En çok üzüldüğüm konulardan biri. Balkonumuzun karşısında çöp konteynırı var ve çöp toplayıcılar çoluk çocuk sırayla konteynırları dolaşıyorlar burada. O minicik küçücük bir sürü çocuk, ayakları çıplak, yaz kış, ince bir terlik bile yok. Konteynırın içine girip çöplerle oynuyorlar. Anne babaları da yanlarında. İşin ilginci az daha büyük olan çocuklarda terlik var ama en minikleri çıplak ayak. Hayret ediyorum nasıl üşümüyorlar.
Bir gün karşı apartmandan bir kadın dört torbayla geldi ve küçük çocuğa verdi bunları. Çocuk yere boşalttı hepsini, içinde oyuncaklar erkek kıyafetleri ayakkabıları, tam çocuğa göre. Sonra annesi geldi çocuğun önündeki her şeye tek tek bakıp çuvalına koydu. Sadece tekeri çıkmış bir arabayı çocuğa verdi, gıcır gıcır olanları çuvalına. Umarım o ayakkabı ve kıyafetleri çocuğunun ayağına giydirmiştir eve gidince. Orada giydirmedi ama, çocuk yalın ayak takip etti annesini.
Gerçekten öyle de böyle de büyüyor çocuklar. Belgeselde izlemiştim İtalya'ydı sanırım. En uzun yaşayanların köyünü inceliyorlar. Yaşlı dede nine anlatıyor biz hep çıplak ayak büyüdük. Ayakkabıyı sadece özel günlerde giydirirlerdi ayağımız hep toprağa bastı, tüm gün dışarıda öyle koşturup durduk, doğanın içinde büyüdük diyorlar. Şimdiki çocuklara çok üzülüyorlarmış çünkü çocuklar beton binaların içinde, evde bile ayakkabı ile dolaşıyorlar, ayakları hiç toprağa değmeden büyüyorlar diyorlardı.