Birini sevdik evlendik diye hiç hoşlanmadığımız , bizi rahatsız eden , psikolojik şiddet uygulayan insanlara tahammül etmeye zorlanmamız gerçekten çok saçma. Tabi ki eşimizin ailesidir, saygılı davranırız, mesafeler çerçevesinde bir ilişki yürütürüz ama karşı taraf ısrarla sınırlarımızı yok sayıp kişiliğimize saldırıyorsa "annemle görüşeceksin" ısrarını anlayamıyorum. Ben hiç maruz kalmadım şimdiye kadar, eşimin bi ablasından hoşlanmıyorum, görüşmek istemediğimi bir defa söyledim tamam dedi hep yalnız gitti görüştü. Ha, sonradan tavrı değişir mi, elbette değişebilir. Ama ben tahammül edemem sanırım ya. Ben de onu zorlayamam ki illa ailemle görüşeceksin, illa samimi olacaksın diyemem. Şu aslında ailesiyle evleniyorsun lafından nefret ediyorum. Ben kimsenin aileyile evlenmedim, evlenmek de istemiyorum. 30 küsür sene sonra tanıdığım, kültürlerini, yaşam biçimlerini hiç bilmediğim insanları "ailem" diye benimseyemem. Ha iyi insanlar olursa elbette benimserim ama bi de üstüne kocaman kadından trip yiyip duruyorsam kocamın hatrı diyip susamam. Koskoca insanlarız, birey olarak kendi ailemizle tek başımıza görüşebiliriz. Eşimizi neden ezdiriyoruz ki. Benim annem eşime kötü davransa ben eşimi ezdirmem, kendim görüşürüm annemle. Umarım eşiniz sizi anlar, anlamazsa da aman yuvamdır diyip oturup kayınvalide şiddetini sindirmektense yolları ayırmak en doğrusu.