Kızlar merhaba. Nasılsınız? Bebişler doğdu ve yavaş yavaş büyüyorlar. Sizler ne haldesiniz? Lohusa sendromu yaşıyor musunuz? Eşiniz bebek bakımında yeterince destek oluyor mu? Sorumsuzluğu tutup sizi sinir ettiği oluyor mu? Yetişebiliyor musunuz? Çenesi kopasıca insanların sözleri davranışları sizi etkiliyor mu? Kayınvalide denen yaratık ( tüvbe tüvbe) sendromunu yaşadınız mı? Ben paylaşayım. Kvalide sendromunu köküne kadar yaşadım. Çevreden de emzir mama verme şunu yap bunu ye ... Vır vır vır konuşanlar oldu. Lohusa sendromunu yaşadım ve halen yaşıyorum fakat ağlamam azaldı artık. Sanırım sonları oynuyor. En çok etkilendiğim şey kvalidemin varlığından duyduğum rahatsızlıktı. Aklımdan atamadığım Operasyon öncesi yaşadıklarım, operasyon anında yaşadıklarım ve sonrasında 2 günlük hastanede kalış süreci. Eşimin acemiliği, bazı şeyleri akıl edemeyişi, uykusuzluk, insanların sık sık gelmesi, kızımın ağlamaları yani yaz yaz bitmez. Eşim çoğu zaman yardım ediyor fakat 2 kez beni delirtti. Küfürler havada uçuştu. 7 sülalesini andım. 1. Si Faranjitim (halen devam ediyor.) o gün kız uyumadı uyutmadı ter içinde bıraktı. Uykusuz perişan.işten geldi. Futbol maçım var diyerek formaları giydi. Kızımı biraz pışpışlayıp benim kucağıma verdi gitmeye kalktı. ( izin vermedim diye surat yaptı. Hasta halimle tam gün bakmışım. Insan biraz merhamet eder. Ne kadar vicdansız diye düşündüm) 2. Si terleme ve üşüme nöbeti geçirdim. Ölüyorum sandım. Ertesi gün yine de ayaklandım. Göğüslerimi sağdım kızıma biberonla içirdi eşim. (Emzirirken hapşuruyorum kızım çok korkuyor diye sağdım) makinede çamaşırlar vardı onları astım. Bulaşıklara geçtim. Bu arada eşime kızın bezini değiştir ve ilgilen dedim. Salona ilk girdiğimde temiz bez halen kenarda duruyordu. Çocuğu piş piş yapıyordu. Bu arada yüzüne baktığı da yok. Ekranda maça bakınıyor aval aval. 2. Ye salona girdim yine aynı. Söylendim. Çocuğun poposu tahriş olmuştu. Sık sık bezi değişmeli. Birde emziği düşmüş yavrumun onu bile yerden almamış. Tekme tokat dalasım geldi. Insanın hayatta öncelikleri olmalı. Futbol maçı bebeğinden önce geliyorsa futbol topuna babalık yapsaydım evlenip çocuk yapmasaydın deyyus dedim içimden. Sinirime hakim olamayıp "sen çocuk mu baktığını sanıyorsun? Ver kızımı bana, ben de ev işi yapmıyorum. Yemek yapmıyorum ne halin varsa gör. " dedim. Ne söylendim ama... Maç bitti beyzadeninnkeyfi geldi kızını kucağına almaya kalktı ve aldı. Laf söyledim ve göz yaşlarıma hakim olamadım. 9 ay karnımda taşıdım. Ameliyat oldum. Kolay mı doğdu ve 3,5 yıl bekledik. Nasıl emzik yerdeyken ve kızın altı ıslakken maç izleyebiliyor diye sinirden ağladım. Dövsem gerçekten rahatlıyacaktım. O denli sinir oldum. Sonra o bebeğe baktı ben biraz uzandım. Laf söyleyince ne çok konuştun oluyor. Öyle diyor. Şimdi sustum. Hiç konuşasım yok. Zorunlu olmadığım sürece konuşmak gelmiyor içimden. Ben bir annenin yapması gerekenleri yapacağım. Bundan sonra eşimden yana beklenti içine girmeme kararı aldım. Herkes kendine yakışanı yapar dedim içimden ve bu sorunu da kapattım. Insanın yaptığı herşey kendisine er geç dönüyor. Bugün maç izler kızını 2. Plana atarsan yarın kızın büyür o da seni 2. Plana atar. Etme bulma dünyası. İşte kıslarr bende durumlar böyle. 40. In çıkmasına bugün ile birlikte 10gün var. Bakalım vernellenmiş yumuşamış eski bengibi olabilecek miyim?