Pek bahsetmiyorum ama; bir süredir Demir çok az yiyor, zor yiyor, okula giderken enerji ve coşkuyla giden oğlum sürüne sürüne, her yaptığını zorla yaparak gidiyor.
Pazartesi herkes doğumda olacak, evden en son Demir çıkacak ve onu okula yardımcı hazırlayacak. Ben bile zor yedirip hazırlıyorsam, henüz bir aydır tanıdıgı yardımcı hayatta beceremez diye dusunup duruyordum kaç haftadır. Herkes benle ve bebekle ilgilenirse (ki ne yaparsam yapayım öyle olacak) oğlum 2-3 gün evde aç, ilgisiz ve mutsuz mu kalacak diye kara kara düşünüyordum.
Bu sabah özellikle herseyı yardımcıya bıraktım bakalım araları nasıl olacak diye, izledim. Yemeğini yemedi, ilacını, vitaminin içmedi, giyinmek istemedi, dişini fırçalamadı. Oğlum bak doğum için 2-3 gün evde olmayacağım, sen böyle yemez içmez, iyi olmazsan aklım hep sende olur, hastanede seni düşünüp merak ederim ağlarım dedim. Başladı annecim biliyorum tamam diye ağlamaya
((((
Yardımcımız olmadığı günlerde başka yere bırakamadığımız için hastaneye, odayı seçmeye filan hep geldi. Hatta biliyorsunuz, annem bu banyoda düşer diye bir odayı istememişti de hemşire gülmekten bayılmıştı. Acaba herşeyi bilip bu sürece bu kadar dahil etmekle hata mı ettim, fazlasıyla stres yaşıyor sanırım. Garip bir çocuk, çocuk gibi de değil ki, kandıramıyor oyalayamıyorsun, herseyı anlıyor ve onunla konusmadıgında da daha cok gerılıyor...
Bugun okuluna gidip öğretmenleri ve rhberlik servisi ile konusacagım. 2-3 gun sabah erken gıtsın okula, orada arkadaslarıyla kahvaltı etsın, bıraz daha az stres yasar dıye dusundum. Bakalım okuldakıler ne dıyecekler? Servise bindirirken de, servıs söförü ile konusuyordum durumu, siz merak etmeyin biz Demir'e iyi bakarız diyince başladım ağlamaya, benimki de camdan bana öpücük yapıyordu..... Dayanamadım....
Kuzumdan ilk kez bu kadar ayrı kalacağım, ne kadar zormuş Allah'ım başka türlü ayrılık gösterme.........