Durum edebiyat alıntısı yapabilmeyi kaldırmıyor, özür dilerim ama "hiç kimseye hikayesini sorma, o unutur ama sen unutamassın." lafı tam oturuyor. Annen kendini düşündüğü kadar, keşke seni de düşünüp soruyu sorduğunda bunca yıldır yaptığı gibi saklama yolunu tercih etseydi, gülerek "elune, nerden geliyor aklına böyle şeyler." deyip konuyu değiştirseydi, bunca senedir katlandığı sır en azından bu şekilde ortaya çıkmazdı, senden bu yükü taşımanı istemesi bunca senedir çektiği çileyi anlamsız kalıyor. Boşanır, sebebini geçiştirir, sonra itiraf ederdi çocuklarına, unutmaya çalışır birbirinize sarılırdınız, ama bu haliyle yok, ne düşünsem olmuyor. Babandan nefret etmen ve anneni gözünde bitirmesi dışında hiç bir şeye faydası olmayacak şu durum, ilişkilerimi makul bir şekilde en aza indirip etkilerini hayatımda tamamen bitirme yoluna giderdim ben olsam, sebeplerim farklı olsa da uzun süredir ben de o yolda olduğumdan yazabiliyorum. Büyük sabır diliyorum, annenin babanın yüzüne bir daha aynı saf duygularla bakamamak hatalarını tekrar etmediğin sürece kendinin güzel bir hayat yaşamana engel değil.
