Aile!

Nasıl anlatsam bilemiyorum. İnsana hayatta herkes değer verse annesi vermese o insan değerli hisseder mi? Yardıma ihtiyacı olduğunda tüm dünya yanında olsa annesi olmasa kendisi yalnız ve çaresiz hissetmez mi insan? Neden bu kadar beklenti içine girdiğimi de bilmiyorum bu anlamda suç bende ama başka türlüsünü de yapamıyorum. Yaşadığım hayal kırıklığı öyle büyükki kime anlatsam dert yansam neden böyle desem kim bana mantıklı bi cevap verir?
Bende anne oldum hemde 17 gün önce çocuğumu kucağıma aldığıma sevinemedim. Annemden sadece manevi olarak yanımda olmasını bekledim ama ne hamileyken ne şu anda yanımda olmak istemedi sadece kendini düşündü. Üstelik beni bu şehre çağıran her şekilde destek olacağını söyleyen kendisiydi. Ben bu zamana kadar ailemde herkese elimden geldiğince maddi manevi destek oldum anneme babama kardeşlerime bari onun hatrına yapsaydı. Hastanede doğum yaptığım ilk gün acıdan kıvranırken ufacık bebekle beni bıraktı kocanla baş başa kalın diye çıktı gitti. Eve geldiğimde türlü bahanelerle gelmek istemedi gelse de kalmak istemedi. Sadece bi gece kaldı ve hayatımda yaşadığım en kötü gecelerden biriydi diyebilirim. Çocuk ağladı ben ağladım dönüp bakmadı bile uyudu sadece. Bikaç gün sonra aradım ağladım bana demogoji yapma dedi stresten sütüm kesildi bebeğimi mamayla beslemek zorunda kaldım dikişlerim açıldı yine stresten. Ablam geldi bakmak için ona da o benim kızım sen bakma ben bakarım demiş ama yine yok tabiki. Bu sabah neden böyle yapıyosun ben sana ne yaptım diye mesaj attım. Kafamı dinliyorum anlayış göster yazmış. Neden? Ne oldu ne yaşadın da kafanı dinleme ihtiyacı hissettin?
Yanlış anlamayın beklentim gelsin yemek yapsın çocuğa baksın değil ben en ağrılı halimde bile kalktım işlerimi yaptım bebeğime baktım banyosunu bile amqn ben korkarım diye ellemedi ki bu insan 3 çocuk 3 te torun büyüttü. Sadece gelip yanımda olsaydı evde bi nefes olsaydı yeter di kendisine de söyledim ama bunu yapmak bile zor geldi. Babam da aynı annem gibi evime sadece yemek yemeye geldi torununu sormadı bile. Ben bu insanlar için kaç senedir kredi ödüyorum. Her sorjnlarında ben anne baba gibi yanlarında oluyorum. Kavga ettiklerinde aralarını yapmaya çalışıyorum her ikisine de destek oluyorum eşim bi evlat gibi senelerdir her işlerine koşuyo. Size soruyorum çünkğ ben sebebini anlayamadım. Neden böyle? Ben mi çok taviz verdim yoksa aslında olması gereken bu mu?
Hayır olması gereken bu değil. Siz onlara evlat değil ebeveyn olmayı seçmişiniz. Siz öyle güçlü olmuşunuz ki o nasıl olsa kendi halleder diye düşğnülmüş hakkınızda hep. Ama kaçnyaşına gelirseniz grlin evlat olduğunuz unutulmuş göz ardı edilmiş. Önceyi değiştiremezsinşz ama sonrayı değiştirebilirsiniz. Bundan sonra sizi dünyaya getirip de sorumluluğunuzu üstlenmek yerine kendi sorumluluklarını da size yükleyen insanlara değil sizi gerçekten seven değer veren eşinize ve sizden merhamet bekleyen o melek yavrunuza harcayın enerjinizi.
 
Ben onlara inanarak yaşadığım şehirden buraya tayin istedim eşimle geldik inanamıyorum şu olanlara ama bende mesafeli olmak istiyorum artık.

senın yerinde olsam bak bunu gerçekten söylüyorum tayin isterim ve onlar ölmüş gibi terk ederim o şehri

arkamı dönüp bakmam bile
 
Acaba içinizdeki herşeyi bi mesajla yazıp "ne zaman sana ihtiyacım olsa kafa dinleyesin geliyor, bundan sonra sakın beni bi ihtiyacın olunca arama, ben de kafamı dinliycem' deyip bağınizi kesseniz mi?
 
Aa konu sahibi benim doğumumu anlatmışsın, çok şaşırdım!
Vallahi aynı şeyleri yaşadım. Hamileyken yanımda değildi annem, doğumuma 10 gün kala kayınvalidem geldi bende kaldı, önüme meyvemi soyari keser verirdi, öyle baktı bana, annem hiç gelmedi.
Doğum yaptım, akşamına ben gidiyorum evime, kalamam, benim çalışan bir kocam var, ona yemek yapmam lazım dedi, gitti. Kayınvalidemle eşim kaldılar yanımda 3 gün.
Doğumdan sonra evime geldim, kayınvalidem anneme, sizin yanınızda daha rahat eder, tuvalete götürmek gerekir, banyoya sokmak gerekir, benden çekinir, isterseniz siz kalın dedi diye kayınvalidemle kavga etti. Ben kalamam, işim-gücüm var dedi.
İşe başlamak zorunda kaldım, minicik bebeğimi bakıcıya bırakmak zorunda kaldım, bakıcı hastalandığında bir gün çocuğuma bakmadı, ben bebek bakamam dedi.
Benim annemle ilgili açtığım bir konu var, okusanız anlarsınız, bazı anneler gerçekten annelik içgüdüsünü yeterince taşıyamıyor.
Uzaklaşın, muhtaç olmayın, kendi kendinize yetin ve asla kafaya takmayın.
Siz ona sırtınızı yaslamayın, sırtınızı dönün.
 
Bu toplumda herkes üreyeyim de kısır demesinler arkamdan diye anne - baba olduğu için şu olanlara bak. Sorsan evlat yetiştirdik(!) derler.
 
Back