- 22 Haziran 2010
- 2.901
- 106
- 363
- Konu Sahibi zuhalzerrin
-
- #41
kelebekk doğurmadın mııı :))
canim allah saklasin sizi yaa belki nazar belki de lohusaligin verdigi seyler bunlar.sen surekli duani et bebegin de dunyaya alismaya calisiyo huzursuzlugu olur tabi.
insallah cabucak atlatirsin sikintilarini.bebegini saglikla kucakladigini dusun mutlu ol sanirim hepimiz az cok yasicaz bu tur dalgalanmalari
hadi ikinci hikayeyi kim yazcak bakalimben bugun hurma yemeye basliyim de bi an once dogurim diyorum
kelebekk doğurmadın mııı :))
hayır yaaa
ama bugün sancım var zuhalim üşüttüm diyorum çaktırmıyorum
kaçıncı hikayeyi ben yazıcam bakalım
Evet sevgili Ocak anneleri
Biz kızımızın dünyaya gelmesinden 5 gün sonra doğum hikayemizi artık yazabilecek kadar iyiyiz şükürki.
En son doktor kontrolüne gittiğimizde 38+1 dik. Suyumda belli belirsiz bir sızıntı başlamıştı ama dinlenmem yeterliydi. Hastanemiz uzak olduğu için ve doktorum cok yoğun olduğu için normal doğum riskliydi ve suyumdaki sızıntı heran mikrop kapmamıza sebep olabilirdi. Annemin ısrarları ile çantalarımızı arabaya koymuştuk zaten. Doktorumuz yarın gel alalım deyince bi anda başımın uyuştugunu hissettim resmen. Bu kadar yakınmıydı? 9 aylık ağrılı sancılı ilaçlı ama her hareket ettiğinde bi anda gülümsediğin uykusuzluktan yakınırken gelecek günlerinde uyku uyuyanileceğini sandığın hamilelik bitiyordu. Resmen son günüydü. Doktordan kuaförüme geldim ve fön çektirip kahve içtim. Tabiki rahatlığımdan değil sadece stresimi atmak için ve bi saat unutmak için. :)) annemlerle yemek yedik ve evimize geçtik. Son hazırlıklara baktım ama o kadar fazla hazırlanmışız ki yapacak şey bulamadım. Kestane pişirdim ve çay içtim. Eşime sarıldım ve biraz ağladım. Sonra hiç yatmadığım kadar erken yattım. Hatta eşim bile bu gece uyuyamazsın derken şok oldu. Yattım ve bi kaç saat sonra hortladım. Evn içinde gezindim. Günlük yazdım bulaşıkları toparladım yastıkları falan çırptım ve tekrar yattım. Sabah 5 te kalktım. 1 saat içinde annemlere varmıştık. Heyecandan duramıyordum. Ablam annem ve eşim ile 9 da hastanedeydik. Eşimle yatış işlemlerini hallettik ve hep beraber kafeteryaya geçtik oda beklerken fotoğrafçım ve diğer tüm akrabalarım gelmişti. Sürü sepet odamıza çıktık ve beni hemen ameliyata hazırladılar. Bu arada ablamlar odayı süsleyip ikramlıkları hazırladılar. Sedyeye aldıklarında elini tutmak istediğim ve güç aldığımı hissettiğim tek kişi eşimdi. Annemlere sarılmıştım ama onlarlayken kendimi sığınacak ufak bir çocuk gibi hissederken eşimin elini tuttuğumda içimdeki ses bana yapabilirsin korkmadan yapabilirsin diyordu sadece. Asansörde elimi bıraktı ve ameliyathaneye indik. Hayatımda hiç bu kadar korktuğumu hatırlamıyorum. Dişlerim birbirine öyle hızlı vuruyorduki durduramıyrdum. Sedyeye oturur pozisyona getirdiler ve belimi arkaya doğru itmemi istediler ama o korkuyla sabit durmak ne mümkün. En son anestezi uzmanının 3. Denemesinde bana bağırdığını hatırlıyorum. Dur be kızım 2 dk lık işlem 10 dk sürdü diye. Bayağı bi azar yedim aslında ama korkudan kadına cevap veremedim :)) son hatırladığım monitördeki sesin yani kalp atışımın inanılmaz yavaşladığıydı ve son cümlem bayıltın beni istemiyorum dediğimdi. Sonra adımı seslendiler biraz biraz açıldım ve oldu dediler. O ara tansiyon düşünce hareketsiz kalmışım ve işlem tamamlanmış. Gerisi çok enteresandı. 5 dk içinde bebeğimi yanıma koydular. Sersemdim içerde konuşulan herşeyi duyuyordum ama anlamıyordum. Kızımı yanıma koyduklarında ***ay bu çok güzel dedim***. Hastane fotoğrafçısı foto çekmiş ben hatırlamıyorum. Görünce çok şaşırdım. :)) 15 dk içinde dikişim tamamlandı ve ben kendimi biraz daha ayılmış hissediyordum. Sanırım spinalde birazda olsa sersemleştirecek kadar narkoz alınıyor. Yada ben korkudan o haldeydim. Hep aynı soruyu sordum. Kızım gittimi yukardamı odaya gittimi annemlere gittimi. :)) ben odaya çıktığımda herkes asansörün önünde beni bekliyordu. Eşim direk elimi tuttu. Kızım hala gelmemişti ve herkes benle odaya girdi. Sonra kızımın geldiğini duydular ve oda bi anda boşaldı herkes koridora çıktı. Pabuçumun dama atıldığı andı işte o. Hamilelik bitmişti ve tek beklenen oydu. Hepimiz için. Bi tek eşim elimi tutuyordu hala ama gözü koridorda. Çık dedim çık gör kızını. Hemen gitti. İlk 5 günümüz bayağı yorgun ve ağrılı sancılı geçti. Her geçen gün azalarak. İlk gece kızım çok kustu ve yoğun bakıma aldılar. Midesi yıkandı. Biz odada onu beklerken ömrümüzden ömür gitti. Sabaha kadar yanımda diildi ve korkudan iki kat yorulduk. Sonraki gece sorunsuz geçti. Biraz emzirdim biraz kusmasın diye takviye humana ar mama verdiler. Sonraki gece evimizdeydik ve sabaha kada nöbet tuttuk. Çok şükürki kızım sağlıklı ve tam 15 dk önce çok sevdiğim eşim yanımızda uyuyan bebeğimize bakıp bu dünyanın en güzel şeyi derlerdi inanmazdım öyleymiş dedi ve ikimizinde gözleri doldu. Değmezmi...
Kilo 3.640 kg
Boy 50 cm
Sevgilerimize...
Evet sevgili Ocak anneleri
Biz kızımızın dünyaya gelmesinden 5 gün sonra doğum hikayemizi artık yazabilecek kadar iyiyiz şükürki.
En son doktor kontrolüne gittiğimizde 38+1 dik. Suyumda belli belirsiz bir sızıntı başlamıştı ama dinlenmem yeterliydi. Hastanemiz uzak olduğu için ve doktorum cok yoğun olduğu için normal doğum riskliydi ve suyumdaki sızıntı heran mikrop kapmamıza sebep olabilirdi. Annemin ısrarları ile çantalarımızı arabaya koymuştuk zaten. Doktorumuz yarın gel alalım deyince bi anda başımın uyuştugunu hissettim resmen. Bu kadar yakınmıydı? 9 aylık ağrılı sancılı ilaçlı ama her hareket ettiğinde bi anda gülümsediğin uykusuzluktan yakınırken gelecek günlerinde uyku uyuyanileceğini sandığın hamilelik bitiyordu. Resmen son günüydü. Doktordan kuaförüme geldim ve fön çektirip kahve içtim. Tabiki rahatlığımdan değil sadece stresimi atmak için ve bi saat unutmak için. :)) annemlerle yemek yedik ve evimize geçtik. Son hazırlıklara baktım ama o kadar fazla hazırlanmışız ki yapacak şey bulamadım. Kestane pişirdim ve çay içtim. Eşime sarıldım ve biraz ağladım. Sonra hiç yatmadığım kadar erken yattım. Hatta eşim bile bu gece uyuyamazsın derken şok oldu. Yattım ve bi kaç saat sonra hortladım. Evn içinde gezindim. Günlük yazdım bulaşıkları toparladım yastıkları falan çırptım ve tekrar yattım. Sabah 5 te kalktım. 1 saat içinde annemlere varmıştık. Heyecandan duramıyordum. Ablam annem ve eşim ile 9 da hastanedeydik. Eşimle yatış işlemlerini hallettik ve hep beraber kafeteryaya geçtik oda beklerken fotoğrafçım ve diğer tüm akrabalarım gelmişti. Sürü sepet odamıza çıktık ve beni hemen ameliyata hazırladılar. Bu arada ablamlar odayı süsleyip ikramlıkları hazırladılar. Sedyeye aldıklarında elini tutmak istediğim ve güç aldığımı hissettiğim tek kişi eşimdi. Annemlere sarılmıştım ama onlarlayken kendimi sığınacak ufak bir çocuk gibi hissederken eşimin elini tuttuğumda içimdeki ses bana yapabilirsin korkmadan yapabilirsin diyordu sadece. Asansörde elimi bıraktı ve ameliyathaneye indik. Hayatımda hiç bu kadar korktuğumu hatırlamıyorum. Dişlerim birbirine öyle hızlı vuruyorduki durduramıyrdum. Sedyeye oturur pozisyona getirdiler ve belimi arkaya doğru itmemi istediler ama o korkuyla sabit durmak ne mümkün. En son anestezi uzmanının 3. Denemesinde bana bağırdığını hatırlıyorum. Dur be kızım 2 dk lık işlem 10 dk sürdü diye. Bayağı bi azar yedim aslında ama korkudan kadına cevap veremedim :)) son hatırladığım monitördeki sesin yani kalp atışımın inanılmaz yavaşladığıydı ve son cümlem bayıltın beni istemiyorum dediğimdi. Sonra adımı seslendiler biraz biraz açıldım ve oldu dediler. O ara tansiyon düşünce hareketsiz kalmışım ve işlem tamamlanmış. Gerisi çok enteresandı. 5 dk içinde bebeğimi yanıma koydular. Sersemdim içerde konuşulan herşeyi duyuyordum ama anlamıyordum. Kızımı yanıma koyduklarında ***ay bu çok güzel dedim***. Hastane fotoğrafçısı foto çekmiş ben hatırlamıyorum. Görünce çok şaşırdım. :)) 15 dk içinde dikişim tamamlandı ve ben kendimi biraz daha ayılmış hissediyordum. Sanırım spinalde birazda olsa sersemleştirecek kadar narkoz alınıyor. Yada ben korkudan o haldeydim. Hep aynı soruyu sordum. Kızım gittimi yukardamı odaya gittimi annemlere gittimi. :)) ben odaya çıktığımda herkes asansörün önünde beni bekliyordu. Eşim direk elimi tuttu. Kızım hala gelmemişti ve herkes benle odaya girdi. Sonra kızımın geldiğini duydular ve oda bi anda boşaldı herkes koridora çıktı. Pabuçumun dama atıldığı andı işte o. Hamilelik bitmişti ve tek beklenen oydu. Hepimiz için. Bi tek eşim elimi tutuyordu hala ama gözü koridorda. Çık dedim çık gör kızını. Hemen gitti. İlk 5 günümüz bayağı yorgun ve ağrılı sancılı geçti. Her geçen gün azalarak. İlk gece kızım çok kustu ve yoğun bakıma aldılar. Midesi yıkandı. Biz odada onu beklerken ömrümüzden ömür gitti. Sabaha kadar yanımda diildi ve korkudan iki kat yorulduk. Sonraki gece sorunsuz geçti. Biraz emzirdim biraz kusmasın diye takviye humana ar mama verdiler. Sonraki gece evimizdeydik ve sabaha kada nöbet tuttuk. Çok şükürki kızım sağlıklı ve tam 15 dk önce çok sevdiğim eşim yanımızda uyuyan bebeğimize bakıp bu dünyanın en güzel şeyi derlerdi inanmazdım öyleymiş dedi ve ikimizinde gözleri doldu. Değmezmi...
Kilo 3.640 kg
Boy 50 cm
Sevgilerimize...
Evet sevgili Ocak anneleri
Biz kızımızın dünyaya gelmesinden 5 gün sonra doğum hikayemizi artık yazabilecek kadar iyiyiz şükürki.
En son doktor kontrolüne gittiğimizde 38+1 dik. Suyumda belli belirsiz bir sızıntı başlamıştı ama dinlenmem yeterliydi. Hastanemiz uzak olduğu için ve doktorum cok yoğun olduğu için normal doğum riskliydi ve suyumdaki sızıntı heran mikrop kapmamıza sebep olabilirdi. Annemin ısrarları ile çantalarımızı arabaya koymuştuk zaten. Doktorumuz yarın gel alalım deyince bi anda başımın uyuştugunu hissettim resmen. Bu kadar yakınmıydı? 9 aylık ağrılı sancılı ilaçlı ama her hareket ettiğinde bi anda gülümsediğin uykusuzluktan yakınırken gelecek günlerinde uyku uyuyanileceğini sandığın hamilelik bitiyordu. Resmen son günüydü. Doktordan kuaförüme geldim ve fön çektirip kahve içtim. Tabiki rahatlığımdan değil sadece stresimi atmak için ve bi saat unutmak için. :)) annemlerle yemek yedik ve evimize geçtik. Son hazırlıklara baktım ama o kadar fazla hazırlanmışız ki yapacak şey bulamadım. Kestane pişirdim ve çay içtim. Eşime sarıldım ve biraz ağladım. Sonra hiç yatmadığım kadar erken yattım. Hatta eşim bile bu gece uyuyamazsın derken şok oldu. Yattım ve bi kaç saat sonra hortladım. Evn içinde gezindim. Günlük yazdım bulaşıkları toparladım yastıkları falan çırptım ve tekrar yattım. Sabah 5 te kalktım. 1 saat içinde annemlere varmıştık. Heyecandan duramıyordum. Ablam annem ve eşim ile 9 da hastanedeydik. Eşimle yatış işlemlerini hallettik ve hep beraber kafeteryaya geçtik oda beklerken fotoğrafçım ve diğer tüm akrabalarım gelmişti. Sürü sepet odamıza çıktık ve beni hemen ameliyata hazırladılar. Bu arada ablamlar odayı süsleyip ikramlıkları hazırladılar. Sedyeye aldıklarında elini tutmak istediğim ve güç aldığımı hissettiğim tek kişi eşimdi. Annemlere sarılmıştım ama onlarlayken kendimi sığınacak ufak bir çocuk gibi hissederken eşimin elini tuttuğumda içimdeki ses bana yapabilirsin korkmadan yapabilirsin diyordu sadece. Asansörde elimi bıraktı ve ameliyathaneye indik. Hayatımda hiç bu kadar korktuğumu hatırlamıyorum. Dişlerim birbirine öyle hızlı vuruyorduki durduramıyrdum. Sedyeye oturur pozisyona getirdiler ve belimi arkaya doğru itmemi istediler ama o korkuyla sabit durmak ne mümkün. En son anestezi uzmanının 3. Denemesinde bana bağırdığını hatırlıyorum. Dur be kızım 2 dk lık işlem 10 dk sürdü diye. Bayağı bi azar yedim aslında ama korkudan kadına cevap veremedim :)) son hatırladığım monitördeki sesin yani kalp atışımın inanılmaz yavaşladığıydı ve son cümlem bayıltın beni istemiyorum dediğimdi. Sonra adımı seslendiler biraz biraz açıldım ve oldu dediler. O ara tansiyon düşünce hareketsiz kalmışım ve işlem tamamlanmış. Gerisi çok enteresandı. 5 dk içinde bebeğimi yanıma koydular. Sersemdim içerde konuşulan herşeyi duyuyordum ama anlamıyordum. Kızımı yanıma koyduklarında ***ay bu çok güzel dedim***. Hastane fotoğrafçısı foto çekmiş ben hatırlamıyorum. Görünce çok şaşırdım. :)) 15 dk içinde dikişim tamamlandı ve ben kendimi biraz daha ayılmış hissediyordum. Sanırım spinalde birazda olsa sersemleştirecek kadar narkoz alınıyor. Yada ben korkudan o haldeydim. Hep aynı soruyu sordum. Kızım gittimi yukardamı odaya gittimi annemlere gittimi. :)) ben odaya çıktığımda herkes asansörün önünde beni bekliyordu. Eşim direk elimi tuttu. Kızım hala gelmemişti ve herkes benle odaya girdi. Sonra kızımın geldiğini duydular ve oda bi anda boşaldı herkes koridora çıktı. Pabuçumun dama atıldığı andı işte o. Hamilelik bitmişti ve tek beklenen oydu. Hepimiz için. Bi tek eşim elimi tutuyordu hala ama gözü koridorda. Çık dedim çık gör kızını. Hemen gitti. İlk 5 günümüz bayağı yorgun ve ağrılı sancılı geçti. Her geçen gün azalarak. İlk gece kızım çok kustu ve yoğun bakıma aldılar. Midesi yıkandı. Biz odada onu beklerken ömrümüzden ömür gitti. Sabaha kadar yanımda diildi ve korkudan iki kat yorulduk. Sonraki gece sorunsuz geçti. Biraz emzirdim biraz kusmasın diye takviye humana ar mama verdiler. Sonraki gece evimizdeydik ve sabaha kada nöbet tuttuk. Çok şükürki kızım sağlıklı ve tam 15 dk önce çok sevdiğim eşim yanımızda uyuyan bebeğimize bakıp bu dünyanın en güzel şeyi derlerdi inanmazdım öyleymiş dedi ve ikimizinde gözleri doldu. Değmezmi...
Kilo 3.640 kg
Boy 50 cm
Sevgilerimize...
Evet sevgili Ocak anneleri
Biz kızımızın dünyaya gelmesinden 5 gün sonra doğum hikayemizi artık yazabilecek kadar iyiyiz şükürki.
En son doktor kontrolüne gittiğimizde 38+1 dik. Suyumda belli belirsiz bir sızıntı başlamıştı ama dinlenmem yeterliydi. Hastanemiz uzak olduğu için ve doktorum cok yoğun olduğu için normal doğum riskliydi ve suyumdaki sızıntı heran mikrop kapmamıza sebep olabilirdi. Annemin ısrarları ile çantalarımızı arabaya koymuştuk zaten. Doktorumuz yarın gel alalım deyince bi anda başımın uyuştugunu hissettim resmen. Bu kadar yakınmıydı? 9 aylık ağrılı sancılı ilaçlı ama her hareket ettiğinde bi anda gülümsediğin uykusuzluktan yakınırken gelecek günlerinde uyku uyuyanileceğini sandığın hamilelik bitiyordu. Resmen son günüydü. Doktordan kuaförüme geldim ve fön çektirip kahve içtim. Tabiki rahatlığımdan değil sadece stresimi atmak için ve bi saat unutmak için. :)) annemlerle yemek yedik ve evimize geçtik. Son hazırlıklara baktım ama o kadar fazla hazırlanmışız ki yapacak şey bulamadım. Kestane pişirdim ve çay içtim. Eşime sarıldım ve biraz ağladım. Sonra hiç yatmadığım kadar erken yattım. Hatta eşim bile bu gece uyuyamazsın derken şok oldu. Yattım ve bi kaç saat sonra hortladım. Evn içinde gezindim. Günlük yazdım bulaşıkları toparladım yastıkları falan çırptım ve tekrar yattım. Sabah 5 te kalktım. 1 saat içinde annemlere varmıştık. Heyecandan duramıyordum. Ablam annem ve eşim ile 9 da hastanedeydik. Eşimle yatış işlemlerini hallettik ve hep beraber kafeteryaya geçtik oda beklerken fotoğrafçım ve diğer tüm akrabalarım gelmişti. Sürü sepet odamıza çıktık ve beni hemen ameliyata hazırladılar. Bu arada ablamlar odayı süsleyip ikramlıkları hazırladılar. Sedyeye aldıklarında elini tutmak istediğim ve güç aldığımı hissettiğim tek kişi eşimdi. Annemlere sarılmıştım ama onlarlayken kendimi sığınacak ufak bir çocuk gibi hissederken eşimin elini tuttuğumda içimdeki ses bana yapabilirsin korkmadan yapabilirsin diyordu sadece. Asansörde elimi bıraktı ve ameliyathaneye indik. Hayatımda hiç bu kadar korktuğumu hatırlamıyorum. Dişlerim birbirine öyle hızlı vuruyorduki durduramıyrdum. Sedyeye oturur pozisyona getirdiler ve belimi arkaya doğru itmemi istediler ama o korkuyla sabit durmak ne mümkün. En son anestezi uzmanının 3. Denemesinde bana bağırdığını hatırlıyorum. Dur be kızım 2 dk lık işlem 10 dk sürdü diye. Bayağı bi azar yedim aslında ama korkudan kadına cevap veremedim :)) son hatırladığım monitördeki sesin yani kalp atışımın inanılmaz yavaşladığıydı ve son cümlem bayıltın beni istemiyorum dediğimdi. Sonra adımı seslendiler biraz biraz açıldım ve oldu dediler. O ara tansiyon düşünce hareketsiz kalmışım ve işlem tamamlanmış. Gerisi çok enteresandı. 5 dk içinde bebeğimi yanıma koydular. Sersemdim içerde konuşulan herşeyi duyuyordum ama anlamıyordum. Kızımı yanıma koyduklarında ***ay bu çok güzel dedim***. Hastane fotoğrafçısı foto çekmiş ben hatırlamıyorum. Görünce çok şaşırdım. :)) 15 dk içinde dikişim tamamlandı ve ben kendimi biraz daha ayılmış hissediyordum. Sanırım spinalde birazda olsa sersemleştirecek kadar narkoz alınıyor. Yada ben korkudan o haldeydim. Hep aynı soruyu sordum. Kızım gittimi yukardamı odaya gittimi annemlere gittimi. :)) ben odaya çıktığımda herkes asansörün önünde beni bekliyordu. Eşim direk elimi tuttu. Kızım hala gelmemişti ve herkes benle odaya girdi. Sonra kızımın geldiğini duydular ve oda bi anda boşaldı herkes koridora çıktı. Pabuçumun dama atıldığı andı işte o. Hamilelik bitmişti ve tek beklenen oydu. Hepimiz için. Bi tek eşim elimi tutuyordu hala ama gözü koridorda. Çık dedim çık gör kızını. Hemen gitti. İlk 5 günümüz bayağı yorgun ve ağrılı sancılı geçti. Her geçen gün azalarak. İlk gece kızım çok kustu ve yoğun bakıma aldılar. Midesi yıkandı. Biz odada onu beklerken ömrümüzden ömür gitti. Sabaha kadar yanımda diildi ve korkudan iki kat yorulduk. Sonraki gece sorunsuz geçti. Biraz emzirdim biraz kusmasın diye takviye humana ar mama verdiler. Sonraki gece evimizdeydik ve sabaha kada nöbet tuttuk. Çok şükürki kızım sağlıklı ve tam 15 dk önce çok sevdiğim eşim yanımızda uyuyan bebeğimize bakıp bu dünyanın en güzel şeyi derlerdi inanmazdım öyleymiş dedi ve ikimizinde gözleri doldu. Değmezmi...
Kilo 3.640 kg
Boy 50 cm
Sevgilerimize...
Evet sevgili Ocak anneleri
Biz kızımızın dünyaya gelmesinden 5 gün sonra doğum hikayemizi artık yazabilecek kadar iyiyiz şükürki.
En son doktor kontrolüne gittiğimizde 38+1 dik. Suyumda belli belirsiz bir sızıntı başlamıştı ama dinlenmem yeterliydi. Hastanemiz uzak olduğu için ve doktorum cok yoğun olduğu için normal doğum riskliydi ve suyumdaki sızıntı heran mikrop kapmamıza sebep olabilirdi. Annemin ısrarları ile çantalarımızı arabaya koymuştuk zaten. Doktorumuz yarın gel alalım deyince bi anda başımın uyuştugunu hissettim resmen. Bu kadar yakınmıydı? 9 aylık ağrılı sancılı ilaçlı ama her hareket ettiğinde bi anda gülümsediğin uykusuzluktan yakınırken gelecek günlerinde uyku uyuyanileceğini sandığın hamilelik bitiyordu. Resmen son günüydü. Doktordan kuaförüme geldim ve fön çektirip kahve içtim. Tabiki rahatlığımdan değil sadece stresimi atmak için ve bi saat unutmak için. :)) annemlerle yemek yedik ve evimize geçtik. Son hazırlıklara baktım ama o kadar fazla hazırlanmışız ki yapacak şey bulamadım. Kestane pişirdim ve çay içtim. Eşime sarıldım ve biraz ağladım. Sonra hiç yatmadığım kadar erken yattım. Hatta eşim bile bu gece uyuyamazsın derken şok oldu. Yattım ve bi kaç saat sonra hortladım. Evn içinde gezindim. Günlük yazdım bulaşıkları toparladım yastıkları falan çırptım ve tekrar yattım. Sabah 5 te kalktım. 1 saat içinde annemlere varmıştık. Heyecandan duramıyordum. Ablam annem ve eşim ile 9 da hastanedeydik. Eşimle yatış işlemlerini hallettik ve hep beraber kafeteryaya geçtik oda beklerken fotoğrafçım ve diğer tüm akrabalarım gelmişti. Sürü sepet odamıza çıktık ve beni hemen ameliyata hazırladılar. Bu arada ablamlar odayı süsleyip ikramlıkları hazırladılar. Sedyeye aldıklarında elini tutmak istediğim ve güç aldığımı hissettiğim tek kişi eşimdi. Annemlere sarılmıştım ama onlarlayken kendimi sığınacak ufak bir çocuk gibi hissederken eşimin elini tuttuğumda içimdeki ses bana yapabilirsin korkmadan yapabilirsin diyordu sadece. Asansörde elimi bıraktı ve ameliyathaneye indik. Hayatımda hiç bu kadar korktuğumu hatırlamıyorum. Dişlerim birbirine öyle hızlı vuruyorduki durduramıyrdum. Sedyeye oturur pozisyona getirdiler ve belimi arkaya doğru itmemi istediler ama o korkuyla sabit durmak ne mümkün. En son anestezi uzmanının 3. Denemesinde bana bağırdığını hatırlıyorum. Dur be kızım 2 dk lık işlem 10 dk sürdü diye. Bayağı bi azar yedim aslında ama korkudan kadına cevap veremedim :)) son hatırladığım monitördeki sesin yani kalp atışımın inanılmaz yavaşladığıydı ve son cümlem bayıltın beni istemiyorum dediğimdi. Sonra adımı seslendiler biraz biraz açıldım ve oldu dediler. O ara tansiyon düşünce hareketsiz kalmışım ve işlem tamamlanmış. Gerisi çok enteresandı. 5 dk içinde bebeğimi yanıma koydular. Sersemdim içerde konuşulan herşeyi duyuyordum ama anlamıyordum. Kızımı yanıma koyduklarında ***ay bu çok güzel dedim***. Hastane fotoğrafçısı foto çekmiş ben hatırlamıyorum. Görünce çok şaşırdım. :)) 15 dk içinde dikişim tamamlandı ve ben kendimi biraz daha ayılmış hissediyordum. Sanırım spinalde birazda olsa sersemleştirecek kadar narkoz alınıyor. Yada ben korkudan o haldeydim. Hep aynı soruyu sordum. Kızım gittimi yukardamı odaya gittimi annemlere gittimi. :)) ben odaya çıktığımda herkes asansörün önünde beni bekliyordu. Eşim direk elimi tuttu. Kızım hala gelmemişti ve herkes benle odaya girdi. Sonra kızımın geldiğini duydular ve oda bi anda boşaldı herkes koridora çıktı. Pabuçumun dama atıldığı andı işte o. Hamilelik bitmişti ve tek beklenen oydu. Hepimiz için. Bi tek eşim elimi tutuyordu hala ama gözü koridorda. Çık dedim çık gör kızını. Hemen gitti. İlk 5 günümüz bayağı yorgun ve ağrılı sancılı geçti. Her geçen gün azalarak. İlk gece kızım çok kustu ve yoğun bakıma aldılar. Midesi yıkandı. Biz odada onu beklerken ömrümüzden ömür gitti. Sabaha kadar yanımda diildi ve korkudan iki kat yorulduk. Sonraki gece sorunsuz geçti. Biraz emzirdim biraz kusmasın diye takviye humana ar mama verdiler. Sonraki gece evimizdeydik ve sabaha kada nöbet tuttuk. Çok şükürki kızım sağlıklı ve tam 15 dk önce çok sevdiğim eşim yanımızda uyuyan bebeğimize bakıp bu dünyanın en güzel şeyi derlerdi inanmazdım öyleymiş dedi ve ikimizinde gözleri doldu. Değmezmi...
Kilo 3.640 kg
Boy 50 cm
Sevgilerimize...
Evet sevgili Ocak anneleri
Biz kızımızın dünyaya gelmesinden 5 gün sonra doğum hikayemizi artık yazabilecek kadar iyiyiz şükürki.
En son doktor kontrolüne gittiğimizde 38+1 dik. Suyumda belli belirsiz bir sızıntı başlamıştı ama dinlenmem yeterliydi. Hastanemiz uzak olduğu için ve doktorum cok yoğun olduğu için normal doğum riskliydi ve suyumdaki sızıntı heran mikrop kapmamıza sebep olabilirdi. Annemin ısrarları ile çantalarımızı arabaya koymuştuk zaten. Doktorumuz yarın gel alalım deyince bi anda başımın uyuştugunu hissettim resmen. Bu kadar yakınmıydı? 9 aylık ağrılı sancılı ilaçlı ama her hareket ettiğinde bi anda gülümsediğin uykusuzluktan yakınırken gelecek günlerinde uyku uyuyanileceğini sandığın hamilelik bitiyordu. Resmen son günüydü. Doktordan kuaförüme geldim ve fön çektirip kahve içtim. Tabiki rahatlığımdan değil sadece stresimi atmak için ve bi saat unutmak için. :)) annemlerle yemek yedik ve evimize geçtik. Son hazırlıklara baktım ama o kadar fazla hazırlanmışız ki yapacak şey bulamadım. Kestane pişirdim ve çay içtim. Eşime sarıldım ve biraz ağladım. Sonra hiç yatmadığım kadar erken yattım. Hatta eşim bile bu gece uyuyamazsın derken şok oldu. Yattım ve bi kaç saat sonra hortladım. Evn içinde gezindim. Günlük yazdım bulaşıkları toparladım yastıkları falan çırptım ve tekrar yattım. Sabah 5 te kalktım. 1 saat içinde annemlere varmıştık. Heyecandan duramıyordum. Ablam annem ve eşim ile 9 da hastanedeydik. Eşimle yatış işlemlerini hallettik ve hep beraber kafeteryaya geçtik oda beklerken fotoğrafçım ve diğer tüm akrabalarım gelmişti. Sürü sepet odamıza çıktık ve beni hemen ameliyata hazırladılar. Bu arada ablamlar odayı süsleyip ikramlıkları hazırladılar. Sedyeye aldıklarında elini tutmak istediğim ve güç aldığımı hissettiğim tek kişi eşimdi. Annemlere sarılmıştım ama onlarlayken kendimi sığınacak ufak bir çocuk gibi hissederken eşimin elini tuttuğumda içimdeki ses bana yapabilirsin korkmadan yapabilirsin diyordu sadece. Asansörde elimi bıraktı ve ameliyathaneye indik. Hayatımda hiç bu kadar korktuğumu hatırlamıyorum. Dişlerim birbirine öyle hızlı vuruyorduki durduramıyrdum. Sedyeye oturur pozisyona getirdiler ve belimi arkaya doğru itmemi istediler ama o korkuyla sabit durmak ne mümkün. En son anestezi uzmanının 3. Denemesinde bana bağırdığını hatırlıyorum. Dur be kızım 2 dk lık işlem 10 dk sürdü diye. Bayağı bi azar yedim aslında ama korkudan kadına cevap veremedim :)) son hatırladığım monitördeki sesin yani kalp atışımın inanılmaz yavaşladığıydı ve son cümlem bayıltın beni istemiyorum dediğimdi. Sonra adımı seslendiler biraz biraz açıldım ve oldu dediler. O ara tansiyon düşünce hareketsiz kalmışım ve işlem tamamlanmış. Gerisi çok enteresandı. 5 dk içinde bebeğimi yanıma koydular. Sersemdim içerde konuşulan herşeyi duyuyordum ama anlamıyordum. Kızımı yanıma koyduklarında ***ay bu çok güzel dedim***. Hastane fotoğrafçısı foto çekmiş ben hatırlamıyorum. Görünce çok şaşırdım. :)) 15 dk içinde dikişim tamamlandı ve ben kendimi biraz daha ayılmış hissediyordum. Sanırım spinalde birazda olsa sersemleştirecek kadar narkoz alınıyor. Yada ben korkudan o haldeydim. Hep aynı soruyu sordum. Kızım gittimi yukardamı odaya gittimi annemlere gittimi. :)) ben odaya çıktığımda herkes asansörün önünde beni bekliyordu. Eşim direk elimi tuttu. Kızım hala gelmemişti ve herkes benle odaya girdi. Sonra kızımın geldiğini duydular ve oda bi anda boşaldı herkes koridora çıktı. Pabuçumun dama atıldığı andı işte o. Hamilelik bitmişti ve tek beklenen oydu. Hepimiz için. Bi tek eşim elimi tutuyordu hala ama gözü koridorda. Çık dedim çık gör kızını. Hemen gitti. İlk 5 günümüz bayağı yorgun ve ağrılı sancılı geçti. Her geçen gün azalarak. İlk gece kızım çok kustu ve yoğun bakıma aldılar. Midesi yıkandı. Biz odada onu beklerken ömrümüzden ömür gitti. Sabaha kadar yanımda diildi ve korkudan iki kat yorulduk. Sonraki gece sorunsuz geçti. Biraz emzirdim biraz kusmasın diye takviye humana ar mama verdiler. Sonraki gece evimizdeydik ve sabaha kada nöbet tuttuk. Çok şükürki kızım sağlıklı ve tam 15 dk önce çok sevdiğim eşim yanımızda uyuyan bebeğimize bakıp bu dünyanın en güzel şeyi derlerdi inanmazdım öyleymiş dedi ve ikimizinde gözleri doldu. Değmezmi...
Kilo 3.640 kg
Boy 50 cm
Sevgilerimize...
Evet sevgili Ocak anneleri
Biz kızımızın dünyaya gelmesinden 5 gün sonra doğum hikayemizi artık yazabilecek kadar iyiyiz şükürki.
En son doktor kontrolüne gittiğimizde 38+1 dik. Suyumda belli belirsiz bir sızıntı başlamıştı ama dinlenmem yeterliydi. Hastanemiz uzak olduğu için ve doktorum cok yoğun olduğu için normal doğum riskliydi ve suyumdaki sızıntı heran mikrop kapmamıza sebep olabilirdi. Annemin ısrarları ile çantalarımızı arabaya koymuştuk zaten. Doktorumuz yarın gel alalım deyince bi anda başımın uyuştugunu hissettim resmen. Bu kadar yakınmıydı? 9 aylık ağrılı sancılı ilaçlı ama her hareket ettiğinde bi anda gülümsediğin uykusuzluktan yakınırken gelecek günlerinde uyku uyuyanileceğini sandığın hamilelik bitiyordu. Resmen son günüydü. Doktordan kuaförüme geldim ve fön çektirip kahve içtim. Tabiki rahatlığımdan değil sadece stresimi atmak için ve bi saat unutmak için. :)) annemlerle yemek yedik ve evimize geçtik. Son hazırlıklara baktım ama o kadar fazla hazırlanmışız ki yapacak şey bulamadım. Kestane pişirdim ve çay içtim. Eşime sarıldım ve biraz ağladım. Sonra hiç yatmadığım kadar erken yattım. Hatta eşim bile bu gece uyuyamazsın derken şok oldu. Yattım ve bi kaç saat sonra hortladım. Evn içinde gezindim. Günlük yazdım bulaşıkları toparladım yastıkları falan çırptım ve tekrar yattım. Sabah 5 te kalktım. 1 saat içinde annemlere varmıştık. Heyecandan duramıyordum. Ablam annem ve eşim ile 9 da hastanedeydik. Eşimle yatış işlemlerini hallettik ve hep beraber kafeteryaya geçtik oda beklerken fotoğrafçım ve diğer tüm akrabalarım gelmişti. Sürü sepet odamıza çıktık ve beni hemen ameliyata hazırladılar. Bu arada ablamlar odayı süsleyip ikramlıkları hazırladılar. Sedyeye aldıklarında elini tutmak istediğim ve güç aldığımı hissettiğim tek kişi eşimdi. Annemlere sarılmıştım ama onlarlayken kendimi sığınacak ufak bir çocuk gibi hissederken eşimin elini tuttuğumda içimdeki ses bana yapabilirsin korkmadan yapabilirsin diyordu sadece. Asansörde elimi bıraktı ve ameliyathaneye indik. Hayatımda hiç bu kadar korktuğumu hatırlamıyorum. Dişlerim birbirine öyle hızlı vuruyorduki durduramıyrdum. Sedyeye oturur pozisyona getirdiler ve belimi arkaya doğru itmemi istediler ama o korkuyla sabit durmak ne mümkün. En son anestezi uzmanının 3. Denemesinde bana bağırdığını hatırlıyorum. Dur be kızım 2 dk lık işlem 10 dk sürdü diye. Bayağı bi azar yedim aslında ama korkudan kadına cevap veremedim :)) son hatırladığım monitördeki sesin yani kalp atışımın inanılmaz yavaşladığıydı ve son cümlem bayıltın beni istemiyorum dediğimdi. Sonra adımı seslendiler biraz biraz açıldım ve oldu dediler. O ara tansiyon düşünce hareketsiz kalmışım ve işlem tamamlanmış. Gerisi çok enteresandı. 5 dk içinde bebeğimi yanıma koydular. Sersemdim içerde konuşulan herşeyi duyuyordum ama anlamıyordum. Kızımı yanıma koyduklarında ***ay bu çok güzel dedim***. Hastane fotoğrafçısı foto çekmiş ben hatırlamıyorum. Görünce çok şaşırdım. :)) 15 dk içinde dikişim tamamlandı ve ben kendimi biraz daha ayılmış hissediyordum. Sanırım spinalde birazda olsa sersemleştirecek kadar narkoz alınıyor. Yada ben korkudan o haldeydim. Hep aynı soruyu sordum. Kızım gittimi yukardamı odaya gittimi annemlere gittimi. :)) ben odaya çıktığımda herkes asansörün önünde beni bekliyordu. Eşim direk elimi tuttu. Kızım hala gelmemişti ve herkes benle odaya girdi. Sonra kızımın geldiğini duydular ve oda bi anda boşaldı herkes koridora çıktı. Pabuçumun dama atıldığı andı işte o. Hamilelik bitmişti ve tek beklenen oydu. Hepimiz için. Bi tek eşim elimi tutuyordu hala ama gözü koridorda. Çık dedim çık gör kızını. Hemen gitti. İlk 5 günümüz bayağı yorgun ve ağrılı sancılı geçti. Her geçen gün azalarak. İlk gece kızım çok kustu ve yoğun bakıma aldılar. Midesi yıkandı. Biz odada onu beklerken ömrümüzden ömür gitti. Sabaha kadar yanımda diildi ve korkudan iki kat yorulduk. Sonraki gece sorunsuz geçti. Biraz emzirdim biraz kusmasın diye takviye humana ar mama verdiler. Sonraki gece evimizdeydik ve sabaha kada nöbet tuttuk. Çok şükürki kızım sağlıklı ve tam 15 dk önce çok sevdiğim eşim yanımızda uyuyan bebeğimize bakıp bu dünyanın en güzel şeyi derlerdi inanmazdım öyleymiş dedi ve ikimizinde gözleri doldu. Değmezmi...
Kilo 3.640 kg
Boy 50 cm
Sevgilerimize...
Arkadaslar biz de bugün tam bir haftalik olduk.Ben de size yaşadıklarımı anlatayım. Gecen hafta cumartesi normal rutin kontrol icin hastaneye gitik ilk defa çatı muayenesi olacaktım ve çok tedirgindim neyse normal ultrasonla baktk bebişimiz iyi dedik sonra doktor hadi çatı muayenemizi de yapalım dedi sonra oo bu bebek gelio bu hafta durmaz demez mi ben baya bi şaşırdım bu hafta içi gelir bu bebiş açılman olmuş beklemez dedi pazartesi gel doğurtalım seni dedi o an ne yapcağımı şaşırdım hiç beklemiyodum tamam dedim eşim annem ben hastaneden ruh gibi çıktık hepimiz şaşkındık annem zaten yanımdaydı hemen eşimin ailesini babamı ve karde s imi aradık yarından sonra doğum var gelin dedik pazar günü hemen geldiler pazar akşamı garip bir rahatlık vardi ustumde uyudum sabah 6 da hastanedeydik hemen odami hazirladilar yatirdilar beni gittigimde sancilarm varmis zaten belli bir süre sonra açilmam durdu ilerlemedi suni sanci verdiler sabah 6 dan 3 e kadar açilmam 5 cm olabildi bi turlu ilerlemedi ben olmicak heralde beni kesin sezeryana alcak bunlar diye dusunmeye başlamıstim ama doktorum beklicez ben sana söz verdm normal dogum olcak deyip beni hep rahatlatti sadece oglusun biraz tembel çikti ama gelicek diye beni güldurmeye calisti neyse saat 3 den sonra sancilarim dayanilmacak sekilde artti ve saat 17.00 de acilmam 10 cm ulasti ve ebe gelip hadi bakalum zaman geldi gidiyoruz dedi tekerlekli sandalyeye oturup doğumhaneye gittik ebe bebeğin saçlari gözüküyor gelmiş bile simdı cok güclü ikinman lazim dedi doktorum geldi hadi bakalim simdi var gücunle ikiniyorsun dedi ve ikinci ikinişimda bebisimin sesini duydum o ani dusundukce hala agliyorum benim dikislerim atilirken sağ tarafimda bebisimi hazirladilar o kadar tatliydi ki bembeyaz ten kapkara saçlar sonra kucağima verdiler annem annem hosgeldin diye bir aglayisim var su an bile o ani dusundukve agliyorum sonra ben sedyeyle onde bebeğim beşikle arkada dogumhaneden ciktik kapida eşim annem bekliyorlardi odamiza geldik anne bak arkamdan cok cirkin bisey geluo dedigimi hatirliyorum annemle sarilip agladik esim saskin gözlerle bi bana bi bebişime bakiyordu hepimiz sarilip ağlaştik o sirafa benim bebisim napio bu insanlar dercesine gozlerini kocaman acmis bize bakiyordu:))her şey olup bitmişti babalara haber verdik hemen onlarda geldi işte o saattten itibaren cok güzel ve bambaska bir hayata merhana dedik allah hepinizi saglicakla kurtarsin hayirlisiyla yavrulariniza kavuşun..bizim dogum hikayemizden bu kadar:))
Evet sevgili Ocak anneleri
Biz kızımızın dünyaya gelmesinden 5 gün sonra doğum hikayemizi artık yazabilecek kadar iyiyiz şükürki.
En son doktor kontrolüne gittiğimizde 38+1 dik. Suyumda belli belirsiz bir sızıntı başlamıştı ama dinlenmem yeterliydi. Hastanemiz uzak olduğu için ve doktorum cok yoğun olduğu için normal doğum riskliydi ve suyumdaki sızıntı heran mikrop kapmamıza sebep olabilirdi. Annemin ısrarları ile çantalarımızı arabaya koymuştuk zaten. Doktorumuz yarın gel alalım deyince bi anda başımın uyuştugunu hissettim resmen. Bu kadar yakınmıydı? 9 aylık ağrılı sancılı ilaçlı ama her hareket ettiğinde bi anda gülümsediğin uykusuzluktan yakınırken gelecek günlerinde uyku uyuyanileceğini sandığın hamilelik bitiyordu. Resmen son günüydü. Doktordan kuaförüme geldim ve fön çektirip kahve içtim. Tabiki rahatlığımdan değil sadece stresimi atmak için ve bi saat unutmak için. :)) annemlerle yemek yedik ve evimize geçtik. Son hazırlıklara baktım ama o kadar fazla hazırlanmışız ki yapacak şey bulamadım. Kestane pişirdim ve çay içtim. Eşime sarıldım ve biraz ağladım. Sonra hiç yatmadığım kadar erken yattım. Hatta eşim bile bu gece uyuyamazsın derken şok oldu. Yattım ve bi kaç saat sonra hortladım. Evn içinde gezindim. Günlük yazdım bulaşıkları toparladım yastıkları falan çırptım ve tekrar yattım. Sabah 5 te kalktım. 1 saat içinde annemlere varmıştık. Heyecandan duramıyordum. Ablam annem ve eşim ile 9 da hastanedeydik. Eşimle yatış işlemlerini hallettik ve hep beraber kafeteryaya geçtik oda beklerken fotoğrafçım ve diğer tüm akrabalarım gelmişti. Sürü sepet odamıza çıktık ve beni hemen ameliyata hazırladılar. Bu arada ablamlar odayı süsleyip ikramlıkları hazırladılar. Sedyeye aldıklarında elini tutmak istediğim ve güç aldığımı hissettiğim tek kişi eşimdi. Annemlere sarılmıştım ama onlarlayken kendimi sığınacak ufak bir çocuk gibi hissederken eşimin elini tuttuğumda içimdeki ses bana yapabilirsin korkmadan yapabilirsin diyordu sadece. Asansörde elimi bıraktı ve ameliyathaneye indik. Hayatımda hiç bu kadar korktuğumu hatırlamıyorum. Dişlerim birbirine öyle hızlı vuruyorduki durduramıyrdum. Sedyeye oturur pozisyona getirdiler ve belimi arkaya doğru itmemi istediler ama o korkuyla sabit durmak ne mümkün. En son anestezi uzmanının 3. Denemesinde bana bağırdığını hatırlıyorum. Dur be kızım 2 dk lık işlem 10 dk sürdü diye. Bayağı bi azar yedim aslında ama korkudan kadına cevap veremedim :)) son hatırladığım monitördeki sesin yani kalp atışımın inanılmaz yavaşladığıydı ve son cümlem bayıltın beni istemiyorum dediğimdi. Sonra adımı seslendiler biraz biraz açıldım ve oldu dediler. O ara tansiyon düşünce hareketsiz kalmışım ve işlem tamamlanmış. Gerisi çok enteresandı. 5 dk içinde bebeğimi yanıma koydular. Sersemdim içerde konuşulan herşeyi duyuyordum ama anlamıyordum. Kızımı yanıma koyduklarında ***ay bu çok güzel dedim***. Hastane fotoğrafçısı foto çekmiş ben hatırlamıyorum. Görünce çok şaşırdım. :)) 15 dk içinde dikişim tamamlandı ve ben kendimi biraz daha ayılmış hissediyordum. Sanırım spinalde birazda olsa sersemleştirecek kadar narkoz alınıyor. Yada ben korkudan o haldeydim. Hep aynı soruyu sordum. Kızım gittimi yukardamı odaya gittimi annemlere gittimi. :)) ben odaya çıktığımda herkes asansörün önünde beni bekliyordu. Eşim direk elimi tuttu. Kızım hala gelmemişti ve herkes benle odaya girdi. Sonra kızımın geldiğini duydular ve oda bi anda boşaldı herkes koridora çıktı. Pabuçumun dama atıldığı andı işte o. Hamilelik bitmişti ve tek beklenen oydu. Hepimiz için. Bi tek eşim elimi tutuyordu hala ama gözü koridorda. Çık dedim çık gör kızını. Hemen gitti. İlk 5 günümüz bayağı yorgun ve ağrılı sancılı geçti. Her geçen gün azalarak. İlk gece kızım çok kustu ve yoğun bakıma aldılar. Midesi yıkandı. Biz odada onu beklerken ömrümüzden ömür gitti. Sabaha kadar yanımda diildi ve korkudan iki kat yorulduk. Sonraki gece sorunsuz geçti. Biraz emzirdim biraz kusmasın diye takviye humana ar mama verdiler. Sonraki gece evimizdeydik ve sabaha kada nöbet tuttuk. Çok şükürki kızım sağlıklı ve tam 15 dk önce çok sevdiğim eşim yanımızda uyuyan bebeğimize bakıp bu dünyanın en güzel şeyi derlerdi inanmazdım öyleymiş dedi ve ikimizinde gözleri doldu. Değmezmi...
Kilo 3.640 kg
Boy 50 cm
Sevgilerimize...
Arkadaslar biz de bugün tam bir haftalik olduk.Ben de size yaşadıklarımı anlatayım. Gecen hafta cumartesi normal rutin kontrol icin hastaneye gitik ilk defa çatı muayenesi olacaktım ve çok tedirgindim neyse normal ultrasonla baktk bebişimiz iyi dedik sonra doktor hadi çatı muayenemizi de yapalım dedi sonra oo bu bebek gelio bu hafta durmaz demez mi ben baya bi şaşırdım bu hafta içi gelir bu bebiş açılman olmuş beklemez dedi pazartesi gel doğurtalım seni dedi o an ne yapcağımı şaşırdım hiç beklemiyodum tamam dedim eşim annem ben hastaneden ruh gibi çıktık hepimiz şaşkındık annem zaten yanımdaydı hemen eşimin ailesini babamı ve karde s imi aradık yarından sonra doğum var gelin dedik pazar günü hemen geldiler pazar akşamı garip bir rahatlık vardi ustumde uyudum sabah 6 da hastanedeydik hemen odami hazirladilar yatirdilar beni gittigimde sancilarm varmis zaten belli bir süre sonra açilmam durdu ilerlemedi suni sanci verdiler sabah 6 dan 3 e kadar açilmam 5 cm olabildi bi turlu ilerlemedi ben olmicak heralde beni kesin sezeryana alcak bunlar diye dusunmeye başlamıstim ama doktorum beklicez ben sana söz verdm normal dogum olcak deyip beni hep rahatlatti sadece oglusun biraz tembel çikti ama gelicek diye beni güldurmeye calisti neyse saat 3 den sonra sancilarim dayanilmacak sekilde artti ve saat 17.00 de acilmam 10 cm ulasti ve ebe gelip hadi bakalum zaman geldi gidiyoruz dedi tekerlekli sandalyeye oturup doğumhaneye gittik ebe bebeğin saçlari gözüküyor gelmiş bile simdı cok güclü ikinman lazim dedi doktorum geldi hadi bakalim simdi var gücunle ikiniyorsun dedi ve ikinci ikinişimda bebisimin sesini duydum o ani dusundukce hala agliyorum benim dikislerim atilirken sağ tarafimda bebisimi hazirladilar o kadar tatliydi ki bembeyaz ten kapkara saçlar sonra kucağima verdiler annem annem hosgeldin diye bir aglayisim var su an bile o ani dusundukve agliyorum sonra ben sedyeyle onde bebeğim beşikle arkada dogumhaneden ciktik kapida eşim annem bekliyorlardi odamiza geldik anne bak arkamdan cok cirkin bisey geluo dedigimi hatirliyorum annemle sarilip agladik esim saskin gözlerle bi bana bi bebişime bakiyordu hepimiz sarilip ağlaştik o sirafa benim bebisim napio bu insanlar dercesine gozlerini kocaman acmis bize bakiyordu:))her şey olup bitmişti babalara haber verdik hemen onlarda geldi işte o saattten itibaren cok güzel ve bambaska bir hayata merhana dedik allah hepinizi saglicakla kurtarsin hayirlisiyla yavrulariniza kavuşun..bizim dogum hikayemizden bu kadar:))
Arkadaslar biz de bugün tam bir haftalik olduk.Ben de size yaşadıklarımı anlatayım. Gecen hafta cumartesi normal rutin kontrol icin hastaneye gitik ilk defa çatı muayenesi olacaktım ve çok tedirgindim neyse normal ultrasonla baktk bebişimiz iyi dedik sonra doktor hadi çatı muayenemizi de yapalım dedi sonra oo bu bebek gelio bu hafta durmaz demez mi ben baya bi şaşırdım bu hafta içi gelir bu bebiş açılman olmuş beklemez dedi pazartesi gel doğurtalım seni dedi o an ne yapcağımı şaşırdım hiç beklemiyodum tamam dedim eşim annem ben hastaneden ruh gibi çıktık hepimiz şaşkındık annem zaten yanımdaydı hemen eşimin ailesini babamı ve karde s imi aradık yarından sonra doğum var gelin dedik pazar günü hemen geldiler pazar akşamı garip bir rahatlık vardi ustumde uyudum sabah 6 da hastanedeydik hemen odami hazirladilar yatirdilar beni gittigimde sancilarm varmis zaten belli bir süre sonra açilmam durdu ilerlemedi suni sanci verdiler sabah 6 dan 3 e kadar açilmam 5 cm olabildi bi turlu ilerlemedi ben olmicak heralde beni kesin sezeryana alcak bunlar diye dusunmeye başlamıstim ama doktorum beklicez ben sana söz verdm normal dogum olcak deyip beni hep rahatlatti sadece oglusun biraz tembel çikti ama gelicek diye beni güldurmeye calisti neyse saat 3 den sonra sancilarim dayanilmacak sekilde artti ve saat 17.00 de acilmam 10 cm ulasti ve ebe gelip hadi bakalum zaman geldi gidiyoruz dedi tekerlekli sandalyeye oturup doğumhaneye gittik ebe bebeğin saçlari gözüküyor gelmiş bile simdı cok güclü ikinman lazim dedi doktorum geldi hadi bakalim simdi var gücunle ikiniyorsun dedi ve ikinci ikinişimda bebisimin sesini duydum o ani dusundukce hala agliyorum benim dikislerim atilirken sağ tarafimda bebisimi hazirladilar o kadar tatliydi ki bembeyaz ten kapkara saçlar sonra kucağima verdiler annem annem hosgeldin diye bir aglayisim var su an bile o ani dusundukve agliyorum sonra ben sedyeyle onde bebeğim beşikle arkada dogumhaneden ciktik kapida eşim annem bekliyorlardi odamiza geldik anne bak arkamdan cok cirkin bisey geluo dedigimi hatirliyorum annemle sarilip agladik esim saskin gözlerle bi bana bi bebişime bakiyordu hepimiz sarilip ağlaştik o sirafa benim bebisim napio bu insanlar dercesine gozlerini kocaman acmis bize bakiyordu:))her şey olup bitmişti babalara haber verdik hemen onlarda geldi işte o saattten itibaren cok güzel ve bambaska bir hayata merhana dedik allah hepinizi saglicakla kurtarsin hayirlisiyla yavrulariniza kavuşun..bizim dogum hikayemizden bu kadar:))
Arkadaslar biz de bugün tam bir haftalik olduk.Ben de size yaşadıklarımı anlatayım. Gecen hafta cumartesi normal rutin kontrol icin hastaneye gitik ilk defa çatı muayenesi olacaktım ve çok tedirgindim neyse normal ultrasonla baktk bebişimiz iyi dedik sonra doktor hadi çatı muayenemizi de yapalım dedi sonra oo bu bebek gelio bu hafta durmaz demez mi ben baya bi şaşırdım bu hafta içi gelir bu bebiş açılman olmuş beklemez dedi pazartesi gel doğurtalım seni dedi o an ne yapcağımı şaşırdım hiç beklemiyodum tamam dedim eşim annem ben hastaneden ruh gibi çıktık hepimiz şaşkındık annem zaten yanımdaydı hemen eşimin ailesini babamı ve karde s imi aradık yarından sonra doğum var gelin dedik pazar günü hemen geldiler pazar akşamı garip bir rahatlık vardi ustumde uyudum sabah 6 da hastanedeydik hemen odami hazirladilar yatirdilar beni gittigimde sancilarm varmis zaten belli bir süre sonra açilmam durdu ilerlemedi suni sanci verdiler sabah 6 dan 3 e kadar açilmam 5 cm olabildi bi turlu ilerlemedi ben olmicak heralde beni kesin sezeryana alcak bunlar diye dusunmeye başlamıstim ama doktorum beklicez ben sana söz verdm normal dogum olcak deyip beni hep rahatlatti sadece oglusun biraz tembel çikti ama gelicek diye beni güldurmeye calisti neyse saat 3 den sonra sancilarim dayanilmacak sekilde artti ve saat 17.00 de acilmam 10 cm ulasti ve ebe gelip hadi bakalum zaman geldi gidiyoruz dedi tekerlekli sandalyeye oturup doğumhaneye gittik ebe bebeğin saçlari gözüküyor gelmiş bile simdı cok güclü ikinman lazim dedi doktorum geldi hadi bakalim simdi var gücunle ikiniyorsun dedi ve ikinci ikinişimda bebisimin sesini duydum o ani dusundukce hala agliyorum benim dikislerim atilirken sağ tarafimda bebisimi hazirladilar o kadar tatliydi ki bembeyaz ten kapkara saçlar sonra kucağima verdiler annem annem hosgeldin diye bir aglayisim var su an bile o ani dusundukve agliyorum sonra ben sedyeyle onde bebeğim beşikle arkada dogumhaneden ciktik kapida eşim annem bekliyorlardi odamiza geldik anne bak arkamdan cok cirkin bisey geluo dedigimi hatirliyorum annemle sarilip agladik esim saskin gözlerle bi bana bi bebişime bakiyordu hepimiz sarilip ağlaştik o sirafa benim bebisim napio bu insanlar dercesine gozlerini kocaman acmis bize bakiyordu:))her şey olup bitmişti babalara haber verdik hemen onlarda geldi işte o saattten itibaren cok güzel ve bambaska bir hayata merhana dedik allah hepinizi saglicakla kurtarsin hayirlisiyla yavrulariniza kavuşun..bizim dogum hikayemizden bu kadar:))
Arkadaslar biz de bugün tam bir haftalik olduk.Ben de size yaşadıklarımı anlatayım. Gecen hafta cumartesi normal rutin kontrol icin hastaneye gitik ilk defa çatı muayenesi olacaktım ve çok tedirgindim neyse normal ultrasonla baktk bebişimiz iyi dedik sonra doktor hadi çatı muayenemizi de yapalım dedi sonra oo bu bebek gelio bu hafta durmaz demez mi ben baya bi şaşırdım bu hafta içi gelir bu bebiş açılman olmuş beklemez dedi pazartesi gel doğurtalım seni dedi o an ne yapcağımı şaşırdım hiç beklemiyodum tamam dedim eşim annem ben hastaneden ruh gibi çıktık hepimiz şaşkındık annem zaten yanımdaydı hemen eşimin ailesini babamı ve karde s imi aradık yarından sonra doğum var gelin dedik pazar günü hemen geldiler pazar akşamı garip bir rahatlık vardi ustumde uyudum sabah 6 da hastanedeydik hemen odami hazirladilar yatirdilar beni gittigimde sancilarm varmis zaten belli bir süre sonra açilmam durdu ilerlemedi suni sanci verdiler sabah 6 dan 3 e kadar açilmam 5 cm olabildi bi turlu ilerlemedi ben olmicak heralde beni kesin sezeryana alcak bunlar diye dusunmeye başlamıstim ama doktorum beklicez ben sana söz verdm normal dogum olcak deyip beni hep rahatlatti sadece oglusun biraz tembel çikti ama gelicek diye beni güldurmeye calisti neyse saat 3 den sonra sancilarim dayanilmacak sekilde artti ve saat 17.00 de acilmam 10 cm ulasti ve ebe gelip hadi bakalum zaman geldi gidiyoruz dedi tekerlekli sandalyeye oturup doğumhaneye gittik ebe bebeğin saçlari gözüküyor gelmiş bile simdı cok güclü ikinman lazim dedi doktorum geldi hadi bakalim simdi var gücunle ikiniyorsun dedi ve ikinci ikinişimda bebisimin sesini duydum o ani dusundukce hala agliyorum benim dikislerim atilirken sağ tarafimda bebisimi hazirladilar o kadar tatliydi ki bembeyaz ten kapkara saçlar sonra kucağima verdiler annem annem hosgeldin diye bir aglayisim var su an bile o ani dusundukve agliyorum sonra ben sedyeyle onde bebeğim beşikle arkada dogumhaneden ciktik kapida eşim annem bekliyorlardi odamiza geldik anne bak arkamdan cok cirkin bisey geluo dedigimi hatirliyorum annemle sarilip agladik esim saskin gözlerle bi bana bi bebişime bakiyordu hepimiz sarilip ağlaştik o sirafa benim bebisim napio bu insanlar dercesine gozlerini kocaman acmis bize bakiyordu:))her şey olup bitmişti babalara haber verdik hemen onlarda geldi işte o saattten itibaren cok güzel ve bambaska bir hayata merhana dedik allah hepinizi saglicakla kurtarsin hayirlisiyla yavrulariniza kavuşun..bizim dogum hikayemizden bu kadar:))
We use cookies and similar technologies for the following purposes:
Do you accept cookies and these technologies?
We use cookies and similar technologies for the following purposes:
Do you accept cookies and these technologies?