En büyük pismanligim...

Tahirim222 .!.:

Bu actigim Konuyu kapatildi ama benTEKRAR acicagim, kimseyle konusamadigim bu konuyu burda hepinizle paylasmak istiyorum
BEN artik susmak istemiyorum icime atmak istemiyorum!
Caresizligim Bir deniz gibi, Boguluyorum! Bir Liman ariyorum.. acimii sizinle paylasarak icime atmayip icimin bosalmasini istiyorum..

Merhaba ben 18 Yasindayim, bu yasima kadar Gezdim, eglendim, cok insan tanidim, hatalarim oldu ama Pismanlik duydugum hicbirsey yasamamistim.. taki bir insan cikti karsima onu sevmeye basladim....

2 Seneye yakin bir Ilisgim var, onunla birlikte Hayal kurmaya basladim - mutluydum kuskusuz..
Bir Aile.. Cocuklarimiz.. adi bile hazirdi Oglumuzun Tahir. Onsuz Tek bir Hayalim, Onsuz tek bir Gelecegimle ilgili bir Planim YOK..
Kisa bir süre önce Aileler tanisdi ve Önümüzdeki aylar Istemeye gelicekler.
Cok Seviyorum bütün hayatimi adadim ben onun icin ve dünyam birtek onun icin dönüyor.
Cok kötü günler gecirdik birlikte en büyük mutlulugum ve en büyük acim benim.
Ailem, Sevdigim, Abim, Kardesim, Sevgilim, Arkadasim, Sevgilim.. HERSEYIM olarak gördügüm tek insan.
Kavgalarimiz büyüktü savasmalarimla hep ayakta tuttum BIZI.

Sevgisine inanamadim bugüne kadar, ama onsuzlugu göze alamadim. Kendimi hep varligiyla avutum,
kendi kendimi sevgisine inandirmaya cabaladim kendimi kandirdim..
Biz birlikte olduk, Babamin suratina bakamaz oldum.. Hayatimda en büyük pismanligim BU sanmistim...
Zaman gecti, yasananlar tekrarlasdi benim Onun olduguma bile inanmiyordu.. Ben cok aci cekiyordum, ama susuyordum herseyi icime atar oldum bütün arkadas dediklerimi kaybettim ailem annem bana sirt döner oldu.. Bir basima kaldim.. Ve O'da beni anlamiyordu..

Bir yanim Utancimdan parcalanan yanim, öbür yanim herseyimi verdigim insan bana sahip cikmiyor güvenmiyordu..
Cok asalandim ben, sirf ondan degil Kendim kendimide asaladim bir cok zaman...
En büyük Pismanligim dedigim, bir Kabus dedigim sona ericek diye umud ederkene..
Bambaska bir Kabusa yasamaya basladim.. Doktorda Terminim vardi, icimde tuhaf bir duygu ve koskocaman bir korku..
Rahattim aslinda kesinlikle bos bir korku olduguna inaniyordumki,

9 Haftalik Hamile oldugumu ögrendim.. Sevinc Gözyaslariydi döktügüm, bebegim sadece Hayallerimde degil Gercege dönüsmüs Karnimdaydi Hayallime kavusmama cok az bir zaman kalmisdi..
Doktor ellime verdigi Haplar icin Cocuguna iyi gelicek dedi ve Tekrar kontrol icin termin verdi.
Ciktim, ellim karnimda yürümeye basladim nereye bilmiyordum, tane tane gözyaslarim akiyordu mutluydum bir baskaydim..
Anne olucaktim sevincim heycanim büyüktü, yüzüm gülüyordu..
Onu aradim, cikmadi is'deydi kisa bir msj "Hamileyim" yazip yolladim.. msj'i yollamamla beni aramasi bir oldu..
"Onu Yok ediceksin..." Diyisi aklimdan cikmiyor kullagimda halen o Ses tonu..
Telefon yüzüme kapandi, ve ben kaldim bir basima.. Eve dogru yürümeye basladim eve vardigimda ilk Hapi aldim Yataga uzandim, Ellimi karnima koydum Bebegim hersey cok güzel olucak dedim.. o sevincle o mutlulukla uyumus kalmisim..

Aradi tekrar bir cözüm arar buluruz sandim ama tam tersiyle karsilasdim.. "nasil olur, bu beladan kurtulmamiz lazim olmaz asla hayatta.."
Cocugumuz hakkinda nasil konusur bunu benden nasil bekler diyerekten kendimi mahv etmeye basladim sabah aksam aglar oldum..
Ailemizi düsün dedi, ailem senden nefret eder Babam seni kabul etmez ailen sana sirt döner hepimizi mahv edersin bizi mahv edersin Bizim gelecegimizi mahv edersin .... beynime girdi hakliydi nasil basarabilirdimki, Ailem bana sirt dönecekti yapayanliz kalicaktim bir basima Oda duramicakti arkamda Ailesinin ona sirt dönmesini Milletin ona kötü gözle bakmasini, göze almicakti biliyordum..
Tarih bellirlendi Doktordan termin aldim Kürtaj olucaktim.. Uyku uyuyamiyordum geceleri hergün agliyor mahv oluyordum..
Yemek gördügüm zaman migdem bulaniyordu ama karnimdakine aci cektirmemek icin zorla yiyordum, 22.2. Termin buydu..
Günler geciyordu ve ben gün gectikce kahroluyordum, Termine 3 Gün kala Annanesi vefat etti..
Bir Darbe daha yedim yüregime icimdeki aci yetmiyormus gibi birde bu, ama kacis yoktu farkindaydim..
Doktoruma gittim, ona kararimi bildirmek icin gel kontrol edeyim seni dedi..
Birkez daha gördüm Kalp atisini, busefer aglayisim üzüntüydü.. Doktor olanlari istemedigimin farkindaydi ellime Cocugumun ultrason resmini ellime tutusdurdu ve beni yolladi..
Resmi Ona gösterdim, bak dedim Bebegimiz dedim.. Ben cok savasdim daha fazla yapmaliydim ellimden geleni ardima koymadimki..
Oda üzülüyordu gösteremiyordu ama acimi onunla paylasamiyordum bile.. Problem buydu! Acimla bir basimaydim..
Buralardan kacip gitmeyi düsündüm.. nasil yapsaydim? 18 Yasimda kiz basima nereye giderdim, issiz gücsüz kime siginirdim..
Benim Bu Utancverici Günahimmin bedelini o cekicekti.. Bunu kaldiramiyordum..

Konusmaya calisiyordum onunla konusturtmuyordu beni konu belliydi oda üzülüyordu farkediyordum cocugumuzdu karnimdaki o vazgecmek zorunda kaldigimiz.. Her gece ellim karnimda konusuyordum onunla..
Bebegim, hayatim beni affet babanda bende bunu istemiyoruz ama sana ne verebilirimki..
Sevgimden baska sana ne verebilirim, ne baban ne annanen ne deden hicbirseyin olmicak olamicak..
Bir Ailemiz olmicak ben seni bu sartlar arasinda nasil büyütecegim.. nasil mutlu edecegim..

Gün geldi, sabah beni evden aldikdan sonra Hastaneye dogru yola ciktik..
Konusacak seyler varmiydi bilmiyorum ama, susduk.. dalip dalip gidiyordum nelere bilmeden icimde bir yangin sönmek bilmiyordu.
Hastaneye vardik, Hemsirenin beni cagirmasini bekliyordum.. ellimi tuttu icim isinmadi eskisi gibi bir soguk havva esti sanki..

Hemsire cagirdi, ayaka kalktim kücük adimlar atip Ona arkami döndüm..icim birkez daha parcalandi o an..
Bende geleyim dedi, susdum tamam dedim..
Birlikte girdik, iki yabanci gibiydik.. atamadim artik icime gözyaslarimi agliyordum ellimi tutuyordu istemiyordum tutmasini..

Doktor girdi yanimiza Herseyi anlatti, ve sonunda Heran Durun diyebilirsiniz vazgecebilirsiniz diyerekten odadan cikti..
Yalvaran bakislarim vardi agliyordum Onun Gözlerinin icine bakiyordum "Neolur kalk gidelim" diyesim vardi...
Kafasini cevirdi.. Birkez daha vuruldum o an, tutsaydi ellerimden.. Kalk gidelim deseydi..
Konusmaya firsat yoktu, Doktor tekrar girdi odaya ve buyrun hazirsaniz gidelim dedi..
Odadan ciktik sonkez baktim gözlerine, doktorun pesinden yürüdüm.. Üzerinizi burda degisebilirsiniz dedi, ben sizi almaya gelicem dedi..
agliyordum icimde bir firtina bir iskence... Tekrar doktor geldi, birlikte Odaya gittik buraya yattin baslicaz simdi dedi..

Soguktu oda karanlik ve korkunc kendimden ilk defa igrendigim gün bugündü! Kabus bu uyanicam simdi dedim.
Ellim Karnimdaydi, yine konusuyordum bebegimle son bir kez....
Annanesinin bügün cenazesi vardi... Benim Cocugumun Cenazesi bile yook...
Allahim benimde canimi al, bu yataktan kalkmami nasip eyleme cocugumla birlikte gideyim diye dua ediyordum....
Doktor geldi,Sonkez kontrol etti beni, Sonkez gördüm bebegimin kalbinin atisini " Uyutun! " Diyisini duydum Doktorun..
Duuur hayiir diye bagirmak istedim diyemedim sanki bir dügüm gibi takildi bogazima....

Gözlerimi tekrar actigimda, Iki kollumda bir Hemsire..
Bebegim dedim.. nereye gidiyoruz dedim..
Susdular konusmadilar bir odaya yatirdilar, kendinize geldikden sonra gidebilirsiniz dediler..
Kalktim üzerimi giyindim ben gidiyorum dedim, ciktim..
Icimdeki bosluk anlatilmasi imkansiz bir aci olup beni boguyordu sanki...

Kapidan ciktim yoktu, oturdum sandalyenin üzerini bekliyordum gelmesini..
Oturdu yanima, kalk gidelim dedi.. Hemsire ellime bir Kagit birde Hap verdi ciktik ordan..

Narkossun etkisi gecmemisti yürüyemiyordum, arabaya kadar tasidi yardimci oldu..
Arabaya binmemle patlamam bir oldu hickira hickira agliyordum bosdu icim bebegim yok oldu...
yaniyordu icim paramparca olmustu ölüyordum... Anlatilmasi mümkün olmayan imkansiiz olan acilarla karsilasdim ben..

Eve vardik, ben sanki ben degildim artik.. uzandim yataga bagira cagira agliyasim vardi gücüm yoktu...
bedenim ruhum yorgun düsmüstü.. uyumusum..
Uyandigimda ellim halen karnimdaydi, olanlarin farkinda degildim halen bebegim varmis gibi yasiyordum..
O Gün öyle gecti, öbür günde gecti.. Ruh gibiydim sanki ama olanlarin farkinda degildim!

asiri derecede Kanamam basladi, o Gün iste cocugumu kaybettigimi fark ettim...
Ondan geriye kalan bir et parcasi vardi, onu sarip bir kücük yastigin icine koydum..
Her gece sarilip sarilip agliyorum..

Bombos bir yastiga sarilip, onun icinde olmasini hayal edip hickira hickira aglamak nedir bilmiyor o..
Geceleri kendi kendine konusup Ona yalvararak dua etmek nedir bilmiyor..!

Onun Gözrengini göremedim, Kokusunu icime cekemedim, Ilk adimini göremedim, sesini duyamadim..
Ama bir Anne cocugunu nasil seviyorsa bende onu öyle sevdim..

Tahirim, hayallerimde dogdu benim, Hayallerimde büyüdü.. ona kavusamadan gercek hayatta öldü..

Ben artik ne yapicagimi bilmiyorum, o gün bugün onunla konusamiyorum bu olay hic yasanmamis gibi ben acimla bir basima..
Her gece onu düsünüyorum... Bana yardim et diye yalvardim ona ne olursun yardim et, beni bu düsüncelerden bu hayallerden kurtar dedim..
Susdu.. diyecek birsey bulamiyor aglama diyor unut diyor kendi kendini üzme diyor...
Ben ne yapicagimi bilmiyorum artik.. 18 Yasindayim ve kendimi yorgun ve gücsüz hissediyorum, intahri düsünmedim degil ama ben bunu bile hak etmiyorum, bu Acilari cekmeyi hak ediyorum ben!!

Ben artik Mutlu olma Ihtimaline bile inanamiyorum...
Ben Dogmamis bir Cocugun hayaliyle yaniyorum.. Hergece binkez ölüyorum!!

Genişletmek için tıkla...