Seneler önce biriyle tanıştırıldım. Normalde böyle aracılı tanışmaları hiç sevmem ama öyle bir ısrar edildi ki "Bir kere görüşün" diye, aman görüşeyim de bitsin bu tantana deyip gittim. Gelen adam (30+ yaşındaydı) işten yeni çıkmıştı (işi bırakmış daha doğrusu). "Bana göre bir iş değildi yea" dedi. Bir iş kafasına yatmazsa orada çalışamazmış. Zaten aralıklarla çeşitli işlere girip çıkıyormuş. "Bir keresinde 1 yıl çalışıp para biriktirdim, sonra işten çıkıp 1 yıl arabayla gezdim" dedi ama bunu da çok cool bir şeymiş gibi anlatmıştı. Ama en vurucu cümlesi şuydu: "Zaten benim çalışmama gerek de yok; annem babam emekli, ben de onlarla yaşıyorum, ev de bizim" Kulaklarıma inanamamıştım, koca adam nasıl utanmadan bunları söyler? Bu özgüvenin kaynağı ne, Yunan tanrısı kılıklı bir adam mıydı falan diyecek olursanız; gayet sıradan bir tip ve kısa bir boy (eleştirmek için söylemiyorum ama benimle aynı boydaydı ve benim boyum 1.63). Görüşmeden çıkınca annemi arayıp, "O aracıya söyle, çok istiyorsa kendi kızını versin bu ipsiz sapsız adama" diye kızmıştım (onun da üniversite okuyan bir kızı vardı o zaman). Uzun lafın kısası, böyle adamlar evlerden ırak. Kızınızın evlenmesini istemeyeceğiniz tarzda bir adamla kendiniz de evli kalmayın derim.
