- 15 Aralık 2018
- 8.427
- 20.273
- 348
- Konu Sahibi minik kalp0753
- #1
Merhaba hanımlar öyle biraz yazıp içimi dökmek istedim çünkü içimdeki sıkıntıyı hiç birşey yerni doldurmuyor. Geziyorum eğleniyorum arkadaşlarımla ailemle sizlerle çok güzel kaliteli vakitler geçiriyorum allaha şükürler olsun ki. Çalışıyorum bazen boş zamanım olmuyor iş ev ve ev işleri derken. Ama öyle bir an oluyor ki kendimle başbaşa kalıyorum öylece konuşmadan bazen düşünmeden kendimi yiyip bitiriyorum gözlerimden yaşlar süzülüyor bunun yeri hiç önemli değil iş yeri olabilir tuvalet olabilir yastığı başıma koyduğumda olabilir sesizliğe büründüğümde beni yakalayan bi casper gibi 
herkes hayatta bir günahın bedelini çekmeliydi değil mi ben hangisini çekiyordum? Gençliğimde yaptığım hataların mı ama hepsi cahillikti. Yoksa ailelerin akrabaların birbirinin hakkını yiyip ah edip senin çocuğundan çıksın beddularını mı çekiyorum ben. Anlamıyorum ki belkide bu yokluğun nedeninin allah tarafından geldiğine çok inandığım için deli gibi sebeb arıyorumdur? Ama neden kabullenemiyordum ki ? Bunca cümleyi yazıp derdimi klavyede bile yazamama ne demeli? Yoksa ben dışardan farklı, iç dünyamda başka birimiyim? Çocuğum olmuyor ve bu casper beni yakalayınca tonton bi bebeğin olmazsa, ya ömrün hasretle geçen yıllara dönüşürse, ya eşimde bu mutsuzluğa benle ortak olursa beni ben olarak sevdiği için birlikte olup bir yanı hep eksik kalırsa. Çünkü sevdiğim bi adamın mutlu olmasını isterim ama eksik kalmasına nasıl dayanırım ki haksızlık değil mi bu ?
Daha çocuk meselesinde yolun çok ama çok başındayım bir çok kez tüp bebek deneyip olumsuz sonuç alanlarda var, sebepsiz olanlarda var, tanı teşhis edilip bebiş gelmeyende var, 9 ay boyunca karnında taşıyıp kaybeden de, belli bir aya gelip düşürende var. Bunların sonunda mutluğa ulaşan çok insanla tanıştım burada. Hepsi bir umut bana. Ama ben daha bu kadar yolun başındayken bu kadar üzüntü stres normal mi ben bunu çözemiyorum. Ben abartıyormuyum? Ben neden böyleyim çözemiyorum. Hiç bir teselli yüreğimi doldurmuyor içimi ferahlatmıyor. Sadece inşallah diyebiliyorum.
-şimdiden herkesin olumlu olumsuz yorumları için teşekkür ederim. Amacım öylece yazıp bir ferahlamak genelde duygularımı içimde yaşarım. Belkide dışardan bakan gözler benim bu ruh halimi çözerde bende rahata kavuşurum kim bilir.
herkes hayatta bir günahın bedelini çekmeliydi değil mi ben hangisini çekiyordum? Gençliğimde yaptığım hataların mı ama hepsi cahillikti. Yoksa ailelerin akrabaların birbirinin hakkını yiyip ah edip senin çocuğundan çıksın beddularını mı çekiyorum ben. Anlamıyorum ki belkide bu yokluğun nedeninin allah tarafından geldiğine çok inandığım için deli gibi sebeb arıyorumdur? Ama neden kabullenemiyordum ki ? Bunca cümleyi yazıp derdimi klavyede bile yazamama ne demeli? Yoksa ben dışardan farklı, iç dünyamda başka birimiyim? Çocuğum olmuyor ve bu casper beni yakalayınca tonton bi bebeğin olmazsa, ya ömrün hasretle geçen yıllara dönüşürse, ya eşimde bu mutsuzluğa benle ortak olursa beni ben olarak sevdiği için birlikte olup bir yanı hep eksik kalırsa. Çünkü sevdiğim bi adamın mutlu olmasını isterim ama eksik kalmasına nasıl dayanırım ki haksızlık değil mi bu ? Daha çocuk meselesinde yolun çok ama çok başındayım bir çok kez tüp bebek deneyip olumsuz sonuç alanlarda var, sebepsiz olanlarda var, tanı teşhis edilip bebiş gelmeyende var, 9 ay boyunca karnında taşıyıp kaybeden de, belli bir aya gelip düşürende var. Bunların sonunda mutluğa ulaşan çok insanla tanıştım burada. Hepsi bir umut bana. Ama ben daha bu kadar yolun başındayken bu kadar üzüntü stres normal mi ben bunu çözemiyorum. Ben abartıyormuyum? Ben neden böyleyim çözemiyorum. Hiç bir teselli yüreğimi doldurmuyor içimi ferahlatmıyor. Sadece inşallah diyebiliyorum.
-şimdiden herkesin olumlu olumsuz yorumları için teşekkür ederim. Amacım öylece yazıp bir ferahlamak genelde duygularımı içimde yaşarım. Belkide dışardan bakan gözler benim bu ruh halimi çözerde bende rahata kavuşurum kim bilir.
