Ailem kardeşim yüzünden perişan, ben de izleyiciyim.

Papatya129

Popüler Üye
Kayıtlı Üye
20 Temmuz 2014
2.034
2.465
Herkese merhaba.
Canımı aşırı sıkan ve artık sabrımın kalmadığı bir konuyu paylaşmak istiyorum.
5 yıl üniversiteyi başka şehirde okuduktan sonra aile evine döndüm. Döndüğümden beri kız kardeşimle (16 yaşında) aramız hem uzun süredir birbirimizi görmeyişimizden hem de kardeşimin ergenliğin etkisiyle kabuğuna çekilmesinden dolayı çok iyi değildi. Ama yine de geldiğim ilk günden beri çabalıyorum, arkadaşlarımla buluşurken onu da götürüyorum, cinsel kimliği konusunda yaşadığı çekinceleri dinliyorum ve onu yargılamayacağımı hissettiriyorum vs. Çoğu şeyi paylaşır hale geldik ve şu an daha yakınız fakat kardeşim hiç iyi değil.

Biz mükemmel bir aile değiliz ama evimizde (küçükken yaramazlık yaptığımızda yediğimiz birkaç pataklama dışında) fiziksel şiddet yaşanmadı. Annemle babam arada kavga etseler de birbirlerine aşıklardır ve bize ebeveyn travması yaşatmadılar. Genel olarak da modern insanlar, giydiğimize gezdiğimize asla karışmazlar. Babam da eşekler gibi çalışıp bize orta seviye bir hayat sağladı. Hatta kardeşim doğduktan sonra ekonomik durumumuz iyiye gitti, kendisi benim gördüğüm yokluğu hiç görmedi ve istediği her şey yapıldı diyebilirim.
Ama kardeşim küçüklükten beri dünyanın en kötü hayatını yaşıyormuş gibi depresif. Hep mutsuz. Derslerine önem vermediği ve okula dahi gitmek istemediği için dersleri berbat. Kolunda jilet izleri yakaladık, zevk için yaptığını söylüyor ve "sanki kendimi mi öldürdüm abartmayın ya" gibi gevşek cevaplar verip bizi çileden çıkarttı. Annemle arası her daim kötü ve annemden nefret ediyor gibi. Evdeki tek bir şeye elini sürmez, yardım etmez, yediği tabağı bile uyarılarımıza rağmen yıkamaz.

Geçen "Ne seni mutlu ederdi?" dedim, sonsuz uykuya dalmak diye cevap verdi. Her gün sabah uyandığında ölmek istiyormuş.

Bunların yalnızca ergenlik olduğunu düşünmüyorum kardeşimin hakikaten psikolojisi iyi değil ve ben artık sabrımın son noktalarını yaşıyorum. "Ne yaşadın sanki" diyip tokatlayasım geliyor çocuğu. Yani bazılarınız kızacak hatta "korkunç abla" yaftalaması yapacak ama umrumda değil, çünkü tükeniyorum annemin perişan olduğunu gördükçe ve kardeşime daha da kinleniyorum. Hatta kardeşime baktıkça çocuk sahibi olmak istemediğimi düşünüyorum.
Kızlar çok yoruldum. Cumartesi gününe psikoloğa götüreceğiz. Daha önce psikiyatriste götürdük ama verilen ilacı kullanmadı uyuyamıyorum diye.

Lütfen bu çocuk düzelecek deyin... Artık bu evden kaçmak istiyorum.
 
Son düzenleme:
Ergenliğimden beri ara sıra yazdığım şifreli bir blog günlüğüm var. Son zamanlarda orda yazdıklarımı okuyorum ve dert ettiğim şeyler aşırı komik geliyor. O zamanlar ne kadar depresif bir insanmışım, kendimi ne kadar gereksiz şeyler için üzüyormuşum diyorum. Tabi kolumu falan jiletlemiyordum ama hayatın tüm yükü omuzlarımda gibi yazılar yazmışım.

Ergenlik deyip geçemiyorum deseniz de bence yıllar sonra bu yaptıkları ona komik gelecek. Umarım da öyle olur. Ama tabi psikolojik destek yine alsın.

Peki neden hayatının çok kötü olduğunu düşünüyor gerekçe olarak ne sunuyor?
 
Son düzenleme:
Bunların yalnızca ergenlik olduğunu düşünmüyorum kardeşimin hakikaten psikolojisi iyi değil ve ben artık sabrımın son noktalarını yaşıyorum.

Neye dayanarak sadece ergenlik olduğunu düşünmüyorsunuz? Siz bu kadar yoğun yaşamamış olabilirsiniz ama ergenlik tam da böyle bir şey.
 
Herkese merhaba.
Canımı aşırı sıkan ve artık sabrımın kalmadığı bir konuyu paylaşmak istiyorum.
5 yıl üniversiteyi başka şehirde okuduktan sonra aile evine döndüm. Döndüğümden beri kız kardeşimle (16 yaşında) aramız hem uzun süredir birbirimizi görmeyişimizden hem de kardeşimin ergenliğin etkisiyle kabuğuna çekilmesinden dolayı çok iyi değildi. Ama yine de geldiğim ilk günden beri çabalıyorum, arkadaşlarımla buluşurken onu da götürüyorum, cinsel kimliği konusunda yaşadığı çekinceleri dinliyorum ve onu yargılamayacağımı hissettiriyorum vs. Çoğu şeyi paylaşır hale geldik ve şu an daha yakınız fakat kardeşim hiç iyi değil.

Biz mükemmel bir aile değiliz ama evimizde hiç fiziksel şiddet yaşanmadı. Annemle babam arada kavga etseler de birbirlerine aşıklardır ve bize ebeveyn travması yaşatmadılar. Genel olarak da modern insanlar, giydiğimize gezdiğimize asla karışmazlar. Babam da eşekler gibi çalışıp bize orta seviye bir hayat sağladı. Hatta kardeşim doğduktan sonra ekonomik durumumuz iyiye gitti, kendisi benim gördüğüm yokluğu hiç görmedi ve istediği her şey yapıldı diyebilirim.
Ama kardeşim küçüklükten beri dünyanın en kötü hayatını yaşıyormuş gibi depresif. Hep mutsuz. Derslerine önem vermediği ve okula dahi gitmek istemediği için dersleri berbat. Kolunda jilet izleri yakaladık, zevk için yaptığını söylüyor ve "sanki kendimi mi öldürdüm abartmayın ya" gibi gevşek cevaplar verip bizi çileden çıkarttı. Annemle arası her daim kötü ve annemden nefret ediyor gibi. Evdeki tek bir şeye elini sürmez, yardım etmez, yediği tabağı bile uyarılarımıza rağmen yıkamaz.

Geçen "Ne seni mutlu ederdi?" dedim, sonsuz uykuya dalmak diye cevap verdi. Her gün sabah uyandığında ölmek istiyormuş.

Bunların yalnızca ergenlik olduğunu düşünmüyorum kardeşimin hakikaten psikolojisi iyi değil ve ben artık sabrımın son noktalarını yaşıyorum. "Ne yaşadın sanki" diyip tokatlayasım geliyor çocuğu. Yani bazılarınız kızacak hatta "korkunç abla" yaftalaması yapacak ama umrumda değil, çünkü tükeniyorum annemin perişan olduğunu gördükçe ve kardeşime daha da kinleniyorum. Hatta kardeşime baktıkça çocuk sahibi olmak istemediğimi düşünüyorum.
Kızlar çok yoruldum. Cumartesi gününe psikoloğa götüreceğiz. Daha önce psikiyatriste götürdük ama verilen ilacı kullanmadı uyuyamıyorum diye.

Lütfen bu çocuk düzelecek deyin... Artık bu evden kaçmak istiyorum.
Bence bı çaresine bakın psikolojisi normal değil kendini kesen herkesi keser
Zaten kimlik bunalımı da yaşıyor 🤷
Psikiyatri bı gorsun
Yoksa sağda solda samuray kiliciyla elini kolunu sallaya sallaya, insanları öldüren bireyler yetişiyor
 
Bu süreçte sadece yanında olduğunuzu hissettirin ona. Hayata daha farklı açıdan bakabilse keşke. Bazen etrafımızdaki güzellikleri görüp şükretmek yerine hep kötü şeylere odaklanıyoruz.
 
ben sızın yerınızde olsam bır uzmana gıder aynen boyle anlatır kardesıme nasıl destek olabılırım neler yapabılırım bu sekılde cevaplar verıyor nasıl yaklasmalıyım tavsıye verırmısınız dıye sorardım
 
Herkese merhaba.
Canımı aşırı sıkan ve artık sabrımın kalmadığı bir konuyu paylaşmak istiyorum.
5 yıl üniversiteyi başka şehirde okuduktan sonra aile evine döndüm. Döndüğümden beri kız kardeşimle (16 yaşında) aramız hem uzun süredir birbirimizi görmeyişimizden hem de kardeşimin ergenliğin etkisiyle kabuğuna çekilmesinden dolayı çok iyi değildi. Ama yine de geldiğim ilk günden beri çabalıyorum, arkadaşlarımla buluşurken onu da götürüyorum, cinsel kimliği konusunda yaşadığı çekinceleri dinliyorum ve onu yargılamayacağımı hissettiriyorum vs. Çoğu şeyi paylaşır hale geldik ve şu an daha yakınız fakat kardeşim hiç iyi değil.

Biz mükemmel bir aile değiliz ama evimizde (küçükken yaramazlık yaptığımızda yediğimiz birkaç pataklama dışında) fiziksel şiddet yaşanmadı. Annemle babam arada kavga etseler de birbirlerine aşıklardır ve bize ebeveyn travması yaşatmadılar. Genel olarak da modern insanlar, giydiğimize gezdiğimize asla karışmazlar. Babam da eşekler gibi çalışıp bize orta seviye bir hayat sağladı. Hatta kardeşim doğduktan sonra ekonomik durumumuz iyiye gitti, kendisi benim gördüğüm yokluğu hiç görmedi ve istediği her şey yapıldı diyebilirim.
Ama kardeşim küçüklükten beri dünyanın en kötü hayatını yaşıyormuş gibi depresif. Hep mutsuz. Derslerine önem vermediği ve okula dahi gitmek istemediği için dersleri berbat. Kolunda jilet izleri yakaladık, zevk için yaptığını söylüyor ve "sanki kendimi mi öldürdüm abartmayın ya" gibi gevşek cevaplar verip bizi çileden çıkarttı. Annemle arası her daim kötü ve annemden nefret ediyor gibi. Evdeki tek bir şeye elini sürmez, yardım etmez, yediği tabağı bile uyarılarımıza rağmen yıkamaz.

Geçen "Ne seni mutlu ederdi?" dedim, sonsuz uykuya dalmak diye cevap verdi. Her gün sabah uyandığında ölmek istiyormuş.

Bunların yalnızca ergenlik olduğunu düşünmüyorum kardeşimin hakikaten psikolojisi iyi değil ve ben artık sabrımın son noktalarını yaşıyorum. "Ne yaşadın sanki" diyip tokatlayasım geliyor çocuğu. Yani bazılarınız kızacak hatta "korkunç abla" yaftalaması yapacak ama umrumda değil, çünkü tükeniyorum annemin perişan olduğunu gördükçe ve kardeşime daha da kinleniyorum. Hatta kardeşime baktıkça çocuk sahibi olmak istemediğimi düşünüyorum.
Kızlar çok yoruldum. Cumartesi gününe psikoloğa götüreceğiz. Daha önce psikiyatriste götürdük ama verilen ilacı kullanmadı uyuyamıyorum diye.

Lütfen bu çocuk düzelecek deyin... Artık bu evden kaçmak istiyorum.
Hayvanlar yoklukta insanlar varlıkta azarmış, senin kardeşin de böyle olmuş işte. Aşırı şımarık. Yoksulluk, muhtaçlık görmesi gerek diye düşünüyorum. Etrafınızda vardır belki öyle birileri. Psikolojik desteğin adı bile onun ekmeğine yağ sürmek olur. Kusura bakma ama nefret ettim kardeşinden. Allah yardımcın olsun.
 
depresyonun türü ve çeşitleri var
psikolog görsün tabi ama muhtemelen psikiyatriye yönlendirecektir
gitmek istiyor mu peki kardeşiniz? bu da çok önemli
 
Ergenlikten kesinlikle yani herkes ergenliği aynı yaşamıyor kardeşiniz biraz ağır atlatıyor. Bir de mizaç olarak sanırım duygusal biri. Sanatsal faaliyetlere yönlendirip kafasını boşaltmasını sağlamanızı tavsiye edebilirim.

Keman istedi keman aldık çalmadı. Sonra piyano dedi babam bir hafta sonra eve piyano göndermiş sürpriz olsun diye salonda boş boş duruyor. Şimdi de elektronik gitar istiyormuş biz almayınca para biriktirmeye karar verdi. Açıklayıcı olmuştur umarım. :/
 
Siz kardesiniz hakkinda cok keskin konusuyorsunuz, halbuki kac sene ayni evde olmamissiniz bile. Belki sizinde bilmediginiz birseyler basindan gecti. Kücüklükten bu yana sorunlar varsa insan harekete gecmeye bu kadar beklemez. Psikolojik destek almasini saglasin annesi babasi. Sizin ona su anda destek olacak durumda oldugunuzu zannetmiyorum. O yüzden karismayin mümkün oldugu kadar
 
Keman istedi keman aldık çalmadı. Sonra piyano dedi babam bir hafta sonra eve piyano göndermiş sürpriz olsun diye salonda boş boş duruyor. Şimdi de elektronik gitar istiyormuş biz almayınca para biriktirmeye karar verdi. Açıklayıcı olmuştur umarım. :/
Bunlar ne zaman yaşandı tam olarak? Doğru olmamış tabii böyle hemen alıp getirmeniz
 
Keman 4-5 sene önce alındı. Piyanoda pandemi ilk patladığında.
Bakın almayınca para biriktirmeye başlamış. Bu güzel bir şey. Gençler şimdi her şeye hızlıca kavuşmaktan dolayı biraz doyumsuzlar. Hemen sıkılıyorlar ve kendilerini mutlu edecek şeyleri bulmak için çaba göstermiyorlar. Kardeşiniz de tipik bir ergen. Yardımcı olmak adına uzmana danışabilirsiniz
 
X