günaydın kızlar ,
nerden başlıyım nasıl başlıyım anlatayım bilemiyorum çok çok çookk kötüyüm sanırım bu hamilelik sendromu beni yeni ama çok şiddetli vurdu. kısaca konuyu anlatayım. etrafımda gidip konuşup dertleşebileceğim hiç arkadaşım yok bi annem var ama oda bende çalıştığım için haftada 1 kere anca görüşebiliyoruz ve bende istiyorum ki başbaşa olalım. dün akşam eşime dedim beni anneme götür ki arabayla 20 dk lık mesafede ablamlar annemdeymiş o yüzden gitmek istemedi ( bunun özel bi sebebi var kurbanda biz kurban kestik fakat eniştemin böle bi inancı olmadığı için kesmedi üstüne üstlük eşimle tartıştılar yani eşime saygı duyması gerekirken saçmaladı işte bu yüzden özel günler haricinde görüşmüyorlar)
haklı olarak kendi problemini ben çekmek zorunda değilim diye isyan ettim neyse gittik biz o erkek kardeşimin odasına geçti bende ablam ve annemle salonda oturdum rahat bırak beni dedim. 2 saat sonra hadi gidelim demeye başladı hiç bişey demeden kalktım eve geldim işte o an kriz geldi üstüme çünkü yolda bi ton laf söyledi annene dediğim bişey yok bunlar oldumu gitmem diye o an film koptu ağlamaya başladım ama içim çekiliyor konuşamıyorum bile ağlamaktan karnım acıdı o kadar ağladım nefesim kesildi. aslında koyan bunlar değildi ben onun annesiyle anlaşamasam bile 2 güne bir gidiyorum sırf o gidiyo diye kız kardeşi ve eşiyle sürekli vakit geçiriyorum ama o bunu yapmıyor. kız kardeşinin eşi bunların uzaktan akrabaları ve resmen bana akşam bunu demeye çalıştı ben dedim ikimizde eliz ama ona farklı bana dış kapının mandalı muhabbeti yapıyonuz diye o akrabamız dedi işte o an yıkıldım artık yürüyemez hale geldim ağlamaktan şuan gözlerimi açamıyorum acıdan ve çalışmak zorunda işyerindeyim.bütün bunlardan sonra gece bebeğim hiç durmadı sürekli tekmeledi canımı acıttı anladı beni yanlız bırakmadı kötüyüm yani çok kötü neyse ki sizler varsınız yazıp rahatlıyorum k. bakmayın şişirdim başınızı biraz daha yazarsam ağlama krizim yine gelecek.