Ben ve eşim çok girişken insanlar değiliz. Farklı bir ortama girdiğimizde hemen alışmayız, zaman alır. Kızımız da öyle. Kreş arkadaşları ile hâlâ mesafeli. Haftasonu kahvaltıya gittik, arkadaşları ile parkta oynamak yerine benimle oturmayı ve parkta benimle oynamayı tercih etti. Ben de biraz üzüldüm ama zamanla değişir diye ümit ediyorum. Genel olarak çekingen bir çocuğum var. Parkta tam merdivenlerden çıkarken başka bir çocuk gelsin mesela, bizimki çıktığı 3 basamağı da iner geri. Bize karşı özgüveni çok yüksek, dediğim dedik ama dışarda öyle değil.
Kreşten aldığımda 1 saate yakın iş yerimde oluyor. Oda arkadaşlarıma alıştı ama onların haricinde herkesi yabancı gördüğü için hemen kucağıma çıkmak istiyor.
Mizacı böyle diye kabullendim ama tabi ki çekingenliği gitsin diye çabalayacağım.