24 yaşında bir kızın hala kendi kararlarını verememesi normal mi?

Tabi ki de normal değil. Bence kendi sınırlarını biraz aşman gerekiyor. Mesela lise arkadaşlarınla buluşup gece boyunca takılabilirsin. Eve gelince de hiçbir şey anlatmayıp iyi geçti eğlendik deyip detay vermezsin. İnsanları güldürmek için çaba harcama. Olgun bir insan nasıl olunur bunu araştır. Özgüven üzerine kitaplar oku

Ben 10 yaşındaki kızım sürekli bana danışınca bile deliriyorum.Ama benim kızımda da kendi kararlarını almama durumu var.Saçmalığını görünce malesef bende müdahele ediyorum.Yoksa çarşıya pijamalarıyla gidecek Buna bana kalırsa ananesi sebep oldu.Aşırı şefkat ve merhametle herşeyine el atılarak tembelliğe alıştırıldığı için diye düşünüyorum.Keşke kendi kararlarını alabilse ama mantıklı kararlar..Pijamayla avm ye gitmek istemese mesela(

fairymoon .!.:

Kardesim şu anda 11 yaşında, ama evet, ona karşı da oldukça korumacı.




İzin vermedi ki
İstanbul dışında yerde mi okunurmuş, herkes "haril harıl buraya geliyor okumaya" dedi

Genişletmek için tıkla...

keşke kendi istediğini yapsaydın..bir yerden başlaman gerek.
sende kabullenip kaderine razı gelmişsin.
bir daha ki iş görüşmesine yalnız git. söyleme görüşmen olduğunu.
ayrıca sadece senin destek alman yetersiz annenin de alması lazım.

Ben 24 yaşındayken tam tersi her şeyi bana sorarlardi ailem. Bir şey alınacak, bir karar verilecek, bana danisirlardi. Yıllardır böyle bu, annem hala arar danışır kafası karıştığında. O saygınlığı siz kazanacaksınız, size gümüş tepsiyle sunulmaz. Ben hep mantıklı kararlar verdiğim için ilk adres ben olurum evin en küçüğü olmama rağmen üstelik.

Şimdi size gelince. Sizdeki onaylanma ihtiyacı. Yani bunun için yardım almalı ya da kendi kendinizi telkin etmelisiniz başka yolu yok.

22 aylik evet evet 22 aylik kizim kendi kararlarını kendi veriyor. Cunku kendi kararini vermesine izin veriyorum. Hos izin vermedigim zamanda kendi bildiğini okuyor ama o ayri. Anneniz helikopter anneligi cok abartmis.

Annen mi baban mı seni küçükken görmezden geldi de onları neşelendirmek istiyorsun bu yaşta hala kıyamam sana gözlerinin içine bakıuorsun ama farkında değiller karar alırken danışmak kadar doğal birşeu yok

Hem bakma sen anlattığın için sana güveniyorlardır içi dışı birsin işte hangi anne istemez kızı böyle olsun?

Annen okuyacaksa “teyzeciğim kızı üzmeyin yalanı dolanı yok size bağımlı hissediyor kırma çocuğunun kalbini ne kötü insanlar uar dünya da kız size sığınmış anne baba olarak birbirinizin kıymetini bilin ölümlü dünya “

Ne mezunusun? İş arama sürecinde alanınla ilgili bir kursa başla bence. Hiçbirşey bulamazsan devletin açtığı ileri excel, hızlı klavye vs. kursları var inan işe başladığında faydasını görürsün o tarz birşeye yönel. Ya da ehliyet filan al. Bazı iş ilanlarında o da gerekiyor aileni ikna etmen kolay olur. Ne kadar dışarıda zaman geçirirsen o kadar kendine güvenin artacak ve ailenin de sana güveni artacak.
Son olarak doktorunla annenin tavrını konuş bir sonraki görüşmede. İş görüşmelerine bile seninle geldiğinden, en ufak uyuşmazlıkta hastalığının nüksettiğiyle ilgili seni korkuttuğundan bahset. Belki annenle de kısa bir görüşme yapar doktor.

Normal değil tabii ki. Öncelikle sen 24 yaşında genç bir kadın olduğunun farkına varacaksın.

Annenle iş görüşmesine mi gittin? Kusura bakma ama çok güldüm. Çünkü ben de babamla gittim Benimle içeri girdi bir de takıldığım noktalarda yardım etti Benim gibi olanlar da varmış demek.

Ben ilk adımı her şeyi ailemle paylaşmayarak attım. Hayatıma çok müdahale ediyorlardı. Anlattığım şeylerden vurup hayatımı kısıtladılar gibi hissettim hep. Son 5-6 yıldır hayatımın tüm detaylarını paylaşmıyorum.

Sonraki adımda kendimi zorladım tek başıma karar alıp adım atabilmek için. Ailemi sevmediğimden değil kendi başıma özgür bir birey olabilmek adına yapıyorum bunları. Ailene anlatma mesela günlük tut oraya anlat. Yazdıkça kendi kararın oluşur kafanda.

Bir yetişkin gibi kendi işimi kendim halletmeye çıkıyorum dışarı. Ama başaramıyorum bazen Hemen babamı arayıp nasıl yapıldığını soruyorum. Sonra içimden diyorum “ne var be babamız var arıyoruz normal bu”

Ay aklıma geldi anlatayım. İş teklifi için aradı adamın biri. Konuştuk konuştuk sonra ben dedim ki “BABAMA DA SORAYIM”. Adam hmm tamam dedi. Telefonu kapatınca gelen ben ne yaptım hissi

sunsea .!.:

Psikoterapi olmuyorsa su asamada spsyallesmeye odaklanabilirsin en azından. Arkadas edin, ya da mevcut arkadaslarınla birseyler yap. Evden sandvic yap en kötü yürüyüse cık. Farklı bakıs acıları edinmeye calıs en azından.

Genişletmek için tıkla...

Peki sosyalleşmenin ne gibi bir etkisi olacak, öyle sorayım en azından...

Farklı bakış açıları edinmek... İşte bütün mesele bu sanırsam...

sunsea .!.:

Farklı bakıs acıları edinmeye calıs en azından. İsmek in kursları var ya da belediyelerin spor salonları bunları da değerlendirebilirsiniz

Genişletmek için tıkla...

Ya aslında İsmek'in kurslarını çok düşündüm ama şu anda aileme maddi olarak yük olmak istemediğim için degerlendiremiyorum. Şu anda maddi sıkıntı ile boğuşuyoruz ve bilindiği üzere İSMEK kurslarında en azından bir kitap parası isteniyor derste kullanılması için.

sunsea .!.:

Bu arada benim ailem de her Türk ailesi gbi fazla korumacı idi. Hatta İstanbul dısında okumak istememe laf etmişlerdi. Senin yaslarında ne yapmak istediysem asama asama yapmaya calıstım. Hatta Baska Bi ülkede kısa sürede olsa bile yasadım.

Genişletmek için tıkla...

Vay canına! Nasıl başardınız? Hiç etkilenmediniz mi üzerinizdeki baskıdan?

sunsea .!.:

Onları dıs dünyaya actım özellikle annemi aldım beyogluna gece gezmelerine götürdüm bak böyle de bir dünya var diye...

Genişletmek için tıkla...

Benim annem Beyoğlu'nda gece gezmesine gitmek için birrazzcık geri kafalı, maalesef...

sunsea .!.:

Neyse sonuc olarak evde cok vakit harcama ki özgüvenin gelissin.

Genişletmek için tıkla...

Aslında dışarı cikmamamin bir sebebi maddi imkansizliklar.Aileme yük olmak istemediğim için kendimden fedakarlık yapıyorum. Zaten çevremde öyle parasız gezebilecek bir arkadaş da pek yok gibi.

İkinci bir sebep de "babam". Babam da tıpkı annem gibi, her şeye maydonoz olmayı pek seviyor. Öz babam değil kendisi, ona baba diyorum 15 senedir, şu ana kadar öz babamla yaşasaydım belki de bu kadar karışmazdı... Mesela diyeyim ki ona "bir arkadaşımla dışarı çıkacağım", anında bizi ağırlama moduna girer, rahat bırakmaz... Bir yerlerde, kafelerde tanıdıkları var ".....'da ağırlayayım sizi gelin" der. Veya pesimize takılır; ondan dolayı cesaret edip de gidemiyorum ki

Ya ne diye zahmet ediyorsun o kadar, ve belki kız kıza konusacagimiz şeyler var... Sözde iyilik yapıyor ama, işte...

Anneyle babanın fikrini almak dogru olan.

Ama evdekileri eglendirmek ıcın ezik hareketler yapmak bıle bile bide?
Yapmayın, bizi eglendir diye zorlamıyorlardır sizi heralde.

tbemd .!.:

Eğer yakın bi arkadaşın varsa çık onunla güzel eğlen gez annene çok detay verme gideceğin yer hakkında ama kadını merakta da bırakmadan yap bunu.

Genişletmek için tıkla...

Çok detay vermeden bilgi vererek, merakta nasıl bırakmayacağım hakkında bir örnek verebilir misiniz? Bu konuda hiç iyi değilim de. Bende her şey ya beyaz, ya da siyah; ortası yok maalesef. Yani ya kapıyı vurup çıkıp gideceğim ya da her şeyi detaylı bir şekilde malumatını vereceğim.

tbemd .!.:

Net adımlar atamıyorsan eğer ufak adımlar atarak başla.

Genişletmek için tıkla...

Öyle yapacağım gibi görünüyor.

tbemd .!.:

24 yaşındasın yetişkin bi bireysin hayatına sen karar verip kendin sorumluluk alabilecek bi yaştasın. İlk sen kendin bunu kabul et yani kendi başına yapabileceğini birine ihtiyaç duymadan da yapabileceğini kabul et ve inan sen bu inanca kavuştuğunda ailenle de sorunların hallolacak bence.

Genişletmek için tıkla...

Evet, öyle; ama artık inancım da pek kalmadı maalesef...

Hayatımın her alanına müdahil oldukları için özgüven sıfırlandı bende. Dolayısıyla inanç da. Biliyorum, tek başına kalmayayim diye yapıyorlar bunların hepsini, şu yalan, düzenbaz dünyada; ama işte, yaptıkları şeylerin getirileri kadar götürüleri de oluyor maalesef...

tbemd .!.:

Benim gördüğüm buna biraz da senin davranışların sebep olmuş.

Genişletmek için tıkla...

Mesela ne gibi, söyler misiniz? Benim farketmediğim bir şeyi fark etmişsiniz sanırım benimle ilgili... Öğrenmek isterim.

Milana22 .!.:

Siz artık yetişkin bir bireysiniz ve madem durumunuzun farkındasınız artık koparın göbek bağınizi annenizle

Genişletmek için tıkla...

Sizce bunu nasıl yapabilirim?

Bir anda bambaşka bir insana dönüşüp, her davranisimda bir şekilde onlardan onay almayı birden kesmem mi gerek?

Peki, bu onların daha çok şüphelenmelerine yol açmaz mı?

tbemd .!.:

Sosyalleşecek çok imkan var eğer dışarıda eğlenecek arkadaşın vs yoksa çık kütüphaneye git oturduğun yerin yakınında vardır muhakkak okul bitmiş olsun kitap oku yeni bi dil öğren gittiğin yerde yeni insanlarla tanışırsın evde durmak zorunda da olmazsın

Genişletmek için tıkla...

Okulum bitti, evet. Üniversitede bile çok bir sosyal hayatım yoktu. Onun cenemesini çekiyorum şimdi. Sosyal hayatımın olmamasını yani...

Birden nasıl kendime sosyal çevre edineyim? Bugüne kadar öyle bir çabam olmadı. Şüphe çekerim yok yere diye korkuyorum...

Gsyabk .!.:

Devlet hastanelerini de arastirabilirsin bu konu da..

Genişletmek için tıkla...

Dikkate alacağım.

fairymoon .!.:

Belki şu anlattıklarım size şu an için oldukca komik gelebilir.

Olayın ciddiyetini anlamanız için, size şunu anlatayım. Da anlayın nasıl bir "girdap"ın içinde olduğumu...

Gittiğim iş mulakatlarina bile annem benimle geliyor. Tek başıma gitmeme izin vermiyor.

"Ben içeride otururum, sen de mülakat salonuna kendin çıkarsın" diyor. "Anne" diyorum, "özgüvenim nasıl gelişecek böyle?" O da "sen iş görüşmesine yoğunlaş, teferruatlara takılma" diyor.
"Anne" diyorum, "arkadaşım XXX de mulakatlar tek başına gidiyor", o zaman da ilk başta "Elalem bizi ilgilendirmez" deyip, ardından da "Arkadaşına söyle, o isterse onun mülakatına da eşlik ederim" diyor...

Zor bir vaka yani. Düşünün halimi.

Genişletmek için tıkla...

Söyleme. İşim var de beklemeden cik. Sende cirkinles cirkefles. Emin ol hiçbir şey kaybetmezsin. Sesini de yükselt. Bağırmak istiyorsan bağır. Deli desinler önemli değil. Kimseye de maymunluk yapma.

finethanksandyou .!.:

Sıkıntı sizde değil annenizde. Destek aldığınızı söylemişsiniz. Terspistinize de bu konuda danışabilirsiniz. Annenizin değişmesi gerekiyor. İstemeden de olsa size ve kardeşinize zarar veriyor.

Genişletmek için tıkla...

Sözde bize seçim hakkı tanıyor, kardeşime de öyle diyor. Mesela almak istediği kazağın rengini seçmesi gibi.

Ama tabii bunlar her şeyde geçerli değil maalesef.

Anneme göre anne anne, çocuk da cocuk gibi davranacak. Anne ile çocuğun arkadaş gibi olacağına inanmıyor, arada her daim bir seviye olmalı. Tabii ben hastalığım yüzünden abuk subuk hareketler yapıyorum, o ayrı. Tabii artık eskisi gibi yapmıyorum, o da apayrı.

Çirkefleşiceksin mücadele edeceksin.bende aynıydım hatta farkında bile değildim sürekli annem manipüle etti beni.sırf olay çıkmasın diye alttan aldım onların istediği gibi davrandım.sonra baktım benlikten çıkmışım annemin istediği insan olmuşum.baban kızar diye gizli yaptırdığı şeyler aaslında babamın kızmayacağı şeylermiş sonra farkettim.çirkefleştim haber vermeden çıktım geldiğimde ayrıntı vermedim.evlendim arada tek başıma gidince yine aynı davranmaya çalışıyo ben izin versem aynı olucak asla izin vermiyorum.

benneyanginlargordum .!.:

Anneyle babanın fikrini almak dogru olan.

Genişletmek için tıkla...

Tabii ki, ben hiçbir konuda fikir almayayim demiyorum ki. Ama artık hayatımda kendi basima karar alamaz hale gelmeye başladım. Yani hayatımı kötü etkilemeye başladı artık bu durum.

benneyanginlargordum .!.:

Ama evdekileri eglendirmek ıcın ezik hareketler yapmak bıle bile bide?
Yapmayın, bizi eglendir diye zorlamıyorlardır sizi heralde.

Genişletmek için tıkla...

Tabii ki zorlamıyorlar. Onu da şöyle açıklayayım:

Evde genelde herkesin morali bozuk olduğu için (bilhassa da annemin, ruhsal çöküntü çok sık yaşıyor kendisi) ve küçük kardeşim de bu ruh hallerinden çabuk etkilendigi için kendi içimde onları güldürme ihtiyacı hissediyorum.

"Onların bir gülüşü bana yeter" diyorum bazen.

Sacmalamalarimin hepsi ondan.

Belki de içimde yaşadığım açımı kamufle etmeye çalışıyorumdur... Bazen kendimi kendim bile anlayamıyorum ki...

Tabii bu plan kah tutuyor, kah tutmuyor.

Mistik hanim .!.:

Söyleme. İşim var de beklemeden cik. Sende cirkinles cirkefles. Emin ol hiçbir şey kaybetmezsin. Sesini de yükselt. Bağırmak istiyorsan bağır. Deli desinler önemli değil. Kimseye de maymunluk yapma.

Genişletmek için tıkla...

Aslında yaparım ama artık gücüm yok.

Hayat beni uysallaştırdı.

Savaşacak gücüm yok.

İçtiğim ilaçlar da duygu durumumu sabitliyor ve dinginlik veriyor zaten. Hastalığımın ilk zamanlarında her şeye parliyordum mesela. Evde gök oynuyordu.

Tabii annem koz olarak kullanabilir o günleri. "Bak sen eskiden böyle yapıyordun, hastayken yaptığın şeyleri yapma" diye.

Ya, aslında bir de onlara olan sevgim böyle davranmamin önüne geçiyor.

Kötü kız olmak istemiyorum onların gözünde.

Bir de, çirkefleşmenin onlara hiçbir etkisi yok, sinirlerini ziplatmaktan başka.

Başka bir çare bulmam lazım.