- 19 Mayıs 2010
- 1.490
- 4.246
21 eylül de 10 yil oldu babam göçeli cok klasik ama allah gercekten sabrini veriyor benim babacığım yogun bakimda bir basina öldü bana en cok bu dert oldu. O zaman kizim 1 yaşındaydı annem zaten rahatsizdi güçlü durmalıyım diye diye acımı, yasımı yasayamadim bu da vucudumda buyuk sorunlara neden olmus ki sonradan öğrendim 1 yıl sonra psikiyatriye gittigimde atlatilamayan yas hali teshisi koydular. Boyle durumlarda insanin yasını rahatca yasamasi ve olumu kabullenmesi gerekirmis bir psikoloğa gidin inanin size iyi gelecek.Selam arkadaşlar,
Bu gece yine çok bunaldım, 11 ay önce babamı ani bir kalp krizi ile kaybettim, babam ölmeden 1 gün önce hastaneden yeni taburcu olmuştum covid dolayısıyla tedavi görüyordum. Eve geldiğim günün ertesi sabahı babamın ölüm haberiyle uyandım. Covid olmasın diye gözümden sakındığım babam, aylarca öpüp koklamadığım babam benim hastaneden çıkıp onu görmeye gitmemi beklemeden bir kuş gibi uçtu gitti bu dünyadan. Ben daha önce yakınımdan kimseyi kaybetmemiştim, oyüzden çok ağır oldu benim için. Çok üzüldüm, hatıralarımızın olduğu yerlere gidip hüngür hüngür ağladım.Halâ şaka gibi, çok zor günler geçirdim. Babam biraz kiloluydu, (120 kg), yürüsün hareket etsin daha fazla kilo almasın diye kısa mesafelere arabayla değil, yürüyerek gitmesini istiyorduk.Yemesine müdahale ediyorduk, çok sigara içiyordu. Nefes problemi yaşadığı için az sigara alıyorduk. Hepsi onun iyiliği içindi ama şimdi hepsi bana öyle dert oldu ki. Anneme kızıyorum, neden sen babama karışıyordun diyekeşke daha çok yeseydi, daha çok sigara içseydi, hiç yürümeseydi evde otursaydı ama sağ olsaydı diye. Hep keşke keşke keşke.... Onu hep tekerlekli sandalyeye bindirip doktor doktor gezdiriyordum şekeri, tansiyonu, dizleri için. Şimdi o hastanelere gidemiyorum.Kalbim onsuz çok acıyor, halâ alışamadım. Son yıllarda zaten hep maddi sıkıntılar yaşıyordu, babam son zamanlarında hiç maddi yönden rahat etmedi. Ben okudum ama bir işe giremedim üniden sonra... Sanki ben kötü - faydasız evlatmışım gibi geliyor, gurur yapmayıp sekreterlik kasiyerlik bile yapabilirdim evlilik öncesi. Onlara faydam olurdu en azından...
Üniversite okurken hep çalıştım, burs falan aldım ama ailemden bi kuruş almadım. Aksine onlara faydam oldu ama üniden sonra ben şu okul mezunuyum, basit işlerde çalışmam diyip gurur yaptım. Şimdi diyorum ah keşke keşke keşke.... Sürekli gözlerim doluyor, boğazım düğümleniyor. Allahım ne olur bari annemi bize bağışla diyorum. O da babamdan sonra çok bozuldu... Hep korkuyorum ona da birşey olacak diye. Eşim psikiyatriye götürmek istedi ama ben ilaç kullanmak istemediğim için gitmedim. Siz nasıl baş ediyorsunuz bunlarla? Ben çok yoruldum.
Cocuklariniz varsa onlarla ilgilenin, işinize daha sıkı sarilin, bol bol hayır dağıtın. Babalarimiz icin artik yapabilecegimiz en guzel sey onlar icin hayirli isler yapmak
