Bazen çok zor geliyor.. Bazen değil çoğu zaman.. Aynaya bakmak istemiyorum. Baktığımda hayattan bezmiş yorgun bir surat.. Saç baş dağınık yüz göz kaymış.. Yine yeni yeniden bir ağlama krizi sonrası sessizlik.. Yetmiyorum ben bu bebeğe dediğimde tekrar gözyaşlarım.. Sabır noktası muamma.. Heryer heryerde evimin.. Kaç haftadır toplanmayı bekleyen yatak odam.. Üstünkörü toparlamaya çalışılmış mutfağım..
Dayanamayacakmışım gibi geliyor. Bugün yine deli gibi ağladım. Çok mu abartıyorum. Hala çıkamadım mı lohusalıktan. 2 ay oldu. Ağlama sesi duyunca gerilen sinirim beni yıpratıyor. Ben bebeğimi seviyorum ben anneyim ben sakin olayım ki oda iyi olsun. Ben yorgun olmayayım ki oda iyi olsun. Ama dinlenemiyorum ben. Bir düzenleme yapamıyorum hayatıma. Bu günler geçecek mi hep böyle mi olacak. Siz nasıl düzene girdirdiniz hayatınızı?