Sadece eşim biliyor. Başkalarının bilmesine gerek yok. Sonuçta yarın ne olacağını bilmek güç. Sevdiklerimin ve güvendiklerimin de bana buruk bir sevinçle bakmasını istemiyorum. Eşim zaten asla kimseye söylemez. Ben söyleyebilirdim ama yukarında söylediğim nedenlerden gerek duymadım. Bu sır bizimle ölecek. Gel gitlerini anlıyorum. Ben bu kararı verip gerekli araştımaları yaptıktan hatta merkezi bile seçtikten yaklaşık 9 ay sonra ancak yapabildim. Arada ne olur ne olmaz diye bir normal tüp denemsi bile yaptım. Hatta donasyon için tedaviye alındığımda bile doktorum hala yumurtaların var haberin varmı diyince bile bir an tereddüt yaşadım ama sonra defalarca yaşadığım olumsuzlukları düşünüp devam dedim. iyi ki demişim. Şu an karnımda kıpırdayan miniğimi düşündükçe içim pır pır oluyor. Onu ben yaratıyorum. benim kanımdan benim canımdan yaratılıyor. O benim...
O yüzden hiç korkma. İnan bana her şey çok güzel olacak
