Günaydın beybiler
İki gündür acıdan ağrıdan mahvoldum. Diyare bi yandan, ağrısı bi yandan. Ne gecem ne gündüzüm belli değildi. Duygusallık bastı bi yandan yalnız olunca. Şükür kasılmam ya da sancım yok. Bugün şükürler olsun ki iyiyim. Testlerim, tahlillerim de temiz. Aman dikkat edin kendinize de bebişlere de. Benim de yarın diğer doktorla randevum var. 37 sine gün almayı düşünüyorum. Odamı da ayırtılan unutmazsam. 18 Ocak olabilir gibi geldi. Yağız 28 Şubat doğumlu. Yiğit de 18 Ocak olsun en azından diye. Dayanamayacak gibiyim sonraki haftalara. Hayırlısı olsun inş.
Bi de hem kendi özel hayatımdaki arkadaşlarıma ; hem de burdaki arkadaşlarıma hep savundum; kimsenin bebeğine kimse bakmak zorunda değil vs vs diye. Ama iki gündür ağlamaktan durduramadım kendimi. İsterdim ki, nasılsın annem diye arasın annem, geleyim mi yavrum desin. Torununu sevsin, gel anneannesinin bitanesi desin yavruma. Ama yok hiç olmadı ; olmaz da. Nolurdu yapsaydı ; bi yeri mi eksilirdi diye düşünmeden edemedim. Ama bu konuda anneme benim de evlat olarak bi hakkım varsa, bende helal etmiyorum. Düğün, ölüm, bayram, doğum. Nedir yani, başka ne zmn birlikte olacaktık.
Çünkü kadın alınca; uykum geldi diye öbür odada uyusam; yagıza bakısı, tavrı nasıl olur çok bilemiyorum ; Emin olamama hissi beni üzüyor.sonuçta yabancı biri.
Anneniz bakmıyorsa sorun etmeyin diyip ister istemez gücendirdiğim bi arkadaşım varsa, çok özür dilerim gerçekten. Beni annem küçüklüğümden beri sürekli ; ben çocuklarınıza bakamam diye büyüyttğünden , başka şey düşünme fırsatı bile bırakmamış bana.