Arkadaşlar ablalar lütfen bana yol gösterin. Eşim narsist büyük ihtimalle. Bencil kendine hayran ve çıkarcı ve cimri birisi. Bana değil herkese her şeye karşı kimsenin işini görmez para veya çıkarı olmayan hiç bir insana yardımcı olmaz. Bu huyu beni ziyadesiyle soğuttu. İnsan olabilmek çok önemli ben ailemden hep bolluğu hayrı veren el alan elden üstündür kafasıyla büyüdüm. Yapı gereği böyledir. Aşırı moloz gibi ağır hareket eden ağır yemek yiyen ağır yürüyen bi insan ( kilolu değil) yapı olarak. Ve telefon bağımlısı. Tabi bunlar büyük eksi. Bunların yanında kavga anında iyice kaba saba çemkiren kavgacı deli biri olduğunu gösterdi iyice. Kendimi inkar etmicem. Hatam var bağırıyorum ve kavgacı davranıyorum çünkü beni anlamıyor beni çileden çıkarıyor ben naif dişil enerjisi yüksek biriydim ben iyice kavgacı bi kadın oldum sayesinde. Beyefendide bağırılmasından hoşlanmıyor erkeğe bağırılmaz kadın naif olur diyor kendisi erkekliğini çok yapıyor gibi. Ben bana güzel yaklaşırsa uzatmıyorum yapıcı gelirse yapıcı oluyorum ama tam tersi durumda uzatıyorum ve öfkemi atamıyorum bu benim kusurum olabilir başımın üstünde. Dün tartıştık saatlerce hemde bana kaba davranıyor beni anlamıyor konuşmak istemiyor mal gibi suratıma bakıyor. resmen sevgisiz ilgisiz kıymetsizim. Tartışmanın ortasında bile eline telefon alıyor. Benide Allah kahretsin ki üstüne düşer gibi hep ben konuştum. Ama ben ona değil sinirime yenik düştüm. En son otururken yine laf soktum hazmedemiyorum diye duşa girdi duştan çıktı yemek yok buzdolabına bakıyor bende açım dedim dışarda yiyelim diye. Bi baktım öfke patlaması yaşıyor lan falan dediki onu uyarmıştım. Sonra bağırmalar gözlerini pörtlek gibi açmalar falan. Apartmana rezil olacaz diye sus dedim baktım dahada öfkeleniyor bi yerlere vuruyor. Aynı sitede iki akrabası var hemde birisi amcası direk yakın. Komşular hemen yetişiyor yâda gruptan yazıyorlar polis falan çağırıyorlar siteye başka birine yaptılar. Kimseye rezilliğimiz belli olmasın diye bunu tutmaya çalıştım bu bildiğiniz kendini ordan oraya attı. Bırak beni lan bırak gidicem dedim seni böyle göndermem otur bi sus iç bu evden insan gibi çık. Hem o sinirle çıkıp başına birşey gelse vicdanen kötü olurdum. Yok zaptedemedim sabır çektim özür dilerim bi sakinleş tamam sen haklısın geç bi otur dedim bildiğiniz savaş verdik evde. En son kolum kanadım kırılmış gibi hissettim kalbim çarpıyor yüreğim ağzıma geldi ağzım kurudu bu çelik kapıya evin dış kapısına tekmeler atıyor çekil kırarım falan. Baktım bırakmazsam zaten yine komşulara rezil olacaz. Zaten susmuyor daha beter rezillik çıkıyor hatta. Bıraktım, sen ruh hastasısın delisin sen dedim. Nefes nefeseyim ama. Koltuklardan koltuklara attı kendini yakasını falan parçalıyordu. Git bir daha bu eve gelme hadi yallah yürü git dedim sinir tepeme vurdu. Sonra geldi 5 6 saat sonra ama 2.kez zile bastı rezillik çıkarmasın diye açtım kapıyı yüzüne bakmadan geçtm balkona telefonda konuşuyordum geldi karşıma oturdu sanırım konuşacaktı. Bende kalktım arka odaya gittim sonra bi yemek söyledim kendime yedim uyumaya geçtm sabaha karşı 4 gibi yatağa geldiğini hatırlıyorum uyku sersemi. Uyumuşum geri. Uyandım öğlen gitti diye daha gitmemiş balkondaydım yine geldi ben çıkıyorum görüşürüz dedi ne yüzüne baktım ne cevap verdim gitti. 12 de geldi eve çoğu zamqn işi geç bitiyor açtım kapıyı yine yüzüne bakmadan balkona geçtm. Yemeğimi yapmıştım ama hazırlamadım. Kendi yarım saat sonra kalktı dolap kapaklarını mikrodalga kapağını çarpa çarpa hazırladı zıkkımlandı. Şimdide çay demlemiş kurtlar vadisi izliyor. Ne bir konuşmaya çalışma ne bir sorun çözme yok. Ben zaten artık sevilmediğimi değersizliğimi görüyorum. Aileme anlatamadım. Kendimle yaşıyorum sessizliğe büründüm boşanmak ağır geliyor kolay gelmiyor öyle işte napabilirim bu durumda