gözün aydın canım inşallah kısa zamanda evlerine gelir yavruların. Yazdıklarını bir nefeste okudum heyecanla çok duygulandım allahım bize de nasip etsin inşallah bebişlerine ve sana sağlıklı günler diliyorum
Ben de yazayım artık dogum hikayemi.. uzun uzuuun anlatılacak cok sey var aslında hamileligim boyunca yasadıklarıma dair.. hemen hemen hepinizin bildigi gibi.. ücüzlerim olacagını ögrendigim anda yasadıgım koskocaman sokla baslayan ve 30. Haftaya gelene dek cogunu hatırlamak bile istemeyecegim kadar zorlu bir sürecti.. biliyordum sonunun bu kadar mükemmel bir duygu oldugunu da katlandım´dayandım direndim..
26. haftada bir kez korkutmuşlardı bebeklerim gözümü. Bir hafta kaldıgım hastaneden güle oynaya dönmüştüm evime. Artık hic hissetmedigim sancıları ayırt edebiliyordum. Buna güvenerek izin verilmişti zaten. 4 hafta ciddi bir sıkıntı olmadan gecti. Sıkıstıgımı hissedince nstye giriyordum ilac dozajları artıyordu ve serum.. hamileligim boyunca aksesuar gibi yanımdan hic eksik olmayan serumlar .
30. haftada dr kontrolüm vardı. Dualar ede ede gittim. Sancım cıkmasın diye. İlk önce nstye baglandım. Ve süper bir sonuc.. hic sancım yoktu. Sükürle ede ede girdim drumun odasına. Ve simdi ultrason.. sularımız cok iyi plesentamızda yaslanma yok ve bebekler gayet rahat.. en basından beri asagıda tasıdıgım kızım yine aynı yerde..:)) yine derin bir nefes.. ve sıra vajinal muayenede. Bunu da yırttık mı uca uca dönecegim dedim evime.. ta kii doktorumun suratındaki o ifadeyi görene dek. Gözleri yerinden fırladı resmen. Dogumm baslamışş 5 cmm acıklık varr!! Derhal telefona sarıldılar.Yogun bakımlarda yer arıyorlar. Maalesef kendi hastanesinde yok. Baksa yerler sorusturuluyor.. Bu arada beni apar topar bir odaya alıp acil ilaclar serumlar verdiler.. heyecan desen yok panik desen yok. Tüm hamileligim boyunca riskleri bilince hazırlamısım kendimi sanırım. Haber geldi doktorumdan. Cakmak erdemde yer var diye. 26. Haftada yasadıgım panikte yaptıgımız arastırmalarda cok övgüyle bahsedilmişti bir hastaneden. Oraya gitmek istedigimi söyledim. Hastaneyle görüşüldü. Yogun bakımında yer oldugu onayını alır almaz bir ambulans yolladılar bana. Tam iş cıkısı 1 saat ambulans bekledik hastanede. Ambulansla 2 de ebe yollamışlar yolda ne olur ne olmaz diye son bir tuse almak istediler. Bir baktılar ki acıklık 8 cm. bebegin kafası kanalda olsa transfer edemeyiz dediler ancak kızım 8 cm acıklıgı saglayana dek ittirip dogumu baslatimanın huzuryla mideme kadar cıkmış sagolsun.. ambulansa bindirildim. 160 km hızla ambulans sirenleriyle transferim gerceklesiyor. Ebeler ameliyathane hazır beklesin diye arayıp duruyo hastaneyi. Yarım saat icinde ameliyathanedeyim. Buzz gibi.. üşüyorum ama huzurluyum. Druma hastaneye ve ekibe güvenim tam. Cocuk drumuz da geldi. Yetişemeyecek diye cok korkmuştum. Hersey hazır. Epudral uygulandı ve ameliyat basladı. Kuzularım 1 er dk aralıklarla alındılar. Hepsi agladı. Bu iyi bişeydi. Şükürler ediyordum rabbime.. bakımları yapıldı. Birinci bebegin dediler kızım ikinci bebeginn minicik dogan oglumm.. ve ücüncü bebegin dediler ama aynı bebegi göstererek. Anlamıştım bir sıkıntı vardı. Dogum bittikten sonra 3. Bebegimin strese girip kaka yaptıgını bu sebepten sıkıntılı dogdugunu ogrendim. Kızım eger dogumu baslatmış olmasaydı ogullarımdan biri bugün bizimle olmayacaktı.. simdi küvezdeler.. 17 günlükler.. biliyorum iyi olacaklar. İyi olucaz. Toparlıyıp evlerine gelecekleri günü bekliyorum hasretle.. °direnin kuzucuklarım.. az kaldı
Ben de yazayım artık dogum hikayemi.. uzun uzuuun anlatılacak cok sey var aslında hamileligim boyunca yasadıklarıma dair.. hemen hemen hepinizin bildigi gibi.. ücüzlerim olacagını ögrendigim anda yasadıgım koskocaman sokla baslayan ve 30. Haftaya gelene dek cogunu hatırlamak bile istemeyecegim kadar zorlu bir sürecti.. biliyordum sonunun bu kadar mükemmel bir duygu oldugunu da katlandım´dayandım direndim..
26. haftada bir kez korkutmuşlardı bebeklerim gözümü. Bir hafta kaldıgım hastaneden güle oynaya dönmüştüm evime. Artık hic hissetmedigim sancıları ayırt edebiliyordum. Buna güvenerek izin verilmişti zaten. 4 hafta ciddi bir sıkıntı olmadan gecti. Sıkıstıgımı hissedince nstye giriyordum ilac dozajları artıyordu ve serum.. hamileligim boyunca aksesuar gibi yanımdan hic eksik olmayan serumlar .
30. haftada dr kontrolüm vardı. Dualar ede ede gittim. Sancım cıkmasın diye. İlk önce nstye baglandım. Ve süper bir sonuc.. hic sancım yoktu. Sükürle ede ede girdim drumun odasına. Ve simdi ultrason.. sularımız cok iyi plesentamızda yaslanma yok ve bebekler gayet rahat.. en basından beri asagıda tasıdıgım kızım yine aynı yerde..:)) yine derin bir nefes.. ve sıra vajinal muayenede. Bunu da yırttık mı uca uca dönecegim dedim evime.. ta kii doktorumun suratındaki o ifadeyi görene dek. Gözleri yerinden fırladı resmen. Dogumm baslamışş 5 cmm acıklık varr!! Derhal telefona sarıldılar.Yogun bakımlarda yer arıyorlar. Maalesef kendi hastanesinde yok. Baksa yerler sorusturuluyor.. Bu arada beni apar topar bir odaya alıp acil ilaclar serumlar verdiler.. heyecan desen yok panik desen yok. Tüm hamileligim boyunca riskleri bilince hazırlamısım kendimi sanırım. Haber geldi doktorumdan. Cakmak erdemde yer var diye. 26. Haftada yasadıgım panikte yaptıgımız arastırmalarda cok övgüyle bahsedilmişti bir hastaneden. Oraya gitmek istedigimi söyledim. Hastaneyle görüşüldü. Yogun bakımında yer oldugu onayını alır almaz bir ambulans yolladılar bana. Tam iş cıkısı 1 saat ambulans bekledik hastanede. Ambulansla 2 de ebe yollamışlar yolda ne olur ne olmaz diye son bir tuse almak istediler. Bir baktılar ki acıklık 8 cm. bebegin kafası kanalda olsa transfer edemeyiz dediler ancak kızım 8 cm acıklıgı saglayana dek ittirip dogumu baslatimanın huzuryla mideme kadar cıkmış sagolsun.. ambulansa bindirildim. 160 km hızla ambulans sirenleriyle transferim gerceklesiyor. Ebeler ameliyathane hazır beklesin diye arayıp duruyo hastaneyi. Yarım saat icinde ameliyathanedeyim. Buzz gibi.. üşüyorum ama huzurluyum. Druma hastaneye ve ekibe güvenim tam. Cocuk drumuz da geldi. Yetişemeyecek diye cok korkmuştum. Hersey hazır. Epudral uygulandı ve ameliyat basladı. Kuzularım 1 er dk aralıklarla alındılar. Hepsi agladı. Bu iyi bişeydi. Şükürler ediyordum rabbime.. bakımları yapıldı. Birinci bebegin dediler kızım ikinci bebeginn minicik dogan oglumm.. ve ücüncü bebegin dediler ama aynı bebegi göstererek. Anlamıştım bir sıkıntı vardı. Dogum bittikten sonra 3. Bebegimin strese girip kaka yaptıgını bu sebepten sıkıntılı dogdugunu ogrendim. Kızım eger dogumu baslatmış olmasaydı ogullarımdan biri bugün bizimle olmayacaktı.. simdi küvezdeler.. 17 günlükler.. biliyorum iyi olacaklar. İyi olucaz. Toparlıyıp evlerine gelecekleri günü bekliyorum hasretle.. °direnin kuzucuklarım.. az kaldı
aminn canım rabbin oğlunu sizlerer bağışlası inşallah. bizlerede hayırlı kolay doğumlar nasip etsin..izne yeni çıkmıştım;yoğun çalıştığımdan arada tansiyonum yükseliyordu ama genelde dengede gidiyordu.tansiyon yüksekliğinden korktuğum için doktorumu değiştirmiş yenidoğan yoğun bakım olan bir hastanedeki doktora gitmeye başlamıştım.hayatımdaki en iyi kararlardan biri olduğunu sonradan anladım tabi..
o gün kendimi iyi hissetmemeye başladım ama bahçede de salça işleri başlamıştı..aşağı inip yardım edeyim derken tansiyonumun yükseldiğini hissettim..eşim çarşıya gitmek için bahçeye indiğinde ben de geliyorum dediğimde şaşırıp gezmek istediğimi sanmıştı..tansiyonum pek iyi değil sanırım dedim..çarşıdaki işlerden önce hastaneye gidip ölçtürelim dedik..amacımız ölçtürüp işlerimizi halledip eve dönmekti..hastaneye girdiğimizde tansiyonum 18/12yi bulmuştu..hemen acilden doktoruma çıktık orda da ölçtüler hala aynıydı..ultrasonda baktı bebeğin beslenmemeye başlamış hemen doğumunu planlıyorum siz de yatışı hemen yapın dedi..o gece büyük bir şaşkınlıkla sondalar iğneler derken sabaha kadar ziyaretçi yasağıyla karanlık odada dua ederek yattım..bütün gee otomatik olarak tansiyonum ölçüldü ama düşmüyordu.belirsizlik,ya ona bir şey olur korkusuyla sabahı zor ettim..sabah yine düşmemişti tansiyonum 11.30 da hemşireler gelip beni hazırlamaya başladılar..o ana kadar öleceğimi ve bebeğin kurtulacağını düşünüyordum ..bütün ailem ordaydı beni ameliyathaneye indirirlerken eşim perişan olmuştu..o da gelsin isterseniz dediler istemiyorum o benden daha beter bir halde dayanamaz dedim..
ameliyathaneye girdiğimde damar yolunu bulamadıkları için uzun bir süre yeşil örtülerin nasıl kırmızıya döndüğünü seyrettim..doktor gelip beni o halde görünce kapıda kalakaldı ..ben hala bayılmadım siz biraz daha oyalanın dedim hatta adama :)
spinal anestezi yapacaklarını söylediler ben de tansiyonum olduğunu bebek çıkarken daha fazla yükseleceğini düşündüğümü söyleyip genel aneztezi istedim ama daha kontrollü olacağından spinalde ısrar ettiler iyi ki de etmişler..spinal iğnelerini vurdukları gibi ayaklarım uyuştu ve sezeryan başladı..bana sakinleştirici verdikleri için rahat hissediyordum tek düşüncem bebeğimin ağlamasıydı..bir ara nabzım tehlikeli seviyeye düştü makinalar ötmeye başladı yine bir ilaç verdiler ve düzeldim..doktor diğer doktorlarla biri anneye erken doğan bebeklerin ölme riski olduğunu söylemesi gerekiyor geçen doğum yaptırdım bebek küvezde öldü diye konuşmaya bşlayınca bağırmamak için kendimi zor tuttum..miniğim hakkında nasıl böyle yargıya varabiliyorlardı..benim duyacağımı bildikleri halde nasıl böyle konuşabiliyorlardı..sonunda bebeği çıkartıyoruz dediler..miniğimi hemen küveze koydular ..tek lafım ağlamadı oldu..hayır ses çkarıyor merak etme yaşıyor dediler..meğer kuzumun ciğerleri henüz gelişmemiş..
18 gün boyunca yoğun bakım kapılarında yattık..günde 3 kez gittiğimiz oluyordu..eve gelip ağlayıp sabahlara kadar dua ediyordum ..sabah yine gidiyorduk yine ağlayıp geliyordum..doğumhanedeki konuşmalar tüm umudumu almıştı sanki ama çok şükür yoğun bakım doktorumuz çok iyi bir doktordu..
17 gün boyunca makinada gördükçe oğlumu kahroldum ..ondan daha minik doğanlar bile ailelerine veriliyordu benim miniğim hala orada makinalara bağlı yaşıyordu.18. gün girdiğimde kucağıma verdiler hiç anlamadan.hadi emzir dediler..o kadar minikti ki ..o kadar savunmasız..tutarken bile korkuyordum..o gece bizi tekrar hastaneye çağrdılar..2 gece orada kalıp birbirimize alıştık..şimdi çok şükür mamasın yedi yanımda uyuyor..
rabbim tüm isteyenlere bu duyguyu yaşatsın ..şifa bekleyen miniklere de şifa versin ..oğlumu da sağlıkla büyütmeyi nasip etsin inşallah..
rabbim anasına babasına bağışlasın minnakları...Ben de yazayım artık dogum hikayemi.. uzun uzuuun anlatılacak cok sey var aslında hamileligim boyunca yasadıklarıma dair.. hemen hemen hepinizin bildigi gibi.. ücüzlerim olacagını ögrendigim anda yasadıgım koskocaman sokla baslayan ve 30. Haftaya gelene dek cogunu hatırlamak bile istemeyecegim kadar zorlu bir sürecti.. biliyordum sonunun bu kadar mükemmel bir duygu oldugunu da katlandım´dayandım direndim..
26. haftada bir kez korkutmuşlardı bebeklerim gözümü. Bir hafta kaldıgım hastaneden güle oynaya dönmüştüm evime. Artık hic hissetmedigim sancıları ayırt edebiliyordum. Buna güvenerek izin verilmişti zaten. 4 hafta ciddi bir sıkıntı olmadan gecti. Sıkıstıgımı hissedince nstye giriyordum ilac dozajları artıyordu ve serum.. hamileligim boyunca aksesuar gibi yanımdan hic eksik olmayan serumlar .
30. haftada dr kontrolüm vardı. Dualar ede ede gittim. Sancım cıkmasın diye. İlk önce nstye baglandım. Ve süper bir sonuc.. hic sancım yoktu. Sükürle ede ede girdim drumun odasına. Ve simdi ultrason.. sularımız cok iyi plesentamızda yaslanma yok ve bebekler gayet rahat.. en basından beri asagıda tasıdıgım kızım yine aynı yerde..:)) yine derin bir nefes.. ve sıra vajinal muayenede. Bunu da yırttık mı uca uca dönecegim dedim evime.. ta kii doktorumun suratındaki o ifadeyi görene dek. Gözleri yerinden fırladı resmen. Dogumm baslamışş 5 cmm acıklık varr!! Derhal telefona sarıldılar.Yogun bakımlarda yer arıyorlar. Maalesef kendi hastanesinde yok. Baksa yerler sorusturuluyor.. Bu arada beni apar topar bir odaya alıp acil ilaclar serumlar verdiler.. heyecan desen yok panik desen yok. Tüm hamileligim boyunca riskleri bilince hazırlamısım kendimi sanırım. Haber geldi doktorumdan. Cakmak erdemde yer var diye. 26. Haftada yasadıgım panikte yaptıgımız arastırmalarda cok övgüyle bahsedilmişti bir hastaneden. Oraya gitmek istedigimi söyledim. Hastaneyle görüşüldü. Yogun bakımında yer oldugu onayını alır almaz bir ambulans yolladılar bana. Tam iş cıkısı 1 saat ambulans bekledik hastanede. Ambulansla 2 de ebe yollamışlar yolda ne olur ne olmaz diye son bir tuse almak istediler. Bir baktılar ki acıklık 8 cm. bebegin kafası kanalda olsa transfer edemeyiz dediler ancak kızım 8 cm acıklıgı saglayana dek ittirip dogumu baslatimanın huzuryla mideme kadar cıkmış sagolsun.. ambulansa bindirildim. 160 km hızla ambulans sirenleriyle transferim gerceklesiyor. Ebeler ameliyathane hazır beklesin diye arayıp duruyo hastaneyi. Yarım saat icinde ameliyathanedeyim. Buzz gibi.. üşüyorum ama huzurluyum. Druma hastaneye ve ekibe güvenim tam. Cocuk drumuz da geldi. Yetişemeyecek diye cok korkmuştum. Hersey hazır. Epudral uygulandı ve ameliyat basladı. Kuzularım 1 er dk aralıklarla alındılar. Hepsi agladı. Bu iyi bişeydi. Şükürler ediyordum rabbime.. bakımları yapıldı. Birinci bebegin dediler kızım ikinci bebeginn minicik dogan oglumm.. ve ücüncü bebegin dediler ama aynı bebegi göstererek. Anlamıştım bir sıkıntı vardı. Dogum bittikten sonra 3. Bebegimin strese girip kaka yaptıgını bu sebepten sıkıntılı dogdugunu ogrendim. Kızım eger dogumu baslatmış olmasaydı ogullarımdan biri bugün bizimle olmayacaktı.. simdi küvezdeler.. 17 günlükler.. biliyorum iyi olacaklar. İyi olucaz. Toparlıyıp evlerine gelecekleri günü bekliyorum hasretle.. °direnin kuzucuklarım.. az kaldı
Ben de yazayım artık dogum hikayemi.. uzun uzuuun anlatılacak cok sey var aslında hamileligim boyunca yasadıklarıma dair.. hemen hemen hepinizin bildigi gibi.. ücüzlerim olacagını ögrendigim anda yasadıgım koskocaman sokla baslayan ve 30. Haftaya gelene dek cogunu hatırlamak bile istemeyecegim kadar zorlu bir sürecti.. biliyordum sonunun bu kadar mükemmel bir duygu oldugunu da katlandım´dayandım direndim..
26. haftada bir kez korkutmuşlardı bebeklerim gözümü. Bir hafta kaldıgım hastaneden güle oynaya dönmüştüm evime. Artık hic hissetmedigim sancıları ayırt edebiliyordum. Buna güvenerek izin verilmişti zaten. 4 hafta ciddi bir sıkıntı olmadan gecti. Sıkıstıgımı hissedince nstye giriyordum ilac dozajları artıyordu ve serum.. hamileligim boyunca aksesuar gibi yanımdan hic eksik olmayan serumlar .
30. haftada dr kontrolüm vardı. Dualar ede ede gittim. Sancım cıkmasın diye. İlk önce nstye baglandım. Ve süper bir sonuc.. hic sancım yoktu. Sükürle ede ede girdim drumun odasına. Ve simdi ultrason.. sularımız cok iyi plesentamızda yaslanma yok ve bebekler gayet rahat.. en basından beri asagıda tasıdıgım kızım yine aynı yerde..:)) yine derin bir nefes.. ve sıra vajinal muayenede. Bunu da yırttık mı uca uca dönecegim dedim evime.. ta kii doktorumun suratındaki o ifadeyi görene dek. Gözleri yerinden fırladı resmen. Dogumm baslamışş 5 cmm acıklık varr!! Derhal telefona sarıldılar.Yogun bakımlarda yer arıyorlar. Maalesef kendi hastanesinde yok. Baksa yerler sorusturuluyor.. Bu arada beni apar topar bir odaya alıp acil ilaclar serumlar verdiler.. heyecan desen yok panik desen yok. Tüm hamileligim boyunca riskleri bilince hazırlamısım kendimi sanırım. Haber geldi doktorumdan. Cakmak erdemde yer var diye. 26. Haftada yasadıgım panikte yaptıgımız arastırmalarda cok övgüyle bahsedilmişti bir hastaneden. Oraya gitmek istedigimi söyledim. Hastaneyle görüşüldü. Yogun bakımında yer oldugu onayını alır almaz bir ambulans yolladılar bana. Tam iş cıkısı 1 saat ambulans bekledik hastanede. Ambulansla 2 de ebe yollamışlar yolda ne olur ne olmaz diye son bir tuse almak istediler. Bir baktılar ki acıklık 8 cm. bebegin kafası kanalda olsa transfer edemeyiz dediler ancak kızım 8 cm acıklıgı saglayana dek ittirip dogumu baslatimanın huzuryla mideme kadar cıkmış sagolsun.. ambulansa bindirildim. 160 km hızla ambulans sirenleriyle transferim gerceklesiyor. Ebeler ameliyathane hazır beklesin diye arayıp duruyo hastaneyi. Yarım saat icinde ameliyathanedeyim. Buzz gibi.. üşüyorum ama huzurluyum. Druma hastaneye ve ekibe güvenim tam. Cocuk drumuz da geldi. Yetişemeyecek diye cok korkmuştum. Hersey hazır. Epudral uygulandı ve ameliyat basladı. Kuzularım 1 er dk aralıklarla alındılar. Hepsi agladı. Bu iyi bişeydi. Şükürler ediyordum rabbime.. bakımları yapıldı. Birinci bebegin dediler kızım ikinci bebeginn minicik dogan oglumm.. ve ücüncü bebegin dediler ama aynı bebegi göstererek. Anlamıştım bir sıkıntı vardı. Dogum bittikten sonra 3. Bebegimin strese girip kaka yaptıgını bu sebepten sıkıntılı dogdugunu ogrendim. Kızım eger dogumu baslatmış olmasaydı ogullarımdan biri bugün bizimle olmayacaktı.. simdi küvezdeler.. 17 günlükler.. biliyorum iyi olacaklar. İyi olucaz. Toparlıyıp evlerine gelecekleri günü bekliyorum hasretle.. °direnin kuzucuklarım.. az kaldı
Bebeğimin Adı: DAMLA
Doğum Günü Ve Saatı: 22.08.2013 14:50
Bebeğimin Kılosu Ve Boyu: 1000 37cm
Doğum Şekli: Sezeryan
Doğdugu Hafta: 27+5
Kızımın sabredememesı üzerine kasım annesı olamadım ama yınede hikayemı bende yazmak istedım. O kadar zor gunlerin ve zorlu tedavı surecını ardından hamıle oldugumu ögrenmıştım dunyalar bızım olmuştu ve çok guzel giden bı hamılelık dönemım oldu hiç bulantım , agrım yemeklere karsı isteksizliğim olamadan geçirdim 27. haftaya kadar 21 agustosta hafıften gıren kasılmalarım basladı tabı ben onun kasılma oldugunun farkında degılım kızım karnımın bı tarafına toplanıyo agrı gırıyo sonra gecıyo böyle öglenden akşam üstüne kadar devam ettı ben doktorumu aradım amelıyatta oldugu için ulaşamadım sonra akşam ustu saat 6 gıbı ulaşabıldım gel hemen dedı kendı hastanede yokmuş ama ebelerın oldugunu soyledı bız hemen hastaneye gıttık benı nstye soktular 40 dk falan bekledıler bende sancı çıkmadı sonucu doktorumda bılgısayarından takıp ettı bışey yok dendı ebeler bebek buyudugu için artık karnına sıgmıyodur ondan böyle oluyodur dedı neyse eve geldık ama benım agrım devam edıyodu sabah tekrardan gıdecektık doktora eve gelınce benım akıntım basladı şu yumurta akı denen akıntıdan ama baya yogundu işte o benım nışanımmış ben bılemedım ama içim huzursuzdu ya kanda gelırse dıye ve benım akıntım cogaldı oturmaya calıştım oturamadım rahimde bi doluluk oldu sık lavaboya gıtmeye basladım sabaha karsı 5 te baktıgımda akıntıyla beraber kan gördum ben sıkdıkce normal kana döndu hemen eşimle annemi alıp hastaneye gittik yolda aradım hastaneyı ama sureklı karnımı yoklayarak kızımın hareketlerını hıssetmeye calışarak gıttık benı kapıda beklıyolarmış ebeler nstye falan bagladılar sancım 74 cıktı doktrum geldı alttan muayene ettı ve surat ifadesı gözumun önunden hiç gitmiyo ne oldugunu sordugumda erken dogum yada düşük olabılecegını söyledı o an öldüm sankı bebegımı kaybedecegımı düşündüm 5 santım acılmam olmuş ben aglamaya başladım hemen durdurmak için ilaçlar ciğer geliştirici iğneler yaptılar ve bıze kuvez aramaya başladılar dogumu yaptırıp bebegı göndermek zor oldugundan benı ambulansla uşak medıcal parka sevkettıler annem babam ve kardesım arabayla önden benı karsılamak için gittiler sonra bı sure sonra ben ambulansa bındırıp yola cıktı esımde ambulansın arkasında annemler bızden önce yetışmek için hızlı gıderlerken kaza yapmışlar çok şükür ki burunları dahı kanamadan kurtulmuşlar ambulans onlarıı görunce yavaşlamış ama bana bellı etmedıler 2 saatlık yoldan sonra hastaneye geldık kapıları acılınca herkes karsımdaydı benı hemen doktorun odasına göturduler doktr bır baktı 7 santım olmuş acılmam her an suyun gelebılır dedı ama bende sancı yok denecek kadar az hissedıyordum doktor normal mı sezeryanmı istıyorsun dıye sordu kızımı rıske atmamak için sezeryan istedım ve benı hazırladılar herkesı arkamda gözu yaslı bırakarak gırdım kızımı kaybetme korkusuyla amelıyathaneye gırdım ve hemen belımden iğne yaparak uyuşşturdular kestıklerını falan herşeyı hıssedıyordum ve kızımın aglama sesını duydum bana gösterdıler minicikti yavrum hemen göturduler o anı hiç unutamam sonra dıktıler yapıştırldılar benı odama cıkardılar herkes asansorun kapısında benı karsıladı ama herkesın gözu kıp kırmızıydı 3gun hastanede yattım benı taburcu ettıler o gunden berı kzım küvezde ve melegımın hasretını çekıyorum inş. az kaldı yakında evımıze gelecek dokunabılecegım kokusunu içime cekebılecegım gunumuz gelecek hayatımın en zor gunlerını gecırdır bunada şükür kı allahım kızımı ve ailemı bana bagışladı
Allahım kımseye böyle evladını kaybetme korkusu yaşatmasın hepimizin evlatlarını bagışlasın uzun ömürler versın
Ben de yazayım artık dogum hikayemi.. uzun uzuuun anlatılacak cok sey var aslında hamileligim boyunca yasadıklarıma dair.. hemen hemen hepinizin bildigi gibi.. ücüzlerim olacagını ögrendigim anda yasadıgım koskocaman sokla baslayan ve 30. Haftaya gelene dek cogunu hatırlamak bile istemeyecegim kadar zorlu bir sürecti.. biliyordum sonunun bu kadar mükemmel bir duygu oldugunu da katlandım´dayandım direndim..
26. haftada bir kez korkutmuşlardı bebeklerim gözümü. Bir hafta kaldıgım hastaneden güle oynaya dönmüştüm evime. Artık hic hissetmedigim sancıları ayırt edebiliyordum. Buna güvenerek izin verilmişti zaten. 4 hafta ciddi bir sıkıntı olmadan gecti. Sıkıstıgımı hissedince nstye giriyordum ilac dozajları artıyordu ve serum.. hamileligim boyunca aksesuar gibi yanımdan hic eksik olmayan serumlar .
30. haftada dr kontrolüm vardı. Dualar ede ede gittim. Sancım cıkmasın diye. İlk önce nstye baglandım. Ve süper bir sonuc.. hic sancım yoktu. Sükürle ede ede girdim drumun odasına. Ve simdi ultrason.. sularımız cok iyi plesentamızda yaslanma yok ve bebekler gayet rahat.. en basından beri asagıda tasıdıgım kızım yine aynı yerde..:)) yine derin bir nefes.. ve sıra vajinal muayenede. Bunu da yırttık mı uca uca dönecegim dedim evime.. ta kii doktorumun suratındaki o ifadeyi görene dek. Gözleri yerinden fırladı resmen. Dogumm baslamışş 5 cmm acıklık varr!! Derhal telefona sarıldılar.Yogun bakımlarda yer arıyorlar. Maalesef kendi hastanesinde yok. Baksa yerler sorusturuluyor.. Bu arada beni apar topar bir odaya alıp acil ilaclar serumlar verdiler.. heyecan desen yok panik desen yok. Tüm hamileligim boyunca riskleri bilince hazırlamısım kendimi sanırım. Haber geldi doktorumdan. Cakmak erdemde yer var diye. 26. Haftada yasadıgım panikte yaptıgımız arastırmalarda cok övgüyle bahsedilmişti bir hastaneden. Oraya gitmek istedigimi söyledim. Hastaneyle görüşüldü. Yogun bakımında yer oldugu onayını alır almaz bir ambulans yolladılar bana. Tam iş cıkısı 1 saat ambulans bekledik hastanede. Ambulansla 2 de ebe yollamışlar yolda ne olur ne olmaz diye son bir tuse almak istediler. Bir baktılar ki acıklık 8 cm. bebegin kafası kanalda olsa transfer edemeyiz dediler ancak kızım 8 cm acıklıgı saglayana dek ittirip dogumu baslatimanın huzuryla mideme kadar cıkmış sagolsun.. ambulansa bindirildim. 160 km hızla ambulans sirenleriyle transferim gerceklesiyor. Ebeler ameliyathane hazır beklesin diye arayıp duruyo hastaneyi. Yarım saat icinde ameliyathanedeyim. Buzz gibi.. üşüyorum ama huzurluyum. Druma hastaneye ve ekibe güvenim tam. Cocuk drumuz da geldi. Yetişemeyecek diye cok korkmuştum. Hersey hazır. Epudral uygulandı ve ameliyat basladı. Kuzularım 1 er dk aralıklarla alındılar. Hepsi agladı. Bu iyi bişeydi. Şükürler ediyordum rabbime.. bakımları yapıldı. Birinci bebegin dediler kızım ikinci bebeginn minicik dogan oglumm.. ve ücüncü bebegin dediler ama aynı bebegi göstererek. Anlamıştım bir sıkıntı vardı. Dogum bittikten sonra 3. Bebegimin strese girip kaka yaptıgını bu sebepten sıkıntılı dogdugunu ogrendim. Kızım eger dogumu baslatmış olmasaydı ogullarımdan biri bugün bizimle olmayacaktı.. simdi küvezdeler.. 17 günlükler.. biliyorum iyi olacaklar. İyi olucaz. Toparlıyıp evlerine gelecekleri günü bekliyorum hasretle.. °direnin kuzucuklarım.. az kaldı
canımcım ben yeni okuyabildim. çok duygulandım ailene de üzüldüm ama şükür ki sıkıntı olmamış. sevindim.
Damlacığın eve döndü mü? en son hastanede kucağına vereceklerdi emzirecektin öyle yazmıştın kasım anneleri forumuna.
Merak ettim seni çok. Herşey yoluna giriyor inş. Allah'ın izniyle.
Kuzunla güzel ve sağlıklı günler geçirmeni dilerim.
öpüyorummm. Allah'a emanet ol.
en kısa zamanda kuzucuklarınla beraber yuvanıza gidersiniz inşallah.... kızın ablalık etmiş diğer kardeşlerine.
çok sagol canım damla daha dönmedı kuvezden cıktı artık o normal hastene odasında bebeklerı yatırdıkları şeyın içinde artık pazartesı sabah gitcem hastaneye ogun orda kalcaz kızımla aynı odada alışmak için emzırcem banyo falan yaptırcakmışız salı gunu nasıpse çıkcak kızım hastaneden allahım sızlerede hayırlı saglıklı dogumlarla bebeklerınızı kucaklarınıza almayı nasıp etsın canım bende öpüyorum.
çok sagol canım damla daha dönmedı kuvezden cıktı artık o normal hastene odasında bebeklerı yatırdıkları şeyın içinde artık pazartesı sabah gitcem hastaneye ogun orda kalcaz kızımla aynı odada alışmak için emzırcem banyo falan yaptırcakmışız salı gunu nasıpse çıkcak kızım hastaneden allahım sızlerede hayırlı saglıklı dogumlarla bebeklerınızı kucaklarınıza almayı nasıp etsın canım bende öpüyorum.
topiğimizde ilk doğum yapan ben değilim ama hikayemi kısaca ilk ben yazayım :)
çok zor oldu oğlumla kavuşmamız..anlatmak kolay ama gerçekten zor oldu.....
hamile kalmam ,hamileliğim ve doğumum anlatsam roman olur dedirtir :)
ben sadece doğumumu anlatayım...
29. haftada kasılmalarım başladı hafif hafif.. Dr. önemli değil ,olur bu haftalarda dedi ama normal değildi..
giderek artan kasılmaları ilaçla durdurmaya çalıştılar..durmadı ama azaldı..bense daha 4 aylık hamileyken gördüğüm rüyamdan erken geleceğini biliyodum oğlumun :) her rüyamı hatırlamam ama hatırladığım rüyalarım çıkar mutlaka..
bir gün 5 dak. da bir olmaya başladı ..apar topar Dr.a gittik..evet doğum sancı başlamıştı 5 dak. da bir 120yi bulan sancılarım vardı..ciğer geliştiriciler yapıldı..açıklığa ve rahim boyuna bakıldı..herşey normaldi eve yolladı bizi dr..
akşam kıpır kıpır olan oğlum hareket etmemeye başladı..uykumdan tekmeleriyle uyandıran oğlum durmuştu birden..tekrar gittik Dr.a kalp atışı normal ama oynama yok dedi..hast.ye yatışım apıldı..4 gün 6 saatte bir nstye bağlandım..yok oynamıyodu oğlum..
ultrasonda herşey normalken hareket etmiyordu.bi sabah artık alışkanlıktan hemşire nst yi bağlarken ben uyumaya devam ettim..gözlerim kapalı oğlumun kalp atışlarını dinliyodum....birden kesildi ses.. bekledim elimle yerini değiştirdim nst kemerinin yok ses yok.. fırladım yataktan kalp atışı 80e düşmüş nst de kopuk kopuk çizgiler..dr. geldi bebekte sıkıntı var riske atamam dedi..ben ağlamaktan başka bişey yapamadım tabi..aç kal belki bu gün almam ama sen hazırlıklı ol dedi dr..
akşam 4 e kadar oğlumu sevdim karnımda oda son bi şansını mı denedi nedir oynamaya başladı :)
16 :00 ameliyathaneye alındım ..ağlaya ağlaya bekledim dr.u..spinal anestezi yapıldı (iğrenç ama anesteziye göre daha kolay bi yöntem) hemşireler Dr.lar hepsi başımda beni teselli ediyolardı..tabi ben kimseyi duymuyodum .
dr. ağrı hissetmeyecksin ama baskı hissedecksin korkma dedi..oğlumu çıkardıklarını hissettim..henüz doğum pozisyonu almadığından halen inmemişti oğlum ..kaburgalarımın altından aldılar resmen :)
ve o ince ses :) kısa bir süre ağladı oğlum ..sümüklerim aka aka oğlumu gösterin bana diye konuşabildim sonunda:)
boncuk boncuk iki göz gördüm yeşil örtünün içinde ..dünyaya bedel bi bakış..
güzel oğlum erkenden dünyaya geldi..küvözde sıkıntılı günler geçirdik..halen küvözde ama daha iyi hamdolsun..
ne lohusa yatağım ,ne lohusa depresyonum ,bebek şekerlerimiz hiçbişeyim olmadı :) olsun oğlum iyi olsun hepsi hikaye..
Allah isteyen herkese hayırlı sağlıklı evlatlar nasip etsin..benim oğluma da sağlıklı uzun ömürler versin
Bebeğimin Adı: DAMLA
Doğum Günü Ve Saatı: 22.08.2013 14:50
Bebeğimin Kılosu Ve Boyu: 1000 37cm
Doğum Şekli: Sezeryan
Doğdugu Hafta: 27+5
Kızımın sabredememesı üzerine kasım annesı olamadım ama yınede hikayemı bende yazmak istedım. O kadar zor gunlerin ve zorlu tedavı surecını ardından hamıle oldugumu ögrenmıştım dunyalar bızım olmuştu ve çok guzel giden bı hamılelık dönemım oldu hiç bulantım , agrım yemeklere karsı isteksizliğim olamadan geçirdim 27. haftaya kadar 21 agustosta hafıften gıren kasılmalarım basladı tabı ben onun kasılma oldugunun farkında degılım kızım karnımın bı tarafına toplanıyo agrı gırıyo sonra gecıyo böyle öglenden akşam üstüne kadar devam ettı ben doktorumu aradım amelıyatta oldugu için ulaşamadım sonra akşam ustu saat 6 gıbı ulaşabıldım gel hemen dedı kendı hastanede yokmuş ama ebelerın oldugunu soyledı bız hemen hastaneye gıttık benı nstye soktular 40 dk falan bekledıler bende sancı çıkmadı sonucu doktorumda bılgısayarından takıp ettı bışey yok dendı ebeler bebek buyudugu için artık karnına sıgmıyodur ondan böyle oluyodur dedı neyse eve geldık ama benım agrım devam edıyodu sabah tekrardan gıdecektık doktora eve gelınce benım akıntım basladı şu yumurta akı denen akıntıdan ama baya yogundu işte o benım nışanımmış ben bılemedım ama içim huzursuzdu ya kanda gelırse dıye ve benım akıntım cogaldı oturmaya calıştım oturamadım rahimde bi doluluk oldu sık lavaboya gıtmeye basladım sabaha karsı 5 te baktıgımda akıntıyla beraber kan gördum ben sıkdıkce normal kana döndu hemen eşimle annemi alıp hastaneye gittik yolda aradım hastaneyı ama sureklı karnımı yoklayarak kızımın hareketlerını hıssetmeye calışarak gıttık benı kapıda beklıyolarmış ebeler nstye falan bagladılar sancım 74 cıktı doktrum geldı alttan muayene ettı ve surat ifadesı gözumun önunden hiç gitmiyo ne oldugunu sordugumda erken dogum yada düşük olabılecegını söyledı o an öldüm sankı bebegımı kaybedecegımı düşündüm 5 santım acılmam olmuş ben aglamaya başladım hemen durdurmak için ilaçlar ciğer geliştirici iğneler yaptılar ve bıze kuvez aramaya başladılar dogumu yaptırıp bebegı göndermek zor oldugundan benı ambulansla uşak medıcal parka sevkettıler annem babam ve kardesım arabayla önden benı karsılamak için gittiler sonra bı sure sonra ben ambulansa bındırıp yola cıktı esımde ambulansın arkasında annemler bızden önce yetışmek için hızlı gıderlerken kaza yapmışlar çok şükür ki burunları dahı kanamadan kurtulmuşlar ambulans onlarıı görunce yavaşlamış ama bana bellı etmedıler 2 saatlık yoldan sonra hastaneye geldık kapıları acılınca herkes karsımdaydı benı hemen doktorun odasına göturduler doktr bır baktı 7 santım olmuş acılmam her an suyun gelebılır dedı ama bende sancı yok denecek kadar az hissedıyordum doktor normal mı sezeryanmı istıyorsun dıye sordu kızımı rıske atmamak için sezeryan istedım ve benı hazırladılar herkesı arkamda gözu yaslı bırakarak gırdım kızımı kaybetme korkusuyla amelıyathaneye gırdım ve hemen belımden iğne yaparak uyuşşturdular kestıklerını falan herşeyı hıssedıyordum ve kızımın aglama sesını duydum bana gösterdıler minicikti yavrum hemen göturduler o anı hiç unutamam sonra dıktıler yapıştırldılar benı odama cıkardılar herkes asansorun kapısında benı karsıladı ama herkesın gözu kıp kırmızıydı 3gun hastanede yattım benı taburcu ettıler o gunden berı kzım küvezde ve melegımın hasretını çekıyorum inş. az kaldı yakında evımıze gelecek dokunabılecegım kokusunu içime cekebılecegım gunumuz gelecek hayatımın en zor gunlerını gecırdır bunada şükür kı allahım kızımı ve ailemı bana bagışladı
Allahım kımseye böyle evladını kaybetme korkusu yaşatmasın hepimizin evlatlarını bagışlasın uzun ömürler versın
izne yeni çıkmıştım;yoğun çalıştığımdan arada tansiyonum yükseliyordu ama genelde dengede gidiyordu.tansiyon yüksekliğinden korktuğum için doktorumu değiştirmiş yenidoğan yoğun bakım olan bir hastanedeki doktora gitmeye başlamıştım.hayatımdaki en iyi kararlardan biri olduğunu sonradan anladım tabi..
o gün kendimi iyi hissetmemeye başladım ama bahçede de salça işleri başlamıştı..aşağı inip yardım edeyim derken tansiyonumun yükseldiğini hissettim..eşim çarşıya gitmek için bahçeye indiğinde ben de geliyorum dediğimde şaşırıp gezmek istediğimi sanmıştı..tansiyonum pek iyi değil sanırım dedim..çarşıdaki işlerden önce hastaneye gidip ölçtürelim dedik..amacımız ölçtürüp işlerimizi halledip eve dönmekti..hastaneye girdiğimizde tansiyonum 18/12yi bulmuştu..hemen acilden doktoruma çıktık orda da ölçtüler hala aynıydı..ultrasonda baktı bebeğin beslenmemeye başlamış hemen doğumunu planlıyorum siz de yatışı hemen yapın dedi..o gece büyük bir şaşkınlıkla sondalar iğneler derken sabaha kadar ziyaretçi yasağıyla karanlık odada dua ederek yattım..bütün gee otomatik olarak tansiyonum ölçüldü ama düşmüyordu.belirsizlik,ya ona bir şey olur korkusuyla sabahı zor ettim..sabah yine düşmemişti tansiyonum 11.30 da hemşireler gelip beni hazırlamaya başladılar..o ana kadar öleceğimi ve bebeğin kurtulacağını düşünüyordum ..bütün ailem ordaydı beni ameliyathaneye indirirlerken eşim perişan olmuştu..o da gelsin isterseniz dediler istemiyorum o benden daha beter bir halde dayanamaz dedim..
ameliyathaneye girdiğimde damar yolunu bulamadıkları için uzun bir süre yeşil örtülerin nasıl kırmızıya döndüğünü seyrettim..doktor gelip beni o halde görünce kapıda kalakaldı ..ben hala bayılmadım siz biraz daha oyalanın dedim hatta adama :)
spinal anestezi yapacaklarını söylediler ben de tansiyonum olduğunu bebek çıkarken daha fazla yükseleceğini düşündüğümü söyleyip genel aneztezi istedim ama daha kontrollü olacağından spinalde ısrar ettiler iyi ki de etmişler..spinal iğnelerini vurdukları gibi ayaklarım uyuştu ve sezeryan başladı..bana sakinleştirici verdikleri için rahat hissediyordum tek düşüncem bebeğimin ağlamasıydı..bir ara nabzım tehlikeli seviyeye düştü makinalar ötmeye başladı yine bir ilaç verdiler ve düzeldim..doktor diğer doktorlarla biri anneye erken doğan bebeklerin ölme riski olduğunu söylemesi gerekiyor geçen doğum yaptırdım bebek küvezde öldü diye konuşmaya bşlayınca bağırmamak için kendimi zor tuttum..miniğim hakkında nasıl böyle yargıya varabiliyorlardı..benim duyacağımı bildikleri halde nasıl böyle konuşabiliyorlardı..sonunda bebeği çıkartıyoruz dediler..miniğimi hemen küveze koydular ..tek lafım ağlamadı oldu..hayır ses çkarıyor merak etme yaşıyor dediler..meğer kuzumun ciğerleri henüz gelişmemiş..
18 gün boyunca yoğun bakım kapılarında yattık..günde 3 kez gittiğimiz oluyordu..eve gelip ağlayıp sabahlara kadar dua ediyordum ..sabah yine gidiyorduk yine ağlayıp geliyordum..doğumhanedeki konuşmalar tüm umudumu almıştı sanki ama çok şükür yoğun bakım doktorumuz çok iyi bir doktordu..
17 gün boyunca makinada gördükçe oğlumu kahroldum ..ondan daha minik doğanlar bile ailelerine veriliyordu benim miniğim hala orada makinalara bağlı yaşıyordu.18. gün girdiğimde kucağıma verdiler hiç anlamadan.hadi emzir dediler..o kadar minikti ki ..o kadar savunmasız..tutarken bile korkuyordum..o gece bizi tekrar hastaneye çağrdılar..2 gece orada kalıp birbirimize alıştık..şimdi çok şükür mamasın yedi yanımda uyuyor..
rabbim tüm isteyenlere bu duyguyu yaşatsın ..şifa bekleyen miniklere de şifa versin ..oğlumu da sağlıkla büyütmeyi nasip etsin inşallah..
Ben de yazayım artık dogum hikayemi.. uzun uzuuun anlatılacak cok sey var aslında hamileligim boyunca yasadıklarıma dair.. hemen hemen hepinizin bildigi gibi.. ücüzlerim olacagını ögrendigim anda yasadıgım koskocaman sokla baslayan ve 30. Haftaya gelene dek cogunu hatırlamak bile istemeyecegim kadar zorlu bir sürecti.. biliyordum sonunun bu kadar mükemmel bir duygu oldugunu da katlandım´dayandım direndim..
26. haftada bir kez korkutmuşlardı bebeklerim gözümü. Bir hafta kaldıgım hastaneden güle oynaya dönmüştüm evime. Artık hic hissetmedigim sancıları ayırt edebiliyordum. Buna güvenerek izin verilmişti zaten. 4 hafta ciddi bir sıkıntı olmadan gecti. Sıkıstıgımı hissedince nstye giriyordum ilac dozajları artıyordu ve serum.. hamileligim boyunca aksesuar gibi yanımdan hic eksik olmayan serumlar .
30. haftada dr kontrolüm vardı. Dualar ede ede gittim. Sancım cıkmasın diye. İlk önce nstye baglandım. Ve süper bir sonuc.. hic sancım yoktu. Sükürle ede ede girdim drumun odasına. Ve simdi ultrason.. sularımız cok iyi plesentamızda yaslanma yok ve bebekler gayet rahat.. en basından beri asagıda tasıdıgım kızım yine aynı yerde..:)) yine derin bir nefes.. ve sıra vajinal muayenede. Bunu da yırttık mı uca uca dönecegim dedim evime.. ta kii doktorumun suratındaki o ifadeyi görene dek. Gözleri yerinden fırladı resmen. Dogumm baslamışş 5 cmm acıklık varr!! Derhal telefona sarıldılar.Yogun bakımlarda yer arıyorlar. Maalesef kendi hastanesinde yok. Baksa yerler sorusturuluyor.. Bu arada beni apar topar bir odaya alıp acil ilaclar serumlar verdiler.. heyecan desen yok panik desen yok. Tüm hamileligim boyunca riskleri bilince hazırlamısım kendimi sanırım. Haber geldi doktorumdan. Cakmak erdemde yer var diye. 26. Haftada yasadıgım panikte yaptıgımız arastırmalarda cok övgüyle bahsedilmişti bir hastaneden. Oraya gitmek istedigimi söyledim. Hastaneyle görüşüldü. Yogun bakımında yer oldugu onayını alır almaz bir ambulans yolladılar bana. Tam iş cıkısı 1 saat ambulans bekledik hastanede. Ambulansla 2 de ebe yollamışlar yolda ne olur ne olmaz diye son bir tuse almak istediler. Bir baktılar ki acıklık 8 cm. bebegin kafası kanalda olsa transfer edemeyiz dediler ancak kızım 8 cm acıklıgı saglayana dek ittirip dogumu baslatimanın huzuryla mideme kadar cıkmış sagolsun.. ambulansa bindirildim. 160 km hızla ambulans sirenleriyle transferim gerceklesiyor. Ebeler ameliyathane hazır beklesin diye arayıp duruyo hastaneyi. Yarım saat icinde ameliyathanedeyim. Buzz gibi.. üşüyorum ama huzurluyum. Druma hastaneye ve ekibe güvenim tam. Cocuk drumuz da geldi. Yetişemeyecek diye cok korkmuştum. Hersey hazır. Epudral uygulandı ve ameliyat basladı. Kuzularım 1 er dk aralıklarla alındılar. Hepsi agladı. Bu iyi bişeydi. Şükürler ediyordum rabbime.. bakımları yapıldı. Birinci bebegin dediler kızım ikinci bebeginn minicik dogan oglumm.. ve ücüncü bebegin dediler ama aynı bebegi göstererek. Anlamıştım bir sıkıntı vardı. Dogum bittikten sonra 3. Bebegimin strese girip kaka yaptıgını bu sebepten sıkıntılı dogdugunu ogrendim. Kızım eger dogumu baslatmış olmasaydı ogullarımdan biri bugün bizimle olmayacaktı.. simdi küvezdeler.. 17 günlükler.. biliyorum iyi olacaklar. İyi olucaz. Toparlıyıp evlerine gelecekleri günü bekliyorum hasretle.. °direnin kuzucuklarım.. az kaldı
We use cookies and similar technologies for the following purposes:
Do you accept cookies and these technologies?
We use cookies and similar technologies for the following purposes:
Do you accept cookies and these technologies?