hep ümitliydim bir gün düzelir diye ama olmuyor artik umudumda kalmadi....kisacasi anlatayim 29 yasindayim ünv. mezunuyum yurtdisinda master yaptim iyi bir sirkette calisiyorum erkek arkadasim ünv. terk su an bir sirkette müsteri hizmetleri bölümünde calisiyor, 7 senedir beraberiz 8. seneye giricez, ailem onu istemiyor bana uygun degilmis hem egitim olarak hem aile yapisi olarak (annesi alman, ama kendisi bizim örf ve adetlerimize göre büyütüldü ve zaten görünce kimse annesi yabanci demez), hep sabrettim ailem bir gün kabul eder diye, erkek arkadasim ilk baslarda o kadar sabirli degildi kavga ettigimiz oldu ama sonra oda ben seninle mutluyum aileni ikna edene kadar bekleriz dedi...bu 7 sene icindede hep ailemden gizli bulustuk, bugün annem birisinden bulustugumuzu duydu herhalde aklini basini topla bir daha hata fln yapma kaldiramam dedi...su an sirketteyim hala gözlerim doluyor aglamamak icin zor tutuyorum kendimi, 29 yasindayim biraz mutluluk benimde hakkim degilmi sevdigim kisiyle beraber olmak istemek? Simdiye kadar hep aileme üzmemek icin elimden geleni yaptim onlara laf gelmesin vs diye tabii ki hatalarim oldu ama bilerek ailemi kirmak icinmi yaptim sanki? Ailemin en büyük cocugum kardeslerine örnek ol diyorlar, abla oldugum icin mutlu olmaya kendi istedigim hayati yasamaya hakkim yokmu? Teyzelerim, halalarim....hic kimse arkamda degil hepsi hata yaptigimi düsünüyor, ya 7 senedir beraberiz ben onun yaninda kendimi huzurlu mutlu hissetmemin hic mi anlami yok, neden hayatim böyle anlamiyorum ama artik gücüm kalmadi sanirim en iyisi ayrilmak ailemin istedigi olsun.....kusura bakmayin cok doluyum biraz uzun oldu:a015: