- 3 Ekim 2010
- 134
- 35
- 318
- Konu Sahibi siskelebegidefne
- #1
Merhaba arkadaşlar,
Belki hatırlayanlar vardır aranızda. 5-6 ay önce bir konu açmıştım.
'9 aylık bebeğimle baba evindeyim' diye.. Şu anda oğlum 16 aylık oldu. Evliliğiminde 2. yılı bitti.
Yaşadığım olaylardan sonra eşimden ayrılma kararı almıştım. Yaklaşık 2 ay babaevinde kaldım.
Bir sürü şey yaşandı tüm detayları yazamayacağım buraya çok uzun olur. Eşimin verdiği sözlerden ve çevrenin baskısı ile yeniden denemeye karar verdim. Benim kararımı etkileyen tabi ki bebeğimdi... O olmasaydı boşanmıştım muhtemelen.. Bu arada ailem hep desteğimdi,barışsanda ayrılsanda yanındayız dediler...
Eşim en ufak şeyden sinirlenen,etrafı kırıp döken bir insandı. Üzerime yürümüşlüğüde çoktur, boğazıma yapışmışlığıda..
Ben eve dönmek için bir şart koştum. Doktora gitmesini istedim. Sonra terapiye gitmeye başladık beraber. Daha baba evindeydim,güvenemiyordum ona. 4-5 seans gittik. Bu süreçte eşim çok sakin ve çok anlayışlı idi. Psikolog evliliğimizde boşanmaya varacak kadar sorunlar görmediğini söyledi her defasında.
Eşime sürekli, artık bi ailesi olduğunu kendi ailesini 2.planda tutması gerektiğini,evde bana yardımcı olması gerektğini vs. anlattı.
Neyse en son aynı evde yaşamadan değişip değişmediğini anlayamazsın dedi bana. Evine dön ve bak bakalım nasıl gelişecek ilişkiniz.. Bende döndüm eve.. Küçücük bebeğim bile eve gelince sevindi inanamazsınız..
Sonuç olarak yine tartışmalar yaşandı,ailelerede yansıdı şu an ben onun ailesine mesafeliyim,o benim aileme. Daha doğrusu eşim istiyor ama ailem onunla görüşmüyor.. Kendi aramızda iyiyiz,artık sorunları konuşabiliyor ve çözüm sağlıyoruz. Eskiye göre daha saygılı,anlayışlı ve yardımcı.. Zaman içerisinde ailelerlede arayı düzelteceğimize inanıyorum..
Bizim en büyük sıkıntımız iki tarafada yakın olmak malesef. En ufak şey onlarada yansıyor.. Siz kendi aranızda düzelseniz bile onların içinde hep bir şeyler kalıyor malesef =(
Hakkımızda hayırlısı..
Belki hatırlayanlar vardır aranızda. 5-6 ay önce bir konu açmıştım.
'9 aylık bebeğimle baba evindeyim' diye.. Şu anda oğlum 16 aylık oldu. Evliliğiminde 2. yılı bitti.
Yaşadığım olaylardan sonra eşimden ayrılma kararı almıştım. Yaklaşık 2 ay babaevinde kaldım.
Bir sürü şey yaşandı tüm detayları yazamayacağım buraya çok uzun olur. Eşimin verdiği sözlerden ve çevrenin baskısı ile yeniden denemeye karar verdim. Benim kararımı etkileyen tabi ki bebeğimdi... O olmasaydı boşanmıştım muhtemelen.. Bu arada ailem hep desteğimdi,barışsanda ayrılsanda yanındayız dediler...
Eşim en ufak şeyden sinirlenen,etrafı kırıp döken bir insandı. Üzerime yürümüşlüğüde çoktur, boğazıma yapışmışlığıda..
Ben eve dönmek için bir şart koştum. Doktora gitmesini istedim. Sonra terapiye gitmeye başladık beraber. Daha baba evindeydim,güvenemiyordum ona. 4-5 seans gittik. Bu süreçte eşim çok sakin ve çok anlayışlı idi. Psikolog evliliğimizde boşanmaya varacak kadar sorunlar görmediğini söyledi her defasında.
Eşime sürekli, artık bi ailesi olduğunu kendi ailesini 2.planda tutması gerektiğini,evde bana yardımcı olması gerektğini vs. anlattı.
Neyse en son aynı evde yaşamadan değişip değişmediğini anlayamazsın dedi bana. Evine dön ve bak bakalım nasıl gelişecek ilişkiniz.. Bende döndüm eve.. Küçücük bebeğim bile eve gelince sevindi inanamazsınız..
Sonuç olarak yine tartışmalar yaşandı,ailelerede yansıdı şu an ben onun ailesine mesafeliyim,o benim aileme. Daha doğrusu eşim istiyor ama ailem onunla görüşmüyor.. Kendi aramızda iyiyiz,artık sorunları konuşabiliyor ve çözüm sağlıyoruz. Eskiye göre daha saygılı,anlayışlı ve yardımcı.. Zaman içerisinde ailelerlede arayı düzelteceğimize inanıyorum..
Bizim en büyük sıkıntımız iki tarafada yakın olmak malesef. En ufak şey onlarada yansıyor.. Siz kendi aranızda düzelseniz bile onların içinde hep bir şeyler kalıyor malesef =(
Hakkımızda hayırlısı..
ama güzel şeyler bunlar.Yeter ki ölçüsü olsun,kötü söz şiddet olmasın.
