Ailenizden birini kaybettiğinizde bununla nasıl baş ediyorsunuz?

A R Y A .!.:
Selam arkadaşlar,

Bu gece yine çok bunaldım, 11 ay önce babamı ani bir kalp krizi ile kaybettim, babam ölmeden 1 gün önce hastaneden yeni taburcu olmuştum covid dolayısıyla tedavi görüyordum. Eve geldiğim günün ertesi sabahı babamın ölüm haberiyle uyandım. Covid olmasın diye gözümden sakındığım babam, aylarca öpüp koklamadığım babam benim hastaneden çıkıp onu görmeye gitmemi beklemeden bir kuş gibi uçtu gitti bu dünyadan. Ben daha önce yakınımdan kimseyi kaybetmemiştim, oyüzden çok ağır oldu benim için. Çok üzüldüm, hatıralarımızın olduğu yerlere gidip hüngür hüngür ağladım.Halâ şaka gibi, çok zor günler geçirdim. Babam biraz kiloluydu, (120 kg), yürüsün hareket etsin daha fazla kilo almasın diye kısa mesafelere arabayla değil, yürüyerek gitmesini istiyorduk.Yemesine müdahale ediyorduk, çok sigara içiyordu. Nefes problemi yaşadığı için az sigara alıyorduk. Hepsi onun iyiliği içindi ama şimdi hepsi bana öyle dert oldu ki. Anneme kızıyorum, neden sen babama karışıyordun diye 😔 keşke daha çok yeseydi, daha çok sigara içseydi, hiç yürümeseydi evde otursaydı ama sağ olsaydı diye. Hep keşke keşke keşke.... Onu hep tekerlekli sandalyeye bindirip doktor doktor gezdiriyordum şekeri, tansiyonu, dizleri için. Şimdi o hastanelere gidemiyorum.Kalbim onsuz çok acıyor, halâ alışamadım. Son yıllarda zaten hep maddi sıkıntılar yaşıyordu, babam son zamanlarında hiç maddi yönden rahat etmedi. Ben okudum ama bir işe giremedim üniden sonra... Sanki ben kötü - faydasız evlatmışım gibi geliyor, gurur yapmayıp sekreterlik kasiyerlik bile yapabilirdim evlilik öncesi. Onlara faydam olurdu en azından...
Üniversite okurken hep çalıştım, burs falan aldım ama ailemden bi kuruş almadım. Aksine onlara faydam oldu ama üniden sonra ben şu okul mezunuyum, basit işlerde çalışmam diyip gurur yaptım. Şimdi diyorum ah keşke keşke keşke.... Sürekli gözlerim doluyor, boğazım düğümleniyor. Allahım ne olur bari annemi bize bağışla diyorum. O da babamdan sonra çok bozuldu... Hep korkuyorum ona da birşey olacak diye. Eşim psikiyatriye götürmek istedi ama ben ilaç kullanmak istemediğim için gitmedim. Siz nasıl baş ediyorsunuz bunlarla? Ben çok yoruldum. 😔
Genişletmek için tıkla...
Allah yardımcınız olsun. Mekanı cennet olsun inşallah. Bende babamı 6 sene önce kaybettim acısı hala dün gibi. 5 dakika önce yanındayken 5 dakika sonra ölümünü duydum. O kadar zor oldu ki benim her şeyimdi. Zamanla alışılıyor. Acısı azalmıyor ama hayata bi şekilde devam ediyoruz
 
A R Y A .!.:
Babamı kaybettiğimde 26 yaşındaydım, şimdi 27 oldum. Hâlâ çocuk gibi ağlıyorum, dün gece eşime sarılıp ben babamı çok özledim diyerek hüngür hüngür ağladım. Gözlerim şişmiş, bazı yaralar çok derin. Hep kanıyor. 😔
Genişletmek için tıkla...
Düşüncesi bile korkunç. Baba insanın cidden sığınacak limanı. Arkasında ki güç. Ben düşünemiyorum babamsız bir hayatı. Ama ne mutlu ki sizin gibi sağlıklı, güçlü bir evlat yetiştirmiş. Sizde eminim muhteşem anılar bırakmıştır. Burada bazen anne ve baba (sözde) olan insanları okuyoruz. Çocukları ne kadar mutsuz… Keşke anne ve babalar ölümsüz olsa.
 
A R Y A .!.:
Selam arkadaşlar,

Bu gece yine çok bunaldım, 11 ay önce babamı ani bir kalp krizi ile kaybettim, babam ölmeden 1 gün önce hastaneden yeni taburcu olmuştum covid dolayısıyla tedavi görüyordum. Eve geldiğim günün ertesi sabahı babamın ölüm haberiyle uyandım. Covid olmasın diye gözümden sakındığım babam, aylarca öpüp koklamadığım babam benim hastaneden çıkıp onu görmeye gitmemi beklemeden bir kuş gibi uçtu gitti bu dünyadan. Ben daha önce yakınımdan kimseyi kaybetmemiştim, oyüzden çok ağır oldu benim için. Çok üzüldüm, hatıralarımızın olduğu yerlere gidip hüngür hüngür ağladım.Halâ şaka gibi, çok zor günler geçirdim. Babam biraz kiloluydu, (120 kg), yürüsün hareket etsin daha fazla kilo almasın diye kısa mesafelere arabayla değil, yürüyerek gitmesini istiyorduk.Yemesine müdahale ediyorduk, çok sigara içiyordu. Nefes problemi yaşadığı için az sigara alıyorduk. Hepsi onun iyiliği içindi ama şimdi hepsi bana öyle dert oldu ki. Anneme kızıyorum, neden sen babama karışıyordun diye 😔 keşke daha çok yeseydi, daha çok sigara içseydi, hiç yürümeseydi evde otursaydı ama sağ olsaydı diye. Hep keşke keşke keşke.... Onu hep tekerlekli sandalyeye bindirip doktor doktor gezdiriyordum şekeri, tansiyonu, dizleri için. Şimdi o hastanelere gidemiyorum.Kalbim onsuz çok acıyor, halâ alışamadım. Son yıllarda zaten hep maddi sıkıntılar yaşıyordu, babam son zamanlarında hiç maddi yönden rahat etmedi. Ben okudum ama bir işe giremedim üniden sonra... Sanki ben kötü - faydasız evlatmışım gibi geliyor, gurur yapmayıp sekreterlik kasiyerlik bile yapabilirdim evlilik öncesi. Onlara faydam olurdu en azından...
Üniversite okurken hep çalıştım, burs falan aldım ama ailemden bi kuruş almadım. Aksine onlara faydam oldu ama üniden sonra ben şu okul mezunuyum, basit işlerde çalışmam diyip gurur yaptım. Şimdi diyorum ah keşke keşke keşke.... Sürekli gözlerim doluyor, boğazım düğümleniyor. Allahım ne olur bari annemi bize bağışla diyorum. O da babamdan sonra çok bozuldu... Hep korkuyorum ona da birşey olacak diye. Eşim psikiyatriye götürmek istedi ama ben ilaç kullanmak istemediğim için gitmedim. Siz nasıl baş ediyorsunuz bunlarla? Ben çok yoruldum. 😔
Genişletmek için tıkla...
Tam 160 gun oldu babamı kaybedeli.. unutmanın bir caresi varsa ya da başa çıkmanın herşeyimi verebilirim. Burnumun sızlamadığı böğürerek ağlamadığım tek günüm olmadı. yediğim zıkkım içtiğim zıkkım oluyor. onsuz hayat olmaz olsun diyorum. Alınabilecek her iznimi bayramlar seyranlar senelik izin ücretsiz izin hepsini kullanıp mezarlıkta geçirdim tüm zamanımı aylarca. Şimdi her hafta yanındayım saatlerce uzanıyorum yanına. olmaz olasıca korona aldı babamı benden bizden. hiçbirşeyi yoktu babasının evini yapıyordu kendı. o kadar dinc o kadar hareketli biriydi. Hayalleri evi cocukları herşeyi yarım kaldı bizim de hayatımızı elimizden alıp gitti. Bir arkadaş demiş ya babasız yaşamak kolu bacağı olmadan yaşamak gibi. hayatım boyut değiştirdi tüm anlamını yitirdi. bir günde bitti herşey.

Ana nefes , baba hayatmiş ...Baba gidince hayat biter sadece nefes alırmışsın.
 
BlairWaldorf_23 .!.:
Başınız sağ olsun. Acınızı çok iyi anlıyorum. Ben de 9 ay önce babamı corona yüzünden kaybettim. Öncesinde bir ay yoğun bakımda kaldı. Göremedim, sarılamadım, koklayamadım. Nasıl görünüyordu onu bile bilmiyorum. Cenazesini bile yapamadık. Görevliler getirdi apar topar gömüldü. Yetişemedik bile.
İçimde ukde olan şeyler o kadar fazla ki. İçime sığmıyor bazen. Ben onun fotoğraflarına bile bakamıyorum. Gittiğini kabullenemiyorum. Geçen hafta o gittiğinden beri ilk defa bir hastaneye gittim ve göz yaşları içinde kendimi dışarı zor attım geri. Her şey içimde volkan gibi patladı, içim kavruldu. Bir ay ne yaptı o hastanede, uyutulmadan önce ne hissetti ne düşündü kim bilir. Yapayalnız kaldı. Asla yanına kimseyi almadılar. Gariban gibi kaldı canım babam.

İnanın baş edilmiyor. Sadece bir şeylere alışıyorsunuz, hayat devam ediyor. Ama acısı hep aynı kalıyor. Herkesin keşke si farklı emin olun.

Ilaç kullanmak istemiyorsanız psikiyatri yerine bir psikoloğa gidin ve sadece dertleşin. Ablam da durumla baş edemediği için aylarca psikoloğa gitti ve faydasını gördü.

Umarım siz de bir yolunu, size iyi gelecek bir şeyi bulursunuz.

Sizlere sabır ve sağlık diliyorum. Dertleşmek isterseniz dinlerim.
Genişletmek için tıkla...
dedim ki acaba bu yazıyı ben mi yazdım. o kadar benzer ki yaşadıklarımız. Benim babam da 13 gün yoğun bakımda kaldı. Çok acı çekti mi , birşey demek istedi mi bize , Ağladım ı çok , hissetti mi gideceğimi. Ben 5 ay bitti babam gideli ama hala o 13 günde neler oldu ne hissetti bize küstü mü kızdı mı acaba , o na kötüsün dediler mi diye diye kendimi yedim. Babam da çok gariban gitti . cenazesi apar topar gömüldü , kefen üstünde torba sonra taput tu , sırtı toprak yüzü bile görmedi. Bir gün ölürsem anca o gün unuturum bunları. eşim psikiyatrıye götürmek istedi. dedim babamı unutmak için ilaç mı içeceğim deyip kabul etmedim. Rabbim kandım diyene kadar rahmet eylesin babanıza...
 
SEHER YILDIZI .!.:
dedim ki acaba bu yazıyı ben mi yazdım. o kadar benzer ki yaşadıklarımız. Benim babam da 13 gün yoğun bakımda kaldı. Çok acı çekti mi , birşey demek istedi mi bize , Ağladım ı çok , hissetti mi gideceğimi. Ben 5 ay bitti babam gideli ama hala o 13 günde neler oldu ne hissetti bize küstü mü kızdı mı acaba , o na kötüsün dediler mi diye diye kendimi yedim. Babam da çok gariban gitti . cenazesi apar topar gömüldü , kefen üstünde torba sonra taput tu , sırtı toprak yüzü bile görmedi. Bir gün ölürsem anca o gün unuturum bunları. eşim psikiyatrıye götürmek istedi. dedim babamı unutmak için ilaç mı içeceğim deyip kabul etmedim. Rabbim kandım diyene kadar rahmet eylesin babanıza...
Genişletmek için tıkla...
Allah sevgisi kadar sabrını versin hepimize.Çok zor.
 
7 yıl önce annemi kaybettim artık güçlü durmaktan bnde yoruldum. Üstelik hamileyim annemin ypklugunu çok arıyorum doğumunu düşünüyorum ne teyzem ne ablam ne de ananem var yanımda olucak. Çok ağır bazen bebeğime zarar vericem diye çok korkuyorum kızım olucak o kadar mutluyum ki... Acılarımı dertlerimi onla paylaşabilicem
 
Kardes acisi kadar kptu oldugunu dusunmuyorum
Ayni karindan çıkıyoruz sonucta
Annem babam yasiyor
Yasamadan bilemem ama benim en buyuk acim kardesimin vefat etmesiydi
Ustelik 5 6 aylik gebeydim
Keske daha fazla zaman gecirseydim
Annem benden sonra olmesin derdi
Engelliydi.
Ben bakardım ama rabbim yanina almayi uygun gormus ne gelir elden
Boyle yazilar okudukca daha kotu olurum ..
Allah sabir versin cumlemize..
 
A R Y A .!.:
Selam arkadaşlar,

Bu gece yine çok bunaldım, 11 ay önce babamı ani bir kalp krizi ile kaybettim, babam ölmeden 1 gün önce hastaneden yeni taburcu olmuştum covid dolayısıyla tedavi görüyordum. Eve geldiğim günün ertesi sabahı babamın ölüm haberiyle uyandım. Covid olmasın diye gözümden sakındığım babam, aylarca öpüp koklamadığım babam benim hastaneden çıkıp onu görmeye gitmemi beklemeden bir kuş gibi uçtu gitti bu dünyadan. Ben daha önce yakınımdan kimseyi kaybetmemiştim, oyüzden çok ağır oldu benim için. Çok üzüldüm, hatıralarımızın olduğu yerlere gidip hüngür hüngür ağladım.Halâ şaka gibi, çok zor günler geçirdim. Babam biraz kiloluydu, (120 kg), yürüsün hareket etsin daha fazla kilo almasın diye kısa mesafelere arabayla değil, yürüyerek gitmesini istiyorduk.Yemesine müdahale ediyorduk, çok sigara içiyordu. Nefes problemi yaşadığı için az sigara alıyorduk. Hepsi onun iyiliği içindi ama şimdi hepsi bana öyle dert oldu ki. Anneme kızıyorum, neden sen babama karışıyordun diye 😔 keşke daha çok yeseydi, daha çok sigara içseydi, hiç yürümeseydi evde otursaydı ama sağ olsaydı diye. Hep keşke keşke keşke.... Onu hep tekerlekli sandalyeye bindirip doktor doktor gezdiriyordum şekeri, tansiyonu, dizleri için. Şimdi o hastanelere gidemiyorum.Kalbim onsuz çok acıyor, halâ alışamadım. Son yıllarda zaten hep maddi sıkıntılar yaşıyordu, babam son zamanlarında hiç maddi yönden rahat etmedi. Ben okudum ama bir işe giremedim üniden sonra... Sanki ben kötü - faydasız evlatmışım gibi geliyor, gurur yapmayıp sekreterlik kasiyerlik bile yapabilirdim evlilik öncesi. Onlara faydam olurdu en azından...
Üniversite okurken hep çalıştım, burs falan aldım ama ailemden bi kuruş almadım. Aksine onlara faydam oldu ama üniden sonra ben şu okul mezunuyum, basit işlerde çalışmam diyip gurur yaptım. Şimdi diyorum ah keşke keşke keşke.... Sürekli gözlerim doluyor, boğazım düğümleniyor. Allahım ne olur bari annemi bize bağışla diyorum. O da babamdan sonra çok bozuldu... Hep korkuyorum ona da birşey olacak diye. Eşim psikiyatriye götürmek istedi ama ben ilaç kullanmak istemediğim için gitmedim. Siz nasıl baş ediyorsunuz bunlarla? Ben çok yoruldum.
Genişletmek için tıkla...
Birde şöyle düşünün bu yaşınıza kadar yanınızdaydi tabi ki yaşayacak daha çok anınız olacaktı ama yaşadınız yine de gördünüz sarıldıniz öptünüz en azından bi ağzınızdan babam kelimesi çıktı hiç görmeyenler sadece 2-3 fotoğrafla ananlari düşünün her bayram het mutlu üzüntülü anında sadece mezara gidenler babam yaşasa nasil olurduk amaca diye düşünüyorum arkamda mi olurdu destek olur muydu acaba bana hiç sarıldı mi annem der ki seni çok severdi kardeşim üzülür çünkü hiç göremedi küçükken derdim ki babam kime benziyor ınsallah Rabbım nasip ederse bebeğinizde olacak dedesiyle anisi olmayacak ama siz herseyini anlatacaksınız deden böyle insandı beni böyle severdi bu şu aklınıza gelen hersey ne mutlu ki sizin hep yanınızdaymis bundan sonrada anlarınızda ve kalbinizde olacak hep ben 25 senedir baba diye bi avuç topragiyla konuşuyorum tüm derdimi iyi kötü herseyimi toprağa anlatıyorum
 
Başınız sağ olsun bence eşini dinle ve psikolojik destek al sana çok iyi gelecektir
 
2 yıl önce canım babamı kaybettim. Onunla yeniden kavuşacağım günü bekliyorum. Sanki uzak bir yere gitmis gibi hissediyorum. Öbür türlüsünü konduramıyorum. Babamdan bahsederken geçmiş zaman kullanamıyorum. Çok özledim çok..
 
Konuyu tekrar görmem, 3 ay önce ölen babamı hatırlamam ve girip whatsapp son görülmesine bakmam 😞
Bu konu içimi dağladı çok 😓
Biliyorum gitti ama hâlâ aklıma geldikçe o son görülmesine bakıyorum 26 Haziran 2021 de girmiş en son. O tarih değişmiyor, değişmeyecek ama istemsizce kabullenemiyorum sanırım hâlâ..
 
A R Y A .!.:
Selam arkadaşlar,

Bu gece yine çok bunaldım, 11 ay önce babamı ani bir kalp krizi ile kaybettim, babam ölmeden 1 gün önce hastaneden yeni taburcu olmuştum covid dolayısıyla tedavi görüyordum. Eve geldiğim günün ertesi sabahı babamın ölüm haberiyle uyandım. Covid olmasın diye gözümden sakındığım babam, aylarca öpüp koklamadığım babam benim hastaneden çıkıp onu görmeye gitmemi beklemeden bir kuş gibi uçtu gitti bu dünyadan. Ben daha önce yakınımdan kimseyi kaybetmemiştim, oyüzden çok ağır oldu benim için. Çok üzüldüm, hatıralarımızın olduğu yerlere gidip hüngür hüngür ağladım.Halâ şaka gibi, çok zor günler geçirdim. Babam biraz kiloluydu, (120 kg), yürüsün hareket etsin daha fazla kilo almasın diye kısa mesafelere arabayla değil, yürüyerek gitmesini istiyorduk.Yemesine müdahale ediyorduk, çok sigara içiyordu. Nefes problemi yaşadığı için az sigara alıyorduk. Hepsi onun iyiliği içindi ama şimdi hepsi bana öyle dert oldu ki. Anneme kızıyorum, neden sen babama karışıyordun diye 😔 keşke daha çok yeseydi, daha çok sigara içseydi, hiç yürümeseydi evde otursaydı ama sağ olsaydı diye. Hep keşke keşke keşke.... Onu hep tekerlekli sandalyeye bindirip doktor doktor gezdiriyordum şekeri, tansiyonu, dizleri için. Şimdi o hastanelere gidemiyorum.Kalbim onsuz çok acıyor, halâ alışamadım. Son yıllarda zaten hep maddi sıkıntılar yaşıyordu, babam son zamanlarında hiç maddi yönden rahat etmedi. Ben okudum ama bir işe giremedim üniden sonra... Sanki ben kötü - faydasız evlatmışım gibi geliyor, gurur yapmayıp sekreterlik kasiyerlik bile yapabilirdim evlilik öncesi. Onlara faydam olurdu en azından...
Üniversite okurken hep çalıştım, burs falan aldım ama ailemden bi kuruş almadım. Aksine onlara faydam oldu ama üniden sonra ben şu okul mezunuyum, basit işlerde çalışmam diyip gurur yaptım. Şimdi diyorum ah keşke keşke keşke.... Sürekli gözlerim doluyor, boğazım düğümleniyor. Allahım ne olur bari annemi bize bağışla diyorum. O da babamdan sonra çok bozuldu... Hep korkuyorum ona da birşey olacak diye. Eşim psikiyatriye götürmek istedi ama ben ilaç kullanmak istemediğim için gitmedim. Siz nasıl baş ediyorsunuz bunlarla? Ben çok yoruldum. 😔
Genişletmek için tıkla...
Benim babamı kaybedeli 1 sene olacak ve hala deli gibi ağlıyorum. Hiç gülmüyorum hiç bir şey beni mutlu etmiyor. Artık dayanamıyorum psikologa gidicem. Sende gitmelisin. Başka türlü olmuyor. Çok çöktüm
 
A R Y A .!.:
Selam arkadaşlar,

Bu gece yine çok bunaldım, 11 ay önce babamı ani bir kalp krizi ile kaybettim, babam ölmeden 1 gün önce hastaneden yeni taburcu olmuştum covid dolayısıyla tedavi görüyordum. Eve geldiğim günün ertesi sabahı babamın ölüm haberiyle uyandım. Covid olmasın diye gözümden sakındığım babam, aylarca öpüp koklamadığım babam benim hastaneden çıkıp onu görmeye gitmemi beklemeden bir kuş gibi uçtu gitti bu dünyadan. Ben daha önce yakınımdan kimseyi kaybetmemiştim, oyüzden çok ağır oldu benim için. Çok üzüldüm, hatıralarımızın olduğu yerlere gidip hüngür hüngür ağladım.Halâ şaka gibi, çok zor günler geçirdim. Babam biraz kiloluydu, (120 kg), yürüsün hareket etsin daha fazla kilo almasın diye kısa mesafelere arabayla değil, yürüyerek gitmesini istiyorduk.Yemesine müdahale ediyorduk, çok sigara içiyordu. Nefes problemi yaşadığı için az sigara alıyorduk. Hepsi onun iyiliği içindi ama şimdi hepsi bana öyle dert oldu ki. Anneme kızıyorum, neden sen babama karışıyordun diye 😔 keşke daha çok yeseydi, daha çok sigara içseydi, hiç yürümeseydi evde otursaydı ama sağ olsaydı diye. Hep keşke keşke keşke.... Onu hep tekerlekli sandalyeye bindirip doktor doktor gezdiriyordum şekeri, tansiyonu, dizleri için. Şimdi o hastanelere gidemiyorum.Kalbim onsuz çok acıyor, halâ alışamadım. Son yıllarda zaten hep maddi sıkıntılar yaşıyordu, babam son zamanlarında hiç maddi yönden rahat etmedi. Ben okudum ama bir işe giremedim üniden sonra... Sanki ben kötü - faydasız evlatmışım gibi geliyor, gurur yapmayıp sekreterlik kasiyerlik bile yapabilirdim evlilik öncesi. Onlara faydam olurdu en azından...
Üniversite okurken hep çalıştım, burs falan aldım ama ailemden bi kuruş almadım. Aksine onlara faydam oldu ama üniden sonra ben şu okul mezunuyum, basit işlerde çalışmam diyip gurur yaptım. Şimdi diyorum ah keşke keşke keşke.... Sürekli gözlerim doluyor, boğazım düğümleniyor. Allahım ne olur bari annemi bize bağışla diyorum. O da babamdan sonra çok bozuldu... Hep korkuyorum ona da birşey olacak diye. Eşim psikiyatriye götürmek istedi ama ben ilaç kullanmak istemediğim için gitmedim. Siz nasıl baş ediyorsunuz bunlarla? Ben çok yoruldum. 😔
Genişletmek için tıkla...
geçmişe takılmayarak...
yapmaya çalıştığınız şeyler zaten onun iyiliği içinmiş ve belki de yaptıklarınız sayesinde daha önce kaybetmediniz.
Üniversite okuduğunuzu görmüş, mezuniyetinizi görmüş, evliliğinizi görmüş. bir baba olarak içi rahat etmiştir. iyi anılara odaklanın
 
Gamzecikkk .!.:
7 yıl önce annemi kaybettim artık güçlü durmaktan bnde yoruldum. Üstelik hamileyim annemin ypklugunu çok arıyorum doğumunu düşünüyorum ne teyzem ne ablam ne de ananem var yanımda olucak. Çok ağır bazen bebeğime zarar vericem diye çok korkuyorum kızım olucak o kadar mutluyum ki... Acılarımı dertlerimi onla paylaşabilicem
Genişletmek için tıkla...
ben de 6 sene önce annemi kaybettim, 3 yaşında kızım var. o süreçleri yalnız yaşamak buruk oluyor. nedense de yokluğunu en çok bu yıl hissettim. yine de çocuğumun olması bana iyi geldi. bazen senin annen yok mu nerde diye soruyor, keşke o da görseydi diyorum
 
Başınız sağolsun…
ben de babamı çok küçük yaşta kaybettim ve maalesef bu acıyla başa çıkmanın bir yolu yok.. kabuk bağlayan ama asla geçmeyen bir yara gibi, en olmadık yerde yine kanıyor.
Bir yerde okumuştum;
insanın sevdiği biri öldüğünde yüreğinde 40 mum yanarmış.. her gün biri sönermiş bu mumların ama sonuncusu asla sönmez, sonsuza kadar orada kalırmış..
rabbim sabır versin, babanızın mekanı cennet olsun inşallah.
 
A R Y A .!.:
Selam arkadaşlar,

Bu gece yine çok bunaldım, 11 ay önce babamı ani bir kalp krizi ile kaybettim, babam ölmeden 1 gün önce hastaneden yeni taburcu olmuştum covid dolayısıyla tedavi görüyordum. Eve geldiğim günün ertesi sabahı babamın ölüm haberiyle uyandım. Covid olmasın diye gözümden sakındığım babam, aylarca öpüp koklamadığım babam benim hastaneden çıkıp onu görmeye gitmemi beklemeden bir kuş gibi uçtu gitti bu dünyadan. Ben daha önce yakınımdan kimseyi kaybetmemiştim, oyüzden çok ağır oldu benim için. Çok üzüldüm, hatıralarımızın olduğu yerlere gidip hüngür hüngür ağladım.Halâ şaka gibi, çok zor günler geçirdim. Babam biraz kiloluydu, (120 kg), yürüsün hareket etsin daha fazla kilo almasın diye kısa mesafelere arabayla değil, yürüyerek gitmesini istiyorduk.Yemesine müdahale ediyorduk, çok sigara içiyordu. Nefes problemi yaşadığı için az sigara alıyorduk. Hepsi onun iyiliği içindi ama şimdi hepsi bana öyle dert oldu ki. Anneme kızıyorum, neden sen babama karışıyordun diye 😔 keşke daha çok yeseydi, daha çok sigara içseydi, hiç yürümeseydi evde otursaydı ama sağ olsaydı diye. Hep keşke keşke keşke.... Onu hep tekerlekli sandalyeye bindirip doktor doktor gezdiriyordum şekeri, tansiyonu, dizleri için. Şimdi o hastanelere gidemiyorum.Kalbim onsuz çok acıyor, halâ alışamadım. Son yıllarda zaten hep maddi sıkıntılar yaşıyordu, babam son zamanlarında hiç maddi yönden rahat etmedi. Ben okudum ama bir işe giremedim üniden sonra... Sanki ben kötü - faydasız evlatmışım gibi geliyor, gurur yapmayıp sekreterlik kasiyerlik bile yapabilirdim evlilik öncesi. Onlara faydam olurdu en azından...
Üniversite okurken hep çalıştım, burs falan aldım ama ailemden bi kuruş almadım. Aksine onlara faydam oldu ama üniden sonra ben şu okul mezunuyum, basit işlerde çalışmam diyip gurur yaptım. Şimdi diyorum ah keşke keşke keşke.... Sürekli gözlerim doluyor, boğazım düğümleniyor. Allahım ne olur bari annemi bize bağışla diyorum. O da babamdan sonra çok bozuldu... Hep korkuyorum ona da birşey olacak diye. Eşim psikiyatriye götürmek istedi ama ben ilaç kullanmak istemediğim için gitmedim. Siz nasıl baş ediyorsunuz bunlarla? Ben çok yoruldum. 😔
Genişletmek için tıkla...
Ne kadar şanslısınız. Böyle güzel andığınız bir babanız olmuş. Babanız da ne kadar şanslı. Böyle bir evlat ile yaşamış. Allah sabır versin ama geride güzel anılarınız kalmış. Bunlara tutunun, keşke demeyin lütfen
 
A R Y A .!.:
Selam arkadaşlar,

Bu gece yine çok bunaldım, 11 ay önce babamı ani bir kalp krizi ile kaybettim, babam ölmeden 1 gün önce hastaneden yeni taburcu olmuştum covid dolayısıyla tedavi görüyordum. Eve geldiğim günün ertesi sabahı babamın ölüm haberiyle uyandım. Covid olmasın diye gözümden sakındığım babam, aylarca öpüp koklamadığım babam benim hastaneden çıkıp onu görmeye gitmemi beklemeden bir kuş gibi uçtu gitti bu dünyadan. Ben daha önce yakınımdan kimseyi kaybetmemiştim, oyüzden çok ağır oldu benim için. Çok üzüldüm, hatıralarımızın olduğu yerlere gidip hüngür hüngür ağladım.Halâ şaka gibi, çok zor günler geçirdim. Babam biraz kiloluydu, (120 kg), yürüsün hareket etsin daha fazla kilo almasın diye kısa mesafelere arabayla değil, yürüyerek gitmesini istiyorduk.Yemesine müdahale ediyorduk, çok sigara içiyordu. Nefes problemi yaşadığı için az sigara alıyorduk. Hepsi onun iyiliği içindi ama şimdi hepsi bana öyle dert oldu ki. Anneme kızıyorum, neden sen babama karışıyordun diye 😔 keşke daha çok yeseydi, daha çok sigara içseydi, hiç yürümeseydi evde otursaydı ama sağ olsaydı diye. Hep keşke keşke keşke.... Onu hep tekerlekli sandalyeye bindirip doktor doktor gezdiriyordum şekeri, tansiyonu, dizleri için. Şimdi o hastanelere gidemiyorum.Kalbim onsuz çok acıyor, halâ alışamadım. Son yıllarda zaten hep maddi sıkıntılar yaşıyordu, babam son zamanlarında hiç maddi yönden rahat etmedi. Ben okudum ama bir işe giremedim üniden sonra... Sanki ben kötü - faydasız evlatmışım gibi geliyor, gurur yapmayıp sekreterlik kasiyerlik bile yapabilirdim evlilik öncesi. Onlara faydam olurdu en azından...
Üniversite okurken hep çalıştım, burs falan aldım ama ailemden bi kuruş almadım. Aksine onlara faydam oldu ama üniden sonra ben şu okul mezunuyum, basit işlerde çalışmam diyip gurur yaptım. Şimdi diyorum ah keşke keşke keşke.... Sürekli gözlerim doluyor, boğazım düğümleniyor. Allahım ne olur bari annemi bize bağışla diyorum. O da babamdan sonra çok bozuldu... Hep korkuyorum ona da birşey olacak diye. Eşim psikiyatriye götürmek istedi ama ben ilaç kullanmak istemediğim için gitmedim. Siz nasıl baş ediyorsunuz bunlarla? Ben çok yoruldum. 😔
Genişletmek için tıkla...

keşkeler maalesef hiç bitmiyor
ama sizin burada hiçbir suçunuz yok emin olun.
Babanızla sizin kariyer durumunuz nasıl alakalı olur, hiç olur mu öyle şey?
Okurken çalışmışsınız, yemesine dikkat etmişsiniz.
Ne yaparsanız yapın olacağın önüne geçilmiyor.
Maalesef bu konuda inançlı olmak dışında hiçbir şey rahatlatmıyor insanı.
Anneler çok çok etkileniyor, tamamen geçmiyor zaten düzelme 1 yılı buluyor.
 
lillyleon .!.:
Konuyu tekrar görmem, 3 ay önce ölen babamı hatırlamam ve girip whatsapp son görülmesine bakmam 😞
Bu konu içimi dağladı çok 😓
Biliyorum gitti ama hâlâ aklıma geldikçe o son görülmesine bakıyorum 26 Haziran 2021 de girmiş en son. O tarih değişmiyor, değişmeyecek ama istemsizce kabullenemiyorum sanırım hâlâ..
Genişletmek için tıkla...
Başın sağolsun canım. Ben de babamla olan son arama kayıtlarının ekran görüntüsünü aldım. Bakıp bakıp ağlıyorum. Babamın bir huyu vardı, telefonu açana kadar üst üste arardı, merak ederdi birşey mi oldu diye.
Ah benim canım 😔 şimdi nerelerdesin. Şuan onun hep uzanıp oturduğu koltuğa oturmuş geçmiş yad ediyorum, canım çok yanıyor
 
Cevap yazabilmek için giriş yapmalı veya kayıt olmalısınız.

Benzer Konular

nuyyyy9
Labiaplasti sürecim 2022
2
Yorumlar
33
Görüntüleme
9K
Elara
E
E
AİLEMİ SİLMEK İSTİYORUM:( (Ergen değilim 34 yaşında aklı başında biriyim)
4 5 6
Yorumlar
108
Görüntüleme
28K
keninbarbiesi
K
Rossella
Evliyim ailemle dargının ve aynı evde yaşamak zorundayım
2 3
Yorumlar
47
Görüntüleme
10K
tomvejerry
tomvejerry
prophetic
Demir'imin Doğum Hikayesi
4 5 6
Yorumlar
105
Görüntüleme
14K
ASYA_BEREN
ASYA_BEREN
X