Eşim bir kere bahaneyle gönderdi, kayınpederim sağolsun aynı gün ilçe otobüse bindirip geri göndermiş, bize de bindirdim diye haber verdi. Bide hesap sordu, orada ne oldu ne yaşandı da bu kadın çıktı geldi diye. Gitmiyor, gitmeyecek belli ki. Beni dibe çekecek söylemleri olmasa, hizmet etmekten de gocunmayacağım ama ne eşimin eski eşinin doğum hikayeleri kaldı dinlemediğim, ne ondan olan çocukların nasıl kilolu olduğu, nasıl emdikleri.. Sürekli dipteyim artık. Kayınpederim beni aramadı bile doğumdan sonra 1 hafta, ilk torununda bilezik yapmış, gardolap düzmüş vs bunları dinliyorum sürekli kv den. Bazen de diyorum ki bu kadar gerginliğin içinde yine emzirebiliyorum en azından. Ya çok sevdiğin biriyle bu kadar uzun süre geçirmek bile zor. Eşime de söyledim, ablamdan örnek verdim 33 yıllık ablam, 23 yıl aynı evde yaşadık, aynı anne babanın terbiyesinden geçtik, sosyokültürel durumumuz denk, hayata bakışımızdan tut esprilerimize kadar herşeyimiz benzer ama onunla bile 3 hafta geçirmek çok zor gelirdi bana. Ki arkamda önümde ye iç diye dolanacak olmasına rağmen. Mesela benim annem de kalırdı lohusalıkta ama gündüz bi çıkar markete giderdi, akşam odasına çekilir tesbihini çeker kuranını okurdu, ayrı geçirdiğimiz bir an olurdu. Bunda o da yok, gece ben bebekle uyuyorum, o eşimle oturup tv izliyor. Bırakmıyor adamı yanıma, gündüz zaten dipdibeyiz kadınla sürekli. Odaya çekilsem o da suç. Diyorum ya aile halimiz, karı kocalığımız hiçbiri kalmadı. Geceleri eşim dinlensin diye ayrı odaya geçecek oluyorum, kv uyanmasın diye mutfaktaki kanepede sabahlıyorum. Belim tutuldu, ondan da laf yedim mesela, "cam açmaya boynuna yemeni sarmamaya devam et o böreklerin eline gelecek senin" diye. Yazarken bile ağlıyorum, çok yıprandım artık. Haftasonları şehir dışından ablalarım geldi 2 kez, yoğurt hoşaf, sebze yemeği, kurabiye kek doldurup gittiler. Onların yaptıklarını yiyoruz. Elinden gelse onlar geldiğinde bile gitmeyecekti, bekar kaynımı yatılı çağırdı falan onların geleceğini ve bekar kaynım varken ablamların bende kalmayacak hassasiyette olduklarını bilmesine rağmen. Ağlamaktan şişiyorum. Doğumda ölümden döndüm koah ve anestezi dolayısıyla, bebeğim oksijensiz kalmıştı, ona müdahale edildi, ben göğsüm diye bağırdıkça kalp krizi zannedildi ekolar bağlandı, 3 saat gözlemde kaldım, şimdi en güzel günlerim ama zehroldu.
Mama konusunda da iyice tereddüte düştüm artık, bezi uykusu vs çok iyi ama hala minicik, kilo almıyor gibi geliyor. Sütün yetmese sarılığı düşmezdi diyen doktor da oldu, hala niye doğum kilosuna ulaşmadı diye azarlayan da. Kafam karıştı iyice. Eşim de çok takıyorsun diyor, normalde hiç takmam, sağlıklı olsun da zayıf olması önemli değil derdim ama kv baya bozdu psikolojimi. Kendimi işe yaramaz ve yetersiz hissediyorum. Bu hisler lohusalıkla da alakalı, bunu biliyorum. Alanım zaten psikoloji ve çocuk gelişimi ama bildiklerimi bile sorgular hale geldim artık.