- Konu Sahibi Sezerbusra21
- #47.681
Benim de öyle canım..dolaşmaya diye çıkıp kendimizi şehrin öbür ucundaki kuzenlerde bulup hadi kalkın kız kulesine karşı sahur yapalım deyip bi anda İstanbul’a giden, gece yatağa yatınca karnımızın aynı anda guruldamasıyla kahkahalara boğulup pijamalarla kokoreççide soluğu alan bir çifttik. Hadi çık bakalım şimdi gecenin bi saati aklın esince:))) emzireyim de çıkayım dışarda acıkmasın ay bi De çıkmadan altını değiştireyim çantasını aldık mı eksik bişey var mı evden çıkması zaten 1 saat :))) he hamileyken böyle olacağını bilmiyo muydum biliyodum bebek beklerken uzaylı vermediler kucağıma. Ama bebeğim doğduğunda yapamadıklarımın hiç biri umrumda olmucak önemli olan anne olmuş olmam sanıyodum. Amaaaaan çıkmayıvereyim gitmeyiveririm ben bebekle daha mutluyum derim sanıyodum. Ama hayır öyle değilim. Aklım hala yapamadıklarımda:)Yani ucundan kıyısından yakalasam moral bulup devam edicem ama bayağı bambaşka bir hayattayım ve açıkçası hiç zevkli değil. Bir gülüşüne değer diyenler mi anormal ben mi diyorum bazenzamanla gelecekmiş o duygu ama sanırım 1-2 sene çok bir rahatlık beklememek lazımmış.
Ben de aynıyım tek fark eşimgel çıkalım demiyo.
Ben yavaş yavaş çıkmayı düşğnüyorum, önce bi sokakta 15 dakika tur sonr yarım saat derken yavaştan gezmeye başlarız. Ağlarsa en başta brnim sinirim bozulur çünkü.
ödüm kopuyor bişey olcak diye alamıyorum
