Benim de kız kardeşimle aramda 2 buçuk yaş var, hep ikiz gibi büyüdük. En yakın dostum her zaman o oldu. Ben onu hiç bir zaman kendimden gayrı görmedim, ha benim elim kolum ha kardeşim o kadar yakındık, hala daha öyleyiz şükür :)
Ailem böyle olmamızı nasıl başardı onu düşünüyorum da sanırım bebek ilk gelirken bana bisiklet getirmişti ben ona o yüzden başta ön yargıyla yaklaşmadım

(yani annem babam hastaneden bebekle gelirken bana bisiklet almıştı, kardeşin gelirken sana bunu getirdiler demişti.)
Sonrasında da biz büyüdükçe hep anne baba kuralları vardı biz onlara uyduk. Mesela şimdi yeğenlerime bakıyorum birisi bi çizgi film kanalını izleyeceğim diyo diğeri başkasını izleyeceğim diyo kavga ediyorlar. Bizde öyle birşey yoktu anne baba ne izleyeceksiniz derse onu izlerdik

ya da mesela kimse bize aman eşit davranalım adalet olsun diye iki tane aynı oyuncaktan almadı. Bir tane bebek alınırdı biz beraber oynardık, eğer tartışmaya düşersek paylaşamazsak o oyuncak ya çöpe giderdi ya da başka çocuklara hediye edilirdi. Aramızda kavga edipte anneme şikayete gelirsek annem baştan uyarırdı "tamam senin şikayetini dinlerim ama sonra ikinizi de döverim, ya da şikayet etmeyin ve kendi aranızda çözün" derdi

annem bizi küçükken hiç dövmedi (yalandan popoya attığı şaplakları saymıyorum) ama yine de şikayete cesaret edemez kendi aramızda çözerdik sorunları.
İkimizi de çok severlerdi, hiç bir zaman küçük kardeşimi benden çok sevdiklerini kayırdıklarını düşünmedim. Hatta annen baban 4 kardeş içinde en çok hanginizi seviyor diye sorsalar heralde beni derdim (aynısını kız kardeşim de söylüyor, o da en çok kendisinin sevildiğini düşünürmüş)
Belki kızlar biraz daha farklı oluyor, erkek kardeşler nasıl olur bilmem ama birbirleriyle boğuşur enerji atarlar diye düşünüyorum :) dağılan ev ve kırılıp dökülen eşyaları dert etmezsen başka da sorunun olmayacak inşallah canım