kızlar ben eşimin aılesıyle aynı sehırdeyım. Buraya tayınım cıktı ve 1 ay 1haftadır burada yaşamaya basladım. Eşimle ilk gunler çok sık ugradık ama buna mecburdum cunku ev arama yerleşme vs uzun zaman aldı bu yuzden onların evde bazı esyalarım vardı kıyafet vs gıbı. İşim düştükçe gitmek zorunda kalıyordum her akşam gıdıyorduk ve bır de ısten cıkıp kendı ev ıslerımız ıcın kosturmaca halınde yorgun yorgun.
Şimdi 3 haftadır evımıze yerlestık ve bu 3 haftanın 2 haftası her gun olmasa da 2 gunde 3 gunde bır gıdıyorduk yıne bazı eşya vs muhabbetı oluyordu yanı bır sebep cıkıyordu mutlaka.
Son 1 haftadır tam anlamıyla yerleştık denılebılır. Ve ben artık sık gıtmek ıstemedım cunku son zamanlarda kayınvaldem yakınlık arttıkca kendı ısteklerını alttan laf arasında sokuçturmaya başladı. Kötü nıyetlı ya da kotu tavırla soylemıyor ama ben mudahale edıldıgını hıssedınce üzülüyorum. Mesela bana örnek verıyor başkasının gelınını anlatıyor cok gıtmıyormuş kayınvalıdesıne dıye yazık kadın uzulup duruyor gelını gıtmıyormuş falan dedı. Ben birşey demedım ama bana mesaj vermek ıstedıgı ıcın kızdım kendı kendıme. Ve ılk toruna erkegın babasının adı verılır gıbı de bır gonderme yaptı yanı bunu beklıyorlar ve bana mesaj olartak soyluyor. Ve bız sık gıtmeye devam edersek bu muhabbetler daha da artacak ve kotu olacagız ben bunu da ıstemıyorum sevıyelı ve ıyı olalım ıstıyorum.
Son 5 gundur gıtmedım esım gıtmek ıstedı cunku kayınvalıde telefonda bırseyler soyledı sonra gıdelım dedı esım balık yapacakmış yarın yemege falan dedı. Ben de gıtmek ıstemedım ve o gun bana surat yapacak oldu ben de ters davrandım. Benım aılem oraya buraya benı zorlamadı ben çok dışarda takılmam benı bılerek evlendın evımde olmak daha mutlu edıyor. Arada evlatlık vazfemızı yaparız haftada 1 gonullerını alırız dedım bıraz ters oldum uzuldugumu gordu ve goturmedı. Tamam haftada 1 gıdlım dye karar aldık. Dun akşam kayınpedeerı gorduk tesadufen yolda ve dedı kı gelmez oldunuz artık. yanı 5 gun gıtmedık dıye bunu dedı ve hafta sonu zaten gıdecegız. O oyle dıyınce esım de yazık arada kaldı işleri vs bahane ettı ama onun yerınde olmak ıstemezdım o da zor durumda kalıyor.
Şimdi ben nasıl tavır ızlemelıyım kı artık haftada 1 gıtmeyı kabullensınler eşimi de sıkıştırıp uzmesinler. Kararımdan donmeyecegım ama haftada 1 den fazla gıtmeyecegım. Bunu nasıl kalp kırmadan vs. çözerim bilmiyorum?
Bu sanırım aileden aileye değişiyor ama yeni evli bir çift olarak haftada bir gitmeniz bile fazla bana göre. Benim eşimin ailesi de aynen bu şekilde, her gün oraya gitsek gayet mutlu olurlar ama ettikleri lafların rahatsız edici olup olmadığını, kalp kırıp kırmadıklarını düşünmezler. Sizin sadece kayınvalideniz bu şekildeymiş, benim hem kayınvalidem hem de kayınpederim için kendi yaptıkları her şey mübah / mümkündür, karşısındakilerin yaptığı her şeye ise kusur bulunabilir ve şakayla karıştırılarak bu kesinlikle ifade edilir / oldukça yaşlılar ama müthiş birer egoya sahip ikisi de. Yani tabi ki bu durum bir şekilde böyle gitti ve beni oldukça rahatsız etti. Ben ilk olarak radikal bir çözüm olarak onlara gitmeyi çok azalttım. 1 ay gitmediğim, görmediğim oldu. 2-3 haftada bir gittiğim oldu. Gittiğimde ya da konuşmamız gerektiğinde telefonda da yine sıcak davrandım. Ama bunların hiçbirini bir plan dahilinde yapmadım, içimden öyle geldiği için yaptım. Onlara gittiğimizdeyse gelmiyorsunuz laflarını kulak ardı ettim. Eşimin ailesi gezmeyi çok seven bir aile, Ankarada iki ay üst üste kalmazlar öyle ki ne zaman gelip ne zaman gittiler takip edemezsin. Böyle olduğu halde her gittikleri ve geldikleri zaman kayınvalidem aranmak istiyor. Aramıyorum. Benim aramamamın ama onların da bana bir şey diyemez hale gelmelerinin bir kırılma noktası var. Çok uzun oldu ama belki yararlı olur anlatayım:
Bir tatil dönüşü biz onlara gittik hemen. İki gün sonra tekrar gittik, Ramazandı. O iki gün sonraki gidişimizde kayınvalidem kapıdan girer girmez, daha bize hoşgeldiniz bile demeden bana saydırmaya başladı. Tabi tahmin edersiniz ki, şakayla karışık! Sen gelmiyorsun da gitmiyorsun da, aramıyorsun da, bir çok iyisin, bir soğuksun da. Tatilden geldik bize gelmediniz de. Ben sinirlenmedim o an, sakin sakin anlattım, anne biz daha iki gün önce size geldik vs. falan diye. Meğersem unutmuş, kafasında kurmuş. Tabiri caizse rezil oldu. O gün de Ramazanın ilk günüydü, yemeğe geçtik sonra, eşimin başı ilk gün olduğu için (feci derecede) ağrıyordu. Yemekte de babası, ablan siz soğuk davrandığınız için gelmedi demez mi. Yani, dillerinin hiç ayarı yok, ne nerede söylenir falan alakaları yok. Görseniz anlarsınız ancak. Eşim masadan kalktı, hassas biri, sinirlendi ve üzüldü, çok çok afedersiniz gitti istifrağ etti, o kadar sinirlendi ve üzüldü ki yemek de yiyemedi, iyice halsizleşti. Benim ilk gününü evimde, soframda geçirmek istediğim ama eşimin anne babasıyla olma isteğini de çok normal karşıladığım, çok çok sevdiğim Ramazan onlar yüzünden berbat başladı. Tabi onlar süt dökmüş kedi haline geldiler, çocukları o hale gelince. Aynısı bana olsa vicdan azabı duyacaklarını açıkçası sanmıyorum. Eşim yemek yemedi. Bir de o akşam annesiyle konuştu, ben mutfaktayım ama duyuyorum: Anne böyle yapmayın, herkesi kendinizden soğutuyorsunuz falan dedi. Annesi bir şey diyemedi.
İşte bu olay benim miladımdır. Sanki o gün diğer günlere de tesir etti bilmiyorum, o kadar bayıldığım Ramazanımız hep eşimle tartışmayla geçti. Şimdi ben gitmek istemiyorsam gitmiyorum, yalnız gidiyor. Pek aramıyorum da. Dün akşam görüştük mesela bu akşam da mecburen görüşeceğiz. Ama bir zorunluluk olmazsa ben uzun süre daha görüşmem (umarım). Çünkü her seferinde enerjimi düşürüyorlar, moralimi bozuyorlar. Kayınvalidemin o gün günahımı alarak söylediği sözler gerçek oldu yani.
Siz de kararlıca, kabalık etmeden tavrınızı koyun, ilk başta tabi ki direneceklerdir, sizi psikolojik olarak yıpratmaya çalışırlar belki ama eşiniz de arkanızda olursa kazanırsınız.