gunaydin kizlar 3 hafta once biriyle tanistim aileler vasıtası ile. kendisi ile ayni memleketteniz ama o gorevi nedeni ile baska bir sehirde yasiyor. ilk gorusme de 3 hafta once oldu sonra da gitti. ilk gorusme cok iyi gecti. 3 saat kadar oturup sohbet ettik. kafa yapisi, fikirler uyuyor gibiydi. davranislariyla beni begendigini hissettirdi. ben de onu begenmistim.eve geldigimde ondan mesaj bekledim mesaj gelmedi, aramadi da.3 gün oldu mesaj atmayinca (ilk adımları atmaktan nefret ettigim ve asla yapmadigim bir şey oldugu halde) ben mesaj attim "nasilsiniz" diye. aksam attigim mesajima bir gün sonra cevap verdi. tek tük mesajlasmaya basladik. ama cok nadir günde 2 kere falan. bu şahsı ve ailesini taniyan kadin bana bu kisinin cok cekingen oldugundan ama benimle ilgili dusuncelerinin olumlu oldugundan bahsetti. ben de gururumu ayaklar altina alip yine ilk adimi atarak ben aradim onu. aradigimda uzun konustuk. ama bi turlu kendi adim atip aramiyordu. o aramayinca yine ben onu aradim, ailemin de verdigi gazla. (kendime cok kiziyorum karakterimden ödün vermis gibi hissediyorum) acik ve net bir sekilde cesaretimi toplayarak "benim onunla ilgili dusuncelerimin olumlu oldugundan eger birbirimizi tanimak istiyorsak daha sık gorusmemiz gerektiginden bahsettim. o da "haklisin" deyip artik aksamlari aramaya basladi. cok mutlu oldum. aradiginda 1 saatten az konusmuyorduk. bi gün bana "sizin hakkiniza girmek istemiyorum ama gorusme sürecini uzun tutalim" dedi. hemen pat diye evlenmek istedigimi dusundu sanirim. ben de farkli sehirlerde yasadigimiz icin zaten uzun olmak zorunda oldugunu soyledim ama takilmamistim boyle soylemesine. bir erkek olarak bunu soylemesi bana cok garip geldi ama uzerinde durmadim yine de. dün aksam aradi yine. ben size eski gorustugum kisiden bahsetmek istiyorum dedi. ben de buyrun dedim. 2016 da biriyle gorustugunden bi ayrılip bi baristigindan, kesinligi olmadigi icin ailesine bahsedemediginden onu unutamadigindan aklinda hala onun oldugundan bahsetti. şok oldum resmen basimdan asagi kaynar sular döküldü. ilk gorusmeye de ailesinin zoruyla geldiginden ama beni gorunce " benim ne kadar olgun ve oturakli, mukemmel biri oldugumu gorunce cok sevinmis güya. o yuzden şans tanimak istemiş bize. ama o kisiyi de asla aklindan atamiyormus. benim hakkima girmek istemiyormus daha fazla. gercekten buyuk şok yaşadim. agzima geleni soyledim, bunun buyuk bir hak oldugundan, bahsedip hakkimi asla helal etmedigimi soyleyip kapattim. o kadar sinirlendim ki telefonu kapattiktan sonra da asla hakkimi helal etmedigimi soyleyip "insallah şu hayatta en deger verdiginiz seylerle imtihan olursunuz" yazdim. haketmiyormus benim dedigim seyleri, agzi acik kalmis benim tepkimden dolayi. ne deseydim "aa tabiki siz sevdiginize kavusun deyip dertlessemiydim ya?insanlar nasil bu kadar şerefsiz olabiliyor aklim almiyor. madem aklinda baskasi vardi, annesine bunu diyemeyecek kadar nasil asalak olabiliyor? (32 yasina gelmis biri.) veya ben ilk mesaji attigimda, aradigimda neden soylemedi bunu? neden bu kadar umitlendim? o kadar pişmanim ki o ilk mesaji attigima. her daim karsiydim bir kadinin ilk adimi atmasina kendim salaklik edip attim, o hic atmayacakti belki. isteyen nasil olsa geliyor ariyor, soruyor. bu da bana ders oldu ama boylelerini Allah kahretsin diyorum.
bu ne kepazelik? Dürüstce söylemis daha fazla adim atmadan.
