Hikayemi biliyorsunuz baştan yazıp sıkmak istemem . Olmadı işte bebeğim eksik büyümesin istedim . Öz anne babası olsun istedim. İleride birbirlerimizin hayatına giren insanların sevgilerine muhtaç kalmasınlar istedim kaldıramam sandım daha bi anne olmaya bile yeni alışmışken . Yükümün iki kat artacak olması korkuttu beni. Ve kim ne kadar yargılarsa yargılasın benn onu çok sevdim onun uğruna herkesi sevecek kadar, kendi benliğimden , onurumdan, gururumdan vazgeçecek kadar .. Sabrettim kendimce ama yine de sevdirememiişim kendimi.. 2.5 senede 4. Ayrılık yine anne evi , 25 gündür annemdeyim ve sürekli saçma vicdanım( babasından ayrı artık 2.5 sene boyunca hep ayırdım ) ama ayıran ben değildim aslında buna müsade eden oğlundan ayrılmayı kabullenen oydu yine gitme nedenime değil gitmeme baktı ve yine suçlu ben oldum . Oğlumu böyle huzursuz ortamda büyütemezdm

Ama yanımda oğlum diye nasıl kokladığını sevdiğini de bilirim offf sürekli git gelli düşüncelerr

tek bildiğim seven bi adam karısından , oğlundan ayrılamaz . Kindarlık ne kötü bişi ben ondan ayrı oldukça özlerken o ise benden her geçen gün nefret ediyor

yolun sonuna geldik dilerim herkes hakettiğini yaşar bir gün dilerim