Ben de okadar hassasım ki parmağı kesildiğinde sardığı yata bandını bile saklıyorum çocuk gibi. Okadar doluyumki ummanda katre bu konu☹
bir insan anıları biriktirmiyor diye sevgisini ve duyarlılığını sorgulamayın derim.. bakın ben nişanlıma ömrümü veririm, hiç ama hiç gözümü kırpmadan, benim sevgimi sorgulayabilecek kimse de yoktur, kaç yıl oldu aşkımdan sevgimden bir gram azalmamıştır aksine arttıkça artar.. beraber ne badireler atlattık. yıllandıkça yıllandı ilişkimiz.. ilk başlarda ben de her şeyi biriktirirdim. ama siz bile şaşırırsınız o kadar alakasız şeyleri biriktirirdim. birden bana bir şey oldu, olumlu bir şey yanlış anlamayın, çoğunu attım bunların, yeni anılara yer açalım diye düşünerek.. sadece birkaç şeyi sakladım. sonra bıraktım biriktirmeyi, çünkü anladım ki yaşamak önemli, hatırası değil.. biz çok gezeriz mesela, ama elde telefonla gezmeyiz, yaşarız o tatili ya da geziyi dibine kadar, birkaç poz belki çekeriz, belki hiiç çekmeyiz mesela. gittiğimiz yerlerden anılar toplamayız. ama arada beraber anarız güzel anlarımızı, gülümseriz.
Bir evlilik bir fotoğraf meselesine yıpranmamalı, bu kadar gündeme getirilmemeli, yoksa ne evlilikler var fotoğraflar gözünüzün içine içine sokulur ama zerre huzurları yoktur.. biriktirmeye değil yaşamaya bakın. yarabandını saklamaktansa o yaralı eli iyileşene kadar öpün, daha iyidir, daha etkilidir, sevgiyi daha çoğaltıcıdır.. zihninizde hatırlayın anılarınızı önce. hatıraları saklamakla sevgi ve hassasiyeti değerlendirmeyin, ölçmeyin kendi kafanızda.
fotoğraf ille de çok içinizde kalıyorsa siz organize edin, isterseniz yeni bir çekim yaptırın, ama siz ön ayak olun ne var bunda.. siz ayarlayın her şeyi. ama dönüp dönüp bu meselelere gelinlik düğün fotoğraf borç vs girmeyin.. bunlara girecekseniz o fotoğraf olsa size ne hayrı var? koşullarınız neyse onu yaşamışsınız zamanında, amaç iki seven insanın aynı evde mutlu bir beraberlik yaşaması iken, neden bu meseleleri dert ediyorsunuz hala kendinize..