Üniveristede bir hocamızın çok yerinde bir gözlemi vardı; “ bizim ülkemizde insanlar çocuk sahibi olmakla çocuğa sahip olmayı aynı şey sanıyorlar” diye. Yengeniz abinize karşı ne hissetse haklı ama çocuğuyla arasına giren kişi olmamalı.
Bizim tanıdığımız bir kızcağız babasından uzak büyümüştü, yıllar boyu annesi baban seni aramadı diye büyütmüş kızı ama yalanlar er yada geç çıkıyor ortaya. Bir tartışma esnasında annesi kaçırmıştı ağzından ben seni göstermedim babana, bana koca olamayan sana mı baba olacaktı diye. Bakın buraya yazarken bile içim cız ediyor kızcağızın o halini hatırlıyorumda, hayal kırıklığı, öfke, üzüntü herşey karmakarışıktı. Ve o kızın babası ölmüştü, hiç bir telafisi yoktu bu durumun. Benim hakkında ne hissettiğini asla öğrenemeyeceğim, bir kere bile sarılamayacağın diye ağladı ne kadar uzun zaman. Annesine kırgınlığıda geçmedi hiç, nasıl geçsin.
Bunlar çok büyük kararlar, öyle bir anlık öfkeyle göstermiyorum bitti diyemez yengeniz. Abinizin kocalığı berbat olsada baba olarak elinden geleni yapmaya çalışıyor anlaşılan. Bunun en büyük acısınıda abiniz değil yeğeniniz yaşar, en çok yıpranan o olur. Siz karışmayın ama hem sizin taraftan hem yengenizin aile büyükleri bir araya gelip yengenizi tatlı tatlı ikna etmeye çalışmalı. Gururu kırılmış bir kadın olarak sen haklısın ama bu yaptığın çocuğuna zarar veriyor diye yumuşatmaya çalışın.