Mesleğe ilk başladığım yıl eşimle sevgiliydik. Esasında benim çömezliğimden kaynaklanan, iş arkadaşlarımla ve kurumla olan sıkıntılarımı ağlayarak anlatırdım ona. Dinlerdi, dinlerdi ve yine dinlerdi :) haftalarca sürdü bu durum. Teselli cümleleri kullanır, yer yer hak verirdi bana. Ancak şevkimi kıracak tek kelam etmezdi. Eşim o zaman bana "senin bir şey bildiğin yok millete bok atma" deseydi, kendimi geliştirmek için adım atamazdım. Çabalamazdım. O zamanlarda ihtiyacım olan şey motive edilmekti.
Ben sizi çok hatalı buldum. Haklı bile olsanız, kimse anasının karnından iş tecrübesi ile doğmuyor. Gerçek bir arkadaş olsaydınız, sadece teselli eder böylesine olumsuz bir yorumu en olmadık zamanda dile getirmezdiniz. Sadece "iş hayatı böyle maalesef. Sakın vazgeçme, kendini geliştir daha iyi bir işe sahip ol" deseniz, bu bile yeterdi.