16 yaslarinda cok asik oldugum birinden ayrilmistim intihar edicem cok kotuyum diye haydar dumeni aramistimdusuniyorumda cok salakmisim ilerde gulup gecersin ohoooo daha kimler cikacak karsina adamda her pislik var uzak dur ondan yoksa zararli cikarsin.
Kadınlar Kulübü Mobil uygulaması kullanılarak gönderilmiştir.
öncelikle merhaba kızlar... hem içimi dökmek hem de akıl danışmak istiyorum sizlere çünkü bana kimsenin tarafsızca yorum yaptığını düşünmüyorum artık.
18 yaşındayım 6 senedir bir birlikteliğim vardı yani ortaokuldan, 12 yaşımdan beri aynı insanla birlikteydim. gözümü açtım onu gördüm derler ya benim için biçilmiş kaftan bu söz. hiç tanımadan yüzünü bile görmemişken bi tesadüf eseri konuşmaya başladık aynı okulda okuyorduk aynı sokakta oturuyorduk. 3 ay kadar konuştuktan sonra ilişkimiz başladı. ikimizde toyduk, belki de ömrümüzün en güzel zamanlarında tanıdık birbirimizi. o 15 yaşında bir delikanlı, bense genç bir kız çocuğu. ailem okulu bıraktığı ve mahallede serseri sanıldığı için(ki evinden çıkmazdı) asla istemedi. onlara karşı çıkıp ben ilişkimden vazgeçmedim. 2,5 - 3 yıl boyunca hiçbir problemimiz yoktu kavga nedir onu bile bilmezdik ufak sürtüşmeler tatlı atışmalardı gördüğümüz en büyük sorunlar. arkadaşım, dostum, bazen abim, sırdaşım herşeyim olmuştu. gözlerine bakmaya kıyamazdım. büyüdükçe arttı belki de sorunlar bilmiyorum o dönemden sonra çok değişti. sürekli benden yana şüpheleri vardı. şunu da belirtmek isterim ki ben ona olan hislerimin farkına vardığım andan itibaren büyük bir sadakatle bağlıydım şuan bitmiş olmasına rağmen de öyleyim. ama o bunun farkına varamadı hiçbir zaman. geçen sene onun başka bir kızla konuşmalarını yakaladım bitirmek istedim kararlıydım da, pişmanlığını anlattı affettirdi kendisini. bu birkaç sefer daha yaşandı son konuştuğu kızdan da o anlamda beklentide olarak konuşuyordu daha önce de yakalamıştım ama bu şekilde değildi konuşmaları artık işi iyice çığrından çıkarmıştı. mahallede adı çıkmış kızlardan biriydi bu kız. ne bir buluşma ne bir görüşme yoktu ondan eminim. ama tamam dedim bu sefer bitti. salaklık bu ya yine affettim. her şey unutulmuş gibi oldu bir süre, öyle sandım affettim sandım. askerlik hazırlıkları vardı onu göndermenin korkusu vardı belki de bu yüzden bastırdım ona olan öfkemi.
her neyse sonra askere gitti aileme binbir oyun çevirip gece gitmesine ve aynı sokakta oturuyor olmamıza rağmen gittim yolculamaya. sarıldık ağlaştık bütün gece ve ellerimle uğurladım onu asker ocağına. sevdiğim o otobüse bindiği andan itibaren zaten dikkat ettiğim hareketlerime iyice özen göstermeye başladım yüzüğümü parmağımdan asla çıkarmadım okulda erkek arkadaşlarım tokalaşmak için ellerini uzatınca elim kirli gibisinden bahaneler üretip reddettim. yolda yürürken normalde de önüme bakarım ama daha bir bilincinde oluyor insan işte... "asker yolu beklemek" çok farklı bir psikoloji.
acemiden geldi edirne'ye gitti usta birliğine. ustaya geçtikten sonra bir haller oldu. sürekli kaçmaya başladı. bir defa geldi 2,5-3 ay boyunca burada firari olarak gezdi. ne olduysa o zaman oldu zaten. uyuşturucu kullandığını öğrendim, bana hep bıraktım diyordu.. iyice bana karşı şüpheli tavırlar aldı 'kimle ne halt yiyorsun' kadar çirkin laflara ulaştı o şüpheleri. ve bir gün 10 şubat akşamı çok çirkin bir ithamda bulundu bana karşı.. ve böyle bitti.
biz ayrıldıktan sonra geri döndü birliğine ailesinin zoruyla. 3 aydır arıyor başlarda konuşuyordum ama artık çok seyrek cevaplıyorum. uyuşturucuyu bırakmak ve tedavi görmek için birlikte kliniğe yatmış. bir yandan vicdan da yapıyorum hem asker hem de şuan çok ihtiyacı var desteğe. ben de kahroluyorum, asla bir an bile aklından düşüncelerimden çıkmıyor. 6 senedir her gün birlikteydik neredeyse. ve ben onun boşluğunu, yokluğunu yüreğimin her zerresinde hissediyorum. çok pişman olduğunu söylüyor ama ben onca lafı yutamıyorum. unutamıyorum.
öncelikle merhaba kızlar... hem içimi dökmek hem de akıl danışmak istiyorum sizlere çünkü bana kimsenin tarafsızca yorum yaptığını düşünmüyorum artık.
18 yaşındayım 6 senedir bir birlikteliğim vardı yani ortaokuldan, 12 yaşımdan beri aynı insanla birlikteydim. gözümü açtım onu gördüm derler ya benim için biçilmiş kaftan bu söz. hiç tanımadan yüzünü bile görmemişken bi tesadüf eseri konuşmaya başladık aynı okulda okuyorduk aynı sokakta oturuyorduk. 3 ay kadar konuştuktan sonra ilişkimiz başladı. ikimizde toyduk, belki de ömrümüzün en güzel zamanlarında tanıdık birbirimizi. o 15 yaşında bir delikanlı, bense genç bir kız çocuğu. ailem okulu bıraktığı ve mahallede serseri sanıldığı için(ki evinden çıkmazdı) asla istemedi. onlara karşı çıkıp ben ilişkimden vazgeçmedim. 2,5 - 3 yıl boyunca hiçbir problemimiz yoktu kavga nedir onu bile bilmezdik ufak sürtüşmeler tatlı atışmalardı gördüğümüz en büyük sorunlar. arkadaşım, dostum, bazen abim, sırdaşım herşeyim olmuştu. gözlerine bakmaya kıyamazdım. büyüdükçe arttı belki de sorunlar bilmiyorum o dönemden sonra çok değişti. sürekli benden yana şüpheleri vardı. şunu da belirtmek isterim ki ben ona olan hislerimin farkına vardığım andan itibaren büyük bir sadakatle bağlıydım şuan bitmiş olmasına rağmen de öyleyim. ama o bunun farkına varamadı hiçbir zaman. geçen sene onun başka bir kızla konuşmalarını yakaladım bitirmek istedim kararlıydım da, pişmanlığını anlattı affettirdi kendisini. bu birkaç sefer daha yaşandı son konuştuğu kızdan da o anlamda beklentide olarak konuşuyordu daha önce de yakalamıştım ama bu şekilde değildi konuşmaları artık işi iyice çığrından çıkarmıştı. mahallede adı çıkmış kızlardan biriydi bu kız. ne bir buluşma ne bir görüşme yoktu ondan eminim. ama tamam dedim bu sefer bitti. salaklık bu ya yine affettim. her şey unutulmuş gibi oldu bir süre, öyle sandım affettim sandım. askerlik hazırlıkları vardı onu göndermenin korkusu vardı belki de bu yüzden bastırdım ona olan öfkemi.
her neyse sonra askere gitti aileme binbir oyun çevirip gece gitmesine ve aynı sokakta oturuyor olmamıza rağmen gittim yolculamaya. sarıldık ağlaştık bütün gece ve ellerimle uğurladım onu asker ocağına. sevdiğim o otobüse bindiği andan itibaren zaten dikkat ettiğim hareketlerime iyice özen göstermeye başladım yüzüğümü parmağımdan asla çıkarmadım okulda erkek arkadaşlarım tokalaşmak için ellerini uzatınca elim kirli gibisinden bahaneler üretip reddettim. yolda yürürken normalde de önüme bakarım ama daha bir bilincinde oluyor insan işte... "asker yolu beklemek" çok farklı bir psikoloji.
acemiden geldi edirne'ye gitti usta birliğine. ustaya geçtikten sonra bir haller oldu. sürekli kaçmaya başladı. bir defa geldi 2,5-3 ay boyunca burada firari olarak gezdi. ne olduysa o zaman oldu zaten. uyuşturucu kullandığını öğrendim, bana hep bıraktım diyordu.. iyice bana karşı şüpheli tavırlar aldı 'kimle ne halt yiyorsun' kadar çirkin laflara ulaştı o şüpheleri. ve bir gün 10 şubat akşamı çok çirkin bir ithamda bulundu bana karşı.. ve böyle bitti.
biz ayrıldıktan sonra geri döndü birliğine ailesinin zoruyla. 3 aydır arıyor başlarda konuşuyordum ama artık çok seyrek cevaplıyorum. uyuşturucuyu bırakmak ve tedavi görmek için birlikte kliniğe yatmış. bir yandan vicdan da yapıyorum hem asker hem de şuan çok ihtiyacı var desteğe. ben de kahroluyorum, asla bir an bile aklından düşüncelerimden çıkmıyor. 6 senedir her gün birlikteydik neredeyse. ve ben onun boşluğunu, yokluğunu yüreğimin her zerresinde hissediyorum. çok pişman olduğunu söylüyor ama ben onca lafı yutamıyorum. unutamıyorum.
bence bu hayatta en zor şey vazgeçmek... ölüm gibi. hani insan bilir bir daha gelmeyecek, dokunamayacaksın; ama yediremez konduramaz ya ona...
umarım en azından bu şehirden uzaklaşıp üniversitede istediğim şeyi, veterinerliği yapmak iyi gelir...
öncelikle merhaba kızlar... hem içimi dökmek hem de akıl danışmak istiyorum sizlere çünkü bana kimsenin tarafsızca yorum yaptığını düşünmüyorum artık.
18 yaşındayım 6 senedir bir birlikteliğim vardı yani ortaokuldan, 12 yaşımdan beri aynı insanla birlikteydim. gözümü açtım onu gördüm derler ya benim için biçilmiş kaftan bu söz. hiç tanımadan yüzünü bile görmemişken bi tesadüf eseri konuşmaya başladık aynı okulda okuyorduk aynı sokakta oturuyorduk. 3 ay kadar konuştuktan sonra ilişkimiz başladı. ikimizde toyduk, belki de ömrümüzün en güzel zamanlarında tanıdık birbirimizi. o 15 yaşında bir delikanlı, bense genç bir kız çocuğu. ailem okulu bıraktığı ve mahallede serseri sanıldığı için(ki evinden çıkmazdı) asla istemedi. onlara karşı çıkıp ben ilişkimden vazgeçmedim. 2,5 - 3 yıl boyunca hiçbir problemimiz yoktu kavga nedir onu bile bilmezdik ufak sürtüşmeler tatlı atışmalardı gördüğümüz en büyük sorunlar. arkadaşım, dostum, bazen abim, sırdaşım herşeyim olmuştu. gözlerine bakmaya kıyamazdım. büyüdükçe arttı belki de sorunlar bilmiyorum o dönemden sonra çok değişti. sürekli benden yana şüpheleri vardı. şunu da belirtmek isterim ki ben ona olan hislerimin farkına vardığım andan itibaren büyük bir sadakatle bağlıydım şuan bitmiş olmasına rağmen de öyleyim. ama o bunun farkına varamadı hiçbir zaman. geçen sene onun başka bir kızla konuşmalarını yakaladım bitirmek istedim kararlıydım da, pişmanlığını anlattı affettirdi kendisini. bu birkaç sefer daha yaşandı son konuştuğu kızdan da o anlamda beklentide olarak konuşuyordu daha önce de yakalamıştım ama bu şekilde değildi konuşmaları artık işi iyice çığrından çıkarmıştı. mahallede adı çıkmış kızlardan biriydi bu kız. ne bir buluşma ne bir görüşme yoktu ondan eminim. ama tamam dedim bu sefer bitti. salaklık bu ya yine affettim. her şey unutulmuş gibi oldu bir süre, öyle sandım affettim sandım. askerlik hazırlıkları vardı onu göndermenin korkusu vardı belki de bu yüzden bastırdım ona olan öfkemi.
her neyse sonra askere gitti aileme binbir oyun çevirip gece gitmesine ve aynı sokakta oturuyor olmamıza rağmen gittim yolculamaya. sarıldık ağlaştık bütün gece ve ellerimle uğurladım onu asker ocağına. sevdiğim o otobüse bindiği andan itibaren zaten dikkat ettiğim hareketlerime iyice özen göstermeye başladım yüzüğümü parmağımdan asla çıkarmadım okulda erkek arkadaşlarım tokalaşmak için ellerini uzatınca elim kirli gibisinden bahaneler üretip reddettim. yolda yürürken normalde de önüme bakarım ama daha bir bilincinde oluyor insan işte... "asker yolu beklemek" çok farklı bir psikoloji.
acemiden geldi edirne'ye gitti usta birliğine. ustaya geçtikten sonra bir haller oldu. sürekli kaçmaya başladı. bir defa geldi 2,5-3 ay boyunca burada firari olarak gezdi. ne olduysa o zaman oldu zaten. uyuşturucu kullandığını öğrendim, bana hep bıraktım diyordu.. iyice bana karşı şüpheli tavırlar aldı 'kimle ne halt yiyorsun' kadar çirkin laflara ulaştı o şüpheleri. ve bir gün 10 şubat akşamı çok çirkin bir ithamda bulundu bana karşı.. ve böyle bitti.
biz ayrıldıktan sonra geri döndü birliğine ailesinin zoruyla. 3 aydır arıyor başlarda konuşuyordum ama artık çok seyrek cevaplıyorum. uyuşturucuyu bırakmak ve tedavi görmek için birlikte kliniğe yatmış. bir yandan vicdan da yapıyorum hem asker hem de şuan çok ihtiyacı var desteğe. ben de kahroluyorum, asla bir an bile aklından düşüncelerimden çıkmıyor. 6 senedir her gün birlikteydik neredeyse. ve ben onun boşluğunu, yokluğunu yüreğimin her zerresinde hissediyorum. çok pişman olduğunu söylüyor ama ben onca lafı yutamıyorum. unutamıyorum.
18 yaşındasın ama sende yaşından büyük birinin olgunluğu var. Bu benim sana olan umudumu artırdı, sen bu çocuğu çok fena unutacak, ideallerin için savaşacak ve gelecekte daha büyük, daha gerçek ve seni gerçekten mutlu edecek bir ilişkiye sahip olacaksın. Bugünlere de gülüp geçeceksin, çocukmuşum ben diye.. Hepimiz yaşadık bunu, bütün ablaların...
Haydi bakalım toparla kendini....
Tatlım sen yine 15 yaşındaymışsın. Ben 20 yaşında internetten tanıştığım biriyle çıktım. Serseriydi biliyordum ama seviyordum (öyle sanıyordum). 2 yıla yakın çıktık.Ailem,Teyzem ve birçok akrabam olmaz dedi. O da madde kullanıyordu ama bana bıraktım demişti. İnanmıştım,güvenmiştim. Askere gitti ve annem ya o ya biz dedi. O anda telefonlarını açmamaya başladım. Anladı zaten çünkü istenmediğini biliyodu. Ve bir gün mesaj attım bitti diye. İçim acısada. Daha sonra çok haberini aldım. Teyzemlerle aynı mahallede oturuyordu. Geçen ay gördüm, gözlerime baktığını hissettim. Sanki "neden" der gibiydi. Kötü bi duygu. Ama onunla hayat geçmezdi. Yaş ilerledikce bişeyler yaşadıkca olgunlaşıyorsun. Şimdi iyi ki bırakmışım diyorum. Çünkü karsıma sevgilim çıkmayacaktı belkide coktan evlenmıs ve ailesinin sorunlarını yüklenmiş olacaktım. Yapamazdım. Burada da bir arkadasın dediği gibi ilk olmak önemli değil son olmak önemli. Hem bak sen yanlıslarınıda görmüşsün. Ben hiç birşeyine şahit olmadım taaki ayrılana kadar. Bana kardesim diye aile yakınımız diye gösterdiği kızla birlikte olmak için türlü oyunlar cevirmiş benden sonra. Salak gibi hissettim kendimi. Aramızı düzelten arkadasına aşık olmuş anlıcağın şıp sevdi olmuş iyice. Şimdiki sevgilimin ilki değilim ama sonu olacağım. Şu açıdan ilkiyim ama kimseye aşık olmamış ve aşığım dememiş. Seninde karsına öyle biri çıkacak ki şükür edeceksin inan bana. Acı şu anda çok acı ama inan geçecek.
çok teşekkür ederim desteğiniz için. bu arada nickinizin kedimin adı olması güldürdü bir an :)
bu durumda beni çok iyi anladığınızı varsayıyorum