Düğünden sonra 1 hafta tatile gittik, orada pek bi şey anlamadım ama sonra 2 hafta kayınailenin evinde kaldık. Annemler yürüyerek 15 dakika mesafede olmasına rağmen ay bi özlüyordum ki anlatamam, resmen burnumda tütüyorlardı. Ağlaya ağlaya bi hâl oluyordum, üstelik neredeyse hergünde yanlarına gidiyordum, yaşımda küçük değildi
Sonra kendi evimize geçtik, kendimi evimde misafir gibi hissediyordum, annemlere gittiğimde evime gitmiş gibi oluyordum. Zamanla geçti gitti. 6 ay az bi zaman değil, evinizi benimsemeye bakın. Eşiniz ilgisiz mi, kendinizi yalnız mı hissediyorsunuz acaba?
hatta annem bir gün ağladığımı gördüğünde ‘şimdi anladım iyi bir evlilik yaptığını’ dedi. ondan sonra eşimin her görevinde ben evde kaldım. benim evim burası ailemin evine gittiğimde misafirim. evde eşim olsun veya olmasın burada huzurluyum. bence bunun sebebi geçmişte aileden bağımsız bir hayat sürüyor olmamdı. liseden beri hep ailemden uzaktaydım ayda bir anca eve ailemin yanına gidiyordum. evinizi benimsemeniz ve artık sizin ailenizin eşiniz olduğunu kabullenmeniz gerek.
biraz siz biraz o orta yolu bulacaksınız böyle olmaz ki
ben olsam hadi canım seni çok uzmeyeyim ailenin yanında kal derdim .
