani 100 birim gibi hissediyorsun.
Halbuki tek gereken şey, beyin kimyasallarının Düzelmesi. Ve bu da zaman istiyor biraz. Beynin içinde dönen bir tekerlek var gibi düşün. Depresyondayken o tekerlek çook yavaaş yavaaaş dönüyor. Bu sebeple konsantre olamama, isteksizlik, olumsuz dÜşünceler oluşuyor.
yapabileceğin en iyi şey; öncelikle kendine bir rutin oluşturmak. zihin derli toplu ortamda ve düzenli bir rutinde rahat eder. Yürüyüş yapıyormuşsun, bu çok güzel. Spor endorfin, yani mutluluk hormonunun doğal olarak salgılanmasını sağlar.
dediğim gibi, istek gelmesini bekleme. İstek sonra. Önce iş. Evde çok kalmamak da iyi. Ya da uyuyorsan, bugün de yatakta keyif yapacağım Demek. Hepsi düzelecek inşallah.
Bu 30 lu yaşlar depresyona müsait sanırım bende 30 lu yaşlardayım kendimi daha önce hissetmediğim kadar kötü hissediyorum30 yasindaym çalışmıyorum ne isteğim ne de enerjim var çalışmaya
Emin ol geçecek. Teselli için söylemiyorum, gerçekten geçecek. Bilen ve yaşadıklarını tecrübe eden biri olarak söylüyorum bunu. Biraz zaman. Ve en önemli şey; çaba. Ve onun kadar önemli şey; iyi bir doktor. Sana güven veren, yanında rahat ettiğin ve verim alabildiğin bir doktor.İnsallah çok sağolun
Bende oyleyım ılacların dozumu yetmıyor acaba?Depresyon geçmiyor ilaç kullandigim halde hiç bir şey yapmak istemiyorum boşluktayım her sey anlamsız geliyo yürüyüş yapamıyorum sosyal fobi var uğraşacak bir şeyler bul diyeceksiniz ona da maddiyat lazm hiç bir amacım yok boş yaşıyorum olsa da zaten mutlu etmiyor hiç bir şey beni keşke biri gelip yarın öleceksin deseağır ilaç kullandigim halde bile depresyon niye geçmez nefes almak zor geliyor artık
Cok haklisiniz. Boyama yapma beni de cok rahatlatiyor. Cocuk boyama kitaplarim var aldigim. Basit yuzler, sekiller. Ucuz kitaplar. Zorlamasin beni diye. Seviyorum da. Cogu zaman yegenimle beraber boyuyoruz. Terapi benim icinBuna pek katılmıyorum.Dün 20 TL’ye büyükçe bir boncuk seti aldım rengarenk.Kuşlarıma kafes süsü yapıyorum içinde epeyde var diz diz bitmiyor.Bugünde iki şişe boya aldım 5’er liradan evde gözüme takılan biblolardan filan ne varsa boyayacağım akşam.Hiçbir şey bulamazsam taş,kozalak filan toplayıp onları boyayacağım.Boyama gerçekten çok rahatlatıyor.Şu günlerde bende depresyon denilebilecek bir ruh halindeyim.Bu tarz şeyler çok iyi geliyor.Evde de spor yapabilirsiniz.Leslie Sansone ile evde yürüyüş var mesela o da çok güzel.Odanızda değişiklikler yapabilirsiniz hiç olmadı.Eşyaların yerini değiştirebilirsiniz,yeniden dekor yapabilirsiniz.Kullanmadığınız eşyalarınızı ayıklayıp ister atın ister satın ister bağışlayın.Geçen gün giysi dolabıma bir el attım hiç abartmıyorum 10 poşet giyemeyeceğim kıyafetler çıktı hepsini giysi kutusuna attım bütün günüm buna gitti
Bu 30 lu yaşlar depresyona müsait sanırım bende 30 lu yaşlardayım kendimi daha önce hissetmediğim kadar kötü hissediyorum
Tek diyebileceğim aynı durumdayız. Benimki biraz daha farklı sebeplerden ama Allah yardımcımız olsunDepresyon geçmiyor ilaç kullandigim halde hiç bir şey yapmak istemiyorum boşluktayım her sey anlamsız geliyo yürüyüş yapamıyorum sosyal fobi var uğraşacak bir şeyler bul diyeceksiniz ona da maddiyat lazm hiç bir amacım yok boş yaşıyorum olsa da zaten mutlu etmiyor hiç bir şey beni keşke biri gelip yarın öleceksin deseağır ilaç kullandigim halde bile depresyon niye geçmez nefes almak zor geliyor artık
We use cookies and similar technologies for the following purposes:
Do you accept cookies and these technologies?
We use cookies and similar technologies for the following purposes:
Do you accept cookies and these technologies?